ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΡΟΛΟ

Ο ίδιος ο Φ. Κουβέλης εκπέμπει σοβαρότητα, εγκυρότητα, χωρίς όμως αυτά τα στοιχεία να παραπέμπουν σε συντηρητισμό τύπου Ν. Κωνσταντόπουλου ή σε αριστερισμό όπως συνέβαινε με τον Αλ. Αλαβάνο. Βεβαίως, αρκετά από τα στελέχη που τον ακολούθησαν στην απομάκρυνση από τον «χουλιγκάνικο ΣΥΡΙΖΑ» έχουν ταυτιστεί με δεξιές θέσεις, ενώ βδελύσσονται καθετί που έχει να κάνει με το ΠΑΣΟΚ. Άλλοι πάλι δεν βλέπουν άσχημα μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ χωρίς όμως να απορροφηθούν από αυτό (όπως συνέβη με τους Μ. Δαμανάκη, Ν. Μπίστη, Αθ. Δρέττα κ.ά.). Πριν απʼ όλα αυτά καλούνται να δείξουν αν έχουν τις αντοχές και την επάρκεια για αυτόνομη ύπαρξη, τέτοια που θα οδηγήσει σε ισότιμες και ίσως αποτελεσματικές συνομιλίες για συνεργασία με άλλα κόμματα. Είναι δηλαδή προς απόδειξη αν η Δημοκρατική Αριστερά, όπως ονομάστηκε το νέο πολιτικό σχήμα, έχει τις προδιαγραφές να μεταβληθεί σε κομματικό σχηματισμό ουσίας που θα μπορεί να παράγει ιδέες και να καταθέτει προτάσεις ανάτασης για την κοινωνία. Λένε συχνά ότι ένα νέο κόμμα χρειάζεται χρόνο για να οργανωθεί ώστε να κάνει μια αξιοπρεπή εμφάνιση στις εκλογές. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Επίσης συχνά ο χρόνος κυλάει εναντίον της όποιας νέας προσπάθειας στον βαθμό που αυτή εκφυλίζεται από τις πιέσεις που δέχεται από το «μητρικό» κόμμα, απʼ τον χώρο απʼ τον οποίο προέρχεται δηλαδή, αλλά και δοκιμάζεται αρνητικά από γεγονότα που προκύπτουν και ζητούν απαντήσεις. Συνήθως ένας νέος χώρος δεν έχει «το οπλοστάσιο» των απαντήσεων και την εμπειρία να αντεπεξέλθει σε αυξημένες απαιτήσεις, όσο κι αν διαθέτει έμπειρα στελέχη. Γιʼ αυτό η διενέργεια εκλογών σε σύντομο χρόνο μάλλον θα εξυπηρετούσε τη Δημοκρατική Αριστερά, που θα πήγαινε με τον αέρα των εξελίξεων υπέρ της και τον ΣΥΡΙΖΑ σε προφανή πολιτική αμηχανία και με τη «ρετσινιά» του αριστερίστικου κόμματος που αποστερήθηκε, λόγω εσωτερικών εξελίξεων, σημαντικών στελεχών. Επίσης, για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, έξι μήνες π.χ., το νέο κόμμα θα διατηρεί τη γοητεία της άκριτης και «αθώας» εναλλακτικής λύσης για πολλούς ανθρώπους που είναι μπλοκαρισμένοι στο αδιέξοδο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ στο υπηρεσιακό ΠΑΣΟΚ, ενώ συγχρόνως απορρίπτουν την ένοχη για τις εξελίξεις ΝΔ και το σταλινικό ΚΚΕ, που εκδικείται τους πάντες κλείνοντας λιμάνια. Τηρουμένων των αναλογιών, το κόμμα του Φ. Κουβέλη θα έχει μεγαλύτερη αποδοχή από ένα πιθανό εγχείρημα της Ντόρας Μπακογιάννη, στον βαθμό που εκείνη είναι ταυτισμένη με ένα πολιτικό σόι, ο ρόλος του οποίου δεν είναι καθόλου γοητευτικός για τους «μπλοκαρισμένους» ψηφοφόρους. Αν λοιπόν για λόγους αντικειμενικούς, ή για λόγους που ο ίδιος ξέρει, ο πρωθυπουργός προχωρήσει στη διενέργεια πρόωρων εκλογών μέσα στο 2011 (νωρίτερα δεν πολυφαίνεται…) η Δημοκρατική Αριστερά και η προσωπικότητα του Φ. Κουβέλη είναι πιθανό να καταστούν σημαντική εναλλακτική λύση για πολλούς πολίτες. Κυρίως για εκείνους που δεν θέλουν να φύγουν «τελείως» από το ΠΑΣΟΚ ενισχύοντας απευθείας είτε τη ΝΔ, που είναι το άλλο κόμμα εξουσίας, είτε το παρωχημένο ΚΚΕ. Πρόκειται για ένα πλήθος πολιτών που θέλουν να απομακρύνουν το ΠΑΣΟΚ από μια μονοκομματική άσκηση εξουσίας αλλά δεν θέλουν «να το διώξουν», μια και ξέρουν ότι η άλλη λύση είναι μακρινή τους ιδεολογικά και ενδεχομένως αντιπαθής. Με δυο λόγια: Ευκολότερα θα μετακινηθεί πολύς κόσμος προς τη μη «βεβαρημένη» λύση της Δημοκρατικής Αριστεράς παρά προς δυνάμεις που μάχονται με φανατισμό το ΠΑΣΟΚ, είτε για να επιστρέψουν στην εξουσία οι ίδιες, είτε για να υπάρξουν πολιτικά μέσω της απαξίωσής του. Το βέβαιο είναι ότι σε περίοδο αμφισβήτησης των ιδεολογιών και του ρόλου των κομμάτων, προστίθεται στο πολιτικό σκηνικό μια δύναμη που αν καταφέρει να υπάρξει, ίσως παίξει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη νέων τάσεων που έχουν να κάνουν με τις προσεγγίσεις και τις συμμαχίες μεταξύ όμορων ιδεολογικά χώρων.