Βυζάντιον

Και ξαφνικά μέσα στο σαλόνι μου μύρισε χειμώνας. Μπορείτε κι εσείς να απολαύσετε αυτήν την υπέροχη αίσθηση με την κατάλληλη προετοιμασία. Δεν χρειάζεστε πολλά, απλώς ένα τζάκι και ένα κλιματιστικό. Μετά όλα γίνονται χωρίς να κουραστείτε. Φροντίστε, όμως, δύο πράγματα. Πρώτον να κάψετε αρκετά το τζάκι κατά τη διάρκεια του χειμώνα (μπορείτε και το καλοκαίρι, αλλά η διαστροφή σας θα ξεπεράσει και τη δική μου) και δεύτερον να μην καθαρίσετε καθόλου το φίλτρο του κλιματιστικού σας. Αυτός ο μαγικός συνδυασμός έχει το εξής αποτέλεσμα: Είναι καλοκαίρι, κάνει ζέστη, ενεργοποιείτε το κλιματιστικό και ο χώρος σας γεμίζει με τη μυρωδιά του καμένου ξύλου, με την τσίκνα του τζακιού. Συνάμα, όμως, έχει δροσίσει. Αν βάλετε τη θερμοκρασία στο Low, μέσα σε μισή ώρα είστε έτοιμοι να στρώσετε χαλιά και να τη βγάλετε μπροστά στο τζάκι.

***

Είναι, λοιπόν, η απεργιακή Πέμπτη του μήνα. Έχω παρατηρήσει πως πλέον απεργούμε με τη συχνότητα που βρέχει. Τους τελευταίους πέντε μήνες απεργούμε κάθε είκοσι μέρες. Όλα έχουν αποκτήσει τη ρουτίνα τους. Εσύ ξέρεις ότι πλησιάζει η απεργία και κανονίζεις αναλόγως τις δουλειές σου. Αν έχεις κατέβει δυο-τρεις φορές στην πορεία, δεν είσαι πλέον μαζοχιστής να την ψάχνεις χωρίς μέσα μαζικής μεταφοράς. Ασχολείσαι με τα παιδιά, με τον εαυτό σου ή με το κρυφό αίσθημα αφού είπες στο σπίτι ότι πας στην πορεία, δεν ακούς το κινητό και απολαμβάνεις ένα δίωρο σε ξενοδοχείο ημιπαραμονής, το οποίο είναι, φυσικά, γεμάτο από ανθρώπους που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό, αλλά αδυνατούν να κάνουν το ίδιο με την οικογενειακή τους κατάσταση. Αυτό δε με κάνει να διατυπώνω μελαγχολικές σκέψεις για την πορεία του κινήματος. Πώς είναι δυνατόν, κυρία μου, να είσαι στον δρόμο με υψωμένη τη γροθιά (μασχάλη ξυρισμένη, εντάξει;), να διαδηλώνεις κατά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, αλλά ταυτοχρόνως έχεις πατήσει στον λαιμό τον άνδρα σου, απειλώντας εμμέσως ότι θα φύγεις με τα παιδιά; Το παράδειγμα είναι αληθινό. Όπως και το άλλο: Μεγάλε, δεν είναι κάπως ακραίο το να παίζεις ξύλο με τα ΜΑΤ, αλλά να πηγαίνεις στο σπίτι και να παριστάνεις το γατάκι μπροστά της;
•••
Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα μεγαλύτερα δεινά και οι τερατώδεις ακρότητες βρίσκονται μέσα μας, αφού στην καθημερινότητά μας ακυρώνουμε αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε ή διεκδικούμε. Αφήστε στην άκρη τις προσωπικές σχέσεις. Θα σας το θέσω αλλιώς: Πόσοι από σας έχετε ασφαλίσει την αλλοδαπή που σας καθαρίζει το σπίτι; Ακόμα και αν δεν την έχετε ασφαλίσει, της δίνετε κάτι παραπάνω για να αγοράσει τα ένσημά της; Όχι βέβαια! Ένα μαύρο μεροκάματο της πετάτε και ας είναι κομμάτι του σπιτιού σας. Όταν, όμως, επιχειρούν να κάνουν το ίδιο σε σας, τότε είστε έτοιμοι να βγείτε στον δρόμο. Είναι και άλλα, λίαν υπαρξιακά, που σε φέρνουν σε κάπως δύσκολη θέση μπροστά στον καθρέφτη, λίγο πριν ανοίξεις την πόρτα για να πας στην πορεία. Να, ας πούμε πώς θα συνταχθείς πίσω από το ίδιο πανό με τον συνδικαλιστή που, σε συνεργασία με τον πολιτικό, ξέσκισαν τις σάρκες του Δημοσίου; Εν τέλει τι είναι η απεργία; Μια περιχαρακωμένη αντίδραση θεσμικού χαρακτήρα απέναντι στην εξουσία. Μιλάμε για την τέλεια χειραγώγηση. Είναι τόσο πολλά που θα μπορούσαν να πέσουν εδώ σαν χαστούκια. Αλλά το αφήνω και για δημογραφικούς λόγους. Οι περισσότεροι εκ των αναγνωστών μας συμμετείχαν για τελευταία φορά σε πορεία κατά την περιφορά του Επιταφίου, δεν νομίζω ότι το θέμα τούς απασχολεί. Γι’ αυτό, λοιπόν, έχω κάτι για τα δόντια ή τις μασέλες τους.
•••
Όλοι μας έχουμε στο περιβάλλον μας ένα παιδί που γνωρίζει την αγγλική γλώσσα. Μπορεί να είναι το εγγόνι μας, το ανιψάκι μας, ακόμα και το δικό μας παιδί που θα βρει λίγο χρόνο για να μας βοηθήσει. Ωραία. Τώρα δείξτε του αυτό το σημείο του άρθρου: stratfor.com. Είναι μια διεύθυνση στο Internet, με το κομπιούτερ δηλαδή. Το Stratfor είναι ένα ινστιτούτο στρατηγικών μελετών όπου ο καλύτερος εξ όσων δουλεύουν εκεί έχει σκοτώσει τη μάνα του. Κοινώς είναι κάτι αστέρια της CIA, αναλυτές του State Department, πρώην υψηλόβαθμοι σύμβουλοι των ΗΠΑ κ.λπ. Αυτοί δημοσιεύουν μελέτες και σπανίως πέφτουν έξω. Διαβάστε τι γράφουν εδώ και έξι μήνες για την Ελλάδα, δίνοντας έμφαση στις τελευταίες δημοσιεύσεις τους. Προβλέπουν ότι σταδιακά η Ευρώπη θα προετοιμαστεί και θα είναι έτοιμη να απορροφήσει τις αναταράξεις από τη χρεοκοπία της Ελλάδας που τη βλέπουν να έρχεται έπειτα από δυο-τρία χρόνια. Το σενάριό τους λέει ότι η Ελλάδα θα εγκαταλειφθεί από τους εταίρους της, θα αποχωρήσει από το ευρώ (και με λαϊκή εντολή μάλιστα) και ως διεθνής συνομιλητής θα απαξιωθεί τόσο πολύ, ώστε ο μοναδικός σοβαρός παράγοντας στην περιοχή θα είναι η Τουρκία. Ουσιαστικά έπειτα από πέντε χρόνια η Ελλάδα θα είναι μόνη, πτωχή και ατιμασμένη και η Τουρκία η μεγάλη περιφερειακή δύναμη, το μέλος του G20, το στόμα που μπορεί να καταπιεί τα πάντα. Η Τουρκία, λοιπόν, θα λάβει και τις τελικές αποφάσεις για το Αιγαίο. Θα το αφήσει ελληνική λίμνη; Θα διατηρήσει χαμηλούς τόνους ή θα απαιτήσει από τη διεθνή κοινότητα να πάρει αυτό που θεωρεί ότι δικαιούται; Είναι μια απάντηση που δεν θα δώσουμε εμείς, θα περιμένουμε να μας την κοινοποιήσουν – αν το κάνουν κι αυτό.
•••
Που λέτε δεν θέλω να σας απογοητεύσω κι άλλο, όμως οι εθνικές ήττες έχουν χάσει πλέον την παραδοσιακή τους έννοια. Ακόμα ένα παράδειγμα: Στις εθνικές επετείους καμαρώνεις τον στρατό που, χρησιμοποιώντας όπλα αγορασμένα με μίζες και offshore, παρελαύνει μπροστά στα μάτια σου. Ακόμα και αν αγνοήσεις τον εξοπλισμό, μπορείς να ισχυριστείς ότι τα παλικάρια επιδεικνύουν αν μη τι άλλο το φρόνημα και την αποφασιστικότητά τους. Αυτά τα σκέφτηκες κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, αφού σε είχαμε φτιάξει κι εμείς με κάτι σημειώματα του εκδότη περί πατριωτισμού κ.λπ. Τέσσερις μήνες μετά βλέπεις ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού στρατού να παραδίδεται. Να παραιτείται, να αφήνει τα όπλα και να αναζητεί αλλού την τύχη του. Δεν ήταν οι Τούρκοι, δεν ήταν οι Σκοπιανοί, δεν έκαναν κάτι οι Αλβανοί. Είναι το Ασφαλιστικό που αφαίρεσε από τον στρατό σχεδόν δύο χιλιάδες στελέχη. Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν είναι κακό, μακάρι να κλείσει το μαγαζί και να μη χρειάζεται να λειτουργεί με τόσα λεφτά. Όμως με τους κώδικες που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι από εμάς, η ταπείνωση είναι κάπως μεγάλη, εντάξει;
•••
Οι ξεφτίλες έρχονται από παντού. Πιάνω την ΕΡΤ. Είναι ξεφτίλα η ΕΡΤ να καλύπτει ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου από το στούντιο, θέλοντας να δώσει ένα μήνυμα εγκράτειας και λιτότητας. Είναι κωμικό και γελοίο. Το μήνυμα της εγκράτειας έρχεται όταν καταφέρνεις να κάνεις τη δουλειά σου με λιγότερα χρήματα, όχι όταν δεν κάνεις καθόλου τη δουλειά σου και μάλιστα για συμβολικούς λόγους. Είναι ξεφτίλα να σταματάς εκπομπές με το πρόσχημα των συμβασιούχων – αποδεικνύεις ότι τους χρειάζεσαι. Συνεπώς βρες λεφτά και πάρε τους απαραίτητους πίσω. Είναι ξεφτίλα, κύριε Γερουλάνε, να μην μπορείτε να διορίσετε διοίκηση στην ΕΡΤ3, να συνεχίζει η ίδια συνταξιούχος κυρία να εισπράττει ένα απίστευτο ποσό κάθε μήνα κι εσείς να της αναθέτετε να φτιάξει πρόγραμμα.
•••
Κατά τη γνώμη μου είναι και υποκριτικό, έως επικίνδυνα λαϊκίστικο, το να γίνει μεσημέρι η δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, προκειμένου οι κυρίες, όπως διαβάζω, να μη ντυθούν καλά και προκαλέσουν. Έχει γούστο να ισχύει κάτι τέτοιο… Δηλαδή, με συγχωρείτε, η κυρία που θα ντυθεί καλά και θα βάλει το λούσο της, στολίστηκε από κλεμμένα λεφτά; Και αν υπάρχει αυτή η υποψία, τότε γιατί την καλούν στη δεξίωση; Γαμώτο έχουμε μπερδέψει την ουσία με την υποκρισία. Εκτός και αν μας πουν ότι έτσι η Προεδρία θα κάνει οικονομία στον φωτισμό. Να δείτε που μέχρι τον χειμώνα η φτώχεια θα έχει γίνει μόδα. Κάποτε ήταν μόδα το lifestyle, τα SAAB και η σαλάτα με ρόκα και παρμεζάνα. Τώρα θα έρθουν στη μόδα οι παρέες, οι συγκεντρώσεις στα σπίτια, η φασολάδα. Αν μπει στο παιχνίδι και η ανταλλαγή συντρόφων, θα περάσουμε ωραίο χειμώνα.