Η ασιτία της εθνικής στρατηγικής

Κι αυτός είναι ο εν πολλοίς «επέκεινα κίνδυνος».
Ο κίνδυνος δηλαδή πέραν όσων καταθλιπτικών άπτονται της καθημερινότητος και της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας.
Ενδεικτικό: Πόσο και πώς αντέδρασε ο μέσος πολίτης, σε όσα όλο αυτό το διάστημα επισυμβαίνουν (αθορύβως) στο Αιγαίο με την καλομεθοδευμένη τουρκική πρακτική ή και σε ό,τι αφορά κάποια κραυγαλέα γεγονότα σε σχέση με το μειονοτικό;
Η άσκηση στρατηγικής -για να επανέλθουμε- είναι ευθέως ανάλογος της ισχύος. Όσο ισχνή αποβαίνει τελικά η δεύτερη, τόσο αναποτελεσματική (και τραγικώς ανυπόληπτη) θα είναι η πρώτη. Ενώ αντιθέτως: Όσο η εθνική αλκή ανακάμπτει κι ανατάσσεται, τόσο η εκάστοτε στρατηγική τελεσφορεί. Κι εθνική φυσικά ισχύς δεν είναι μόνον η ένοπλη. Δεν είναι μονοδιάστατη. Αντιθέτως, νοείται ως τέτοια, για παράδειγμα, όσα τεκταίνονται στην άλλη ελληνική θάλασσα, του Ιονίου, όπου τα τουρκικά σκάφη έχουν βρει φιλόξενη στρατηγική επισταθμία ως αποτέλεσμα προδήλων συγκλίσεων με τις αλβανικές επιδιώξεις;
Ουδείς αντέδρασε. Τουλάχιστον σε βαθμό που να ενοχλήσει όσους προάγουν τέτοιους σχεδιασμούς. Και βεβαίως ο μέσος πολίτης (που τα γεγονότα τον ταπεινώνουν βαναύσως) καθόλου δεν ευθύνεται. Δεν πταίει. Τον περισπούν κρισιμότερα και κυρίως τραυματικότερα.
Που δεν του αφήνουν καθόλου περιθώρια συνεκτιμήσεως σοβαρότερων εξωτερικών κινδύνων που υφέρπουν. Και που μπορεί να τον φέρουν προ αδηρίτων τετελεσμένων και κυρίως μη αναστρεψίμων σε όλο το φάσμα ζωής και αναπτύξεως.
Οπόταν και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία, προκειμένου να συνειδητοποιηθούν οι κρίσιμες συνέπειες που θ’ αναπαραχθούν στα καθ’ ημάς, από την αδυσώπητη κυριολεκτικώς εικόνα που σήμερα η Ελλάς παρουσιάζει. Και μάλιστα καθώς κατά συγκυρίαν όλα τα εθνικά ζητήματα (από Σκοπιανό, έως Κυπριακό κι Ελληνοτουρκικά) βρίσκονται σχεδόν εν υποτροπή. Κι εν πάση περιπτώσει, σε φάση αυτοδήλως προσδιοριστική. Απαιτώντας συντεταγμένη αντιμετώπιση.
Με πειστικές αντιστάσεις. Και ανατεταγμένες δυνατότητες διαχειρίσεως. Διαφορετικά, μπορεί μεν η καθημερινότητα τελικά κάποτε να βελτιωθεί. Αλλά θα έχουν χαθεί διά παντός κάποια πολυτιμότερα. Και διαχρονικότερα.
Κι αυτό θα οδηγήσει σ’ εκείνα τα ελλείμματα που δεν θ’ αναπληρώνονται με τίποτα!