Στην οδό της απωλείας

Υπήρχε άλλος δρόμος για την Ελλάδα; Ασφαλώς, απαντάει ο βρετανός Νάιαλ Φέργκιουσον, καθηγητής του Χάρβαρντ, αφοπλίζοντας την τρομώδη προπαγάνδα της κυβέρνησης. Μιλώντας στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου της «Καθημερινής» (27/6/2010) είπε τα εξής: «Το κέντρο βάρους μπορεί να πέσει στην επιμήκυνση του χρέους -η λέξη “χρεοκοπία” πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί- η οποία (σ.σ.: χρονική επιμήκυνση) από μόνη της μπορεί να βελτιώσει σοβαρά τα πράγματα… Αυτό μπορούσε να το έχει κάνει η κυβέρνησή σας πριν από έξι μήνες, ώστε να αποφύγει το μέγα σοκ των οδυνηρών μέτρων, αλλά μπορεί να το κάνει ακόμη και σήμερα. Να πει, δηλαδή, στους πιστωτές της: Δεσμευτήκαμε σ’ ένα πρόγραμμα που αποδεικνύεται ανεφάρμοστο και μας οδηγεί στην πτώχευση. Αυτό το ενδεχόμενο δεν συμφέρει ούτε εμάς ούτε εσάς. Ελάτε λοιπόν να κάνουμε το πρόγραμμα εφαρμόσιμο»…
Κόντρα στις φλυαρίες περί μονόδρομου, ο Φέργκιουσον λέει καθαρά αυτά που λόγω προσωπικής ατολμίας -και ιδεοληπτικής εμμονής;- απέφυγε να πράξει ο Γ. Παπανδρέου. Δηλαδή να ξεκαθαρίσει εξαρχής στους εταίρους ότι η χώρα θα οδηγηθεί στην πτώχευση -επομένως θα χάσουν τα χρήματά τους οι τράπεζες της Γερμανίας και της Γαλλίας- αν επειγόντως δεν ληφθούν δύο απαραίτητα μέτρα. Πρώτον, η χρονική επιμήκυνση του χρέους και, δεύτερον, η άμεση δανειοδότηση με σχετικά χαμηλό επιτόκιο… Μια τέτοια καθαρή εξήγηση, η οποία εμπεριέχει κι ένα στοιχείο ρίσκου και γόνιμου εκβιασμού εκ μέρους μιας απελπισμένης χώρας, θα οδηγούσε τους εταίρους να ενεργήσουν γρήγορα και αποτελεσματικά. Έτσι, θα απέφευγαν τους κλυδωνισμούς στην Ένωση, θα διασφάλιζαν τα χρήματά τους και θα έδιναν στην Ελλάδα την ευκαιρία να αναπνεύσει και να εξυγιανθεί… Όμως ο έλληνας πρωθυπουργός δεν είχε ούτε τα κότσια ούτε την απαιτούμενη ευελιξία να συγκρουστεί και να ρισκάρει. Προτίμησε τους θεατρινισμούς και τα μεγάλα λόγια, με αποτέλεσμα την υπαγωγή της χώρας στο δυναστικό καθεστώς του Μνημονίου…
Θα αντιτείνει κάποιος ότι μια μικρή χώρα με μειωμένη αξιοπιστία όπως η Ελλάδα είναι δύσκολο να ορθώσει το ανάστημά της και να «εκβιάσει» τους γίγαντες της Ένωσης. Αυτό είναι σωστό. Όμως οι ηγέτες στα δύσκολα φαίνονται, καθώς «αρχή άνδρα δείκνυσι». Και στη σύγκρουση αυτή ο κ. Παπανδρέου, αν ήταν έτοιμος και αποφασισμένος, θα μπορούσε να έχει στο οπλοστάσιό του σοβαρά επιχειρήματα από επιφανείς οικονομολόγους, τους οποίους άλλωστε και ο ίδιος επικαλείται. Ένας από αυτούς είναι ο Τζέιμς Κ. Γκαλμπρέιθ, ο οποίος σημείωσε τα εξής στη «Μοντ» (αναδημοσίευση στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 27ης Ιουνίου 2010): «Γίνεται επιτακτική ανάγκη να αφοπλίσουμε τον χρηματοοικονομικό τομέα, έτσι ώστε να πάψει να αποτελεί απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο, δεν πρόκειται για κάτι αδύνατο. Προϋποθέτει προσπάθειες ρύθμισης, φορολόγησης και αναδιάρθρωσης του χρέους των μεσογειακών χωρών. (…) Η μόνη ορθή απάντηση στο πρόβλημα της μαζικής ανεργίας και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων συνίσταται στην αύξηση των δημόσιων δαπανών και όχι στη μείωσή τους»…
Λέει και κάτι άλλο ο Γκαλμπρέιθ, κόντρα στις ψευδαισθήσεις και στην προπαγάνδα ότι τα σκληρά μέτρα «θα πιάσουν τόπο»: «Ακόμη κι αν δώσει τέλος στη χρηματοοικονομική κρίση η Ευρώπη, η οικονομική κρίση θα ενταθεί. Κάθε “διασωθείσα” χώρα θα λάβει μόλις και μετά βίας τα ποσά που απαιτούνται για την πληρωμή των δανειστών της, με αντάλλαγμα τη δραστική περικοπή των κρατικών δαπανών της. Απ’ όλη αυτήν την ιστορία, ο κερδισμένος θα είναι οι τράπεζες και όχι οι πληθυσμοί της Ευρώπης»…
Αλλά δεν είναι μόνο ο Γκαλμπρέιθ. Η λίστα των δυσοίωνων προβλέψεων κάθε μέρα πυκνώνει. Ενδεικτικώς, ο αμερικανός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί γράφει στους «Financial Times» του Λονδίνου ότι «η Ελλάδα χρειάζεται αναδιάρθρωση του χρέους, διότι σε αντίθετη περίπτωση η χώρα θα οδηγηθεί στην πτώχευση». Και σημειώνει ότι το «πακέτο σωτηρίας» απλώς καθυστερεί την «αναπότρεπτη χρεοκοπία».
Στο ίδιο μήκος κύματος ένας άλλος αρθρογράφος, ο Μάικ Νόλαν, γράφει στους «New York Times» ότι η Ελλάδα, «βασανισμένη από τη λιτότητα και λιμοκτονούσα για ανάπτυξη, θα υποχρεωθεί τελικά να αναδιαρθρώσει τα τεράστια εθνικά της χρέη».
Εντελώς σκοτεινό βλέπει το μέλλον της χώρας μας ο βέλγος Αντρέ Σαπίρ, σύμβουλος του προέδρου της Κομισιόν, συνεργάτης του Τζόζεφ Στίγκλιτς, του γνωστού Νομπελίστα και συμβούλου του Γ. Παπανδρέου. Είπε λοιπόν στην «El Pais»: «Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει πιθανότητα η Ελλάδα να προχωρήσει σε στάση πληρωμών». Και προσέθεσε ότι η Ένωση πρέπει να προετοιμαστεί για την πιθανότητα αυτή (οι δηλώσεις Σαπίρ από τη στήλη του Γιώργου Δελαστίκ στο «Έθνος»)…
Δεν χρειάζονται περισσότερα. Οι μαύρες προβλέψεις οικονομολόγων και ειδημόνων είναι απολύτως συμβατές με την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η χώρα: Η αγορά σφαδάζει από την ακρίβεια, μαγαζιά κλείνουν, επιχειρήσεις ετοιμάζονται να μετακομίσουν σε γειτονικές χώρες και ο κόσμος, αμήχανος, οργισμένος και μετέωρος, βλέπει μπροστά του μια κυβέρνηση κατώτερη των περιστάσεων… Και δεν έχει καν τη διάθεση να γελάσει όταν ακούει τον πρωθυπουργό της χώρας να λέει με πάσα σοβαρότητα ότι το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ δεν ματαιώνεται, αλλά… αναβάλλεται για λίγο!
Αφήσαμε για το τέλος την πλέον δυσάρεστη πρόβλεψη για το μέλλον της Ελλάδος. Προέρχεται από το αμερικανικό ινστιτούτο Stratfor, το οποίο βλέπει για τη χώρα μας «πολιτική αστάθεια, αποσταθεροποίηση, έξαρση της κοινωνικής βίας, απώλεια του γεωπολιτικού ρόλου στα Βαλκάνια και έξοδο από την ευρωζώνη». Αυτά…