Η μεγάλη ήττα των συνδικαλιστών
Κι αν γιʼ αυτούς δεν ισχύει το όριο ηλικίας, ή τα… βαρέα και ανθυγιεινά ή έστω η εθελουσία έξοδος μετά μπόνους, ας τους υπογράψουν την απόλυση οι εργαζόμενοι. Και μάλιστα χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση, γιατί δεν έκαναν σωστά τη δουλειά που είχαν αναλάβει. Αντίθετα βούλιαξαν, έθαψαν κυριολεκτικά το συνδικαλιστικό κίνημα. Και οι περισσότεροι χρησιμοποίησαν τον τίτλο του συνδικαλιστή σαν σκαλοπάτι για να γίνουν βουλευτές, ευρωβουλευτές, υπουργοί, υφυπουργοί, μέλη με καλές αμοιβές σε διοικητικά συμβούλια της Εθνικής Τράπεζας, της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και για αργομισθίες, αφού ποτέ δεν δούλεψαν. Κι ας ανάψουν ένα κερί στον Απόστολο Κακλαμάνη, να ʼχει την υγειά του για τον νόμο που ως υπουργός Εργασίας ψήφισε και σας έκανε επαγγελματίες συνδικαλιστές, που κανένας δεν μπορεί να σας κουνήσει και όποτε κακοκοιμηθείτε, ξεσπάτε κατεβάζοντας τα ρολά σε επιχειρήσεις, οργανισμούς, ό,τι θελήσει η καρδούλα σας…
Βάλατε το χεράκι σας κι εσείς για εδώ που φτάσαμε. Και κάνετε σήμερα τους έκπληκτους, ότι δήθεν δεν ξέρατε τίποτε. Τόσα χρόνια δεν πήρατε χαμπάρι τις σπατάλες, τα ελλείμματα στον ΟΣΕ, στην Ολυμπιακή, στις αστικές συγκοινωνίες… Καλά, για τόσο αφελή περνάτε τον κόσμο;
Μόνοι σας οδηγηθήκατε στην πλήρη απαξίωση. Κανένας εργαζόμενος δεν σας εμπιστεύεται. Κι αυτό το βλέπεις σε κάθε μεγάλη απεργία, σε κάθε διαδήλωση. Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα. Συνδικαλιστές οι περισσότεροι. Με τέτοια θύελλα, τσουνάμι, που χτυπάει κάθε σπίτι, εργαζόμενους και συνταξιούχους, που κινδυνεύουν πολλοί να μείνουν άνεργοι, οι δρόμοι θα έπρεπε να πλημμυρίσουν από κόσμο σε μια Αθήνα των 5.000.000 κατοίκων, και όχι να είναι τρεις κι ο κούκος… Γιʼ αυτό και η κυβέρνηση δεν σας φοβάται.
Ώρα να φεύγουν τα τζάκια και οι βαρόνοι που κρατάνε τις καρέκλες των συνδικάτων από το 1981. Να μπει νέο αίμα, με την ψήφο όλων των εργαζομένων κι όχι να ψηφίζουν μόνο οι παρεούλες. Να πάψουν να είναι συντεχνίες. Να πείσουν τον κόσμο του μόχθου, της παραγωγής, ότι έχουν κάποιον νʼ ακουμπήσουν πάνω του. Και να μην ξεχνούν οι εργαζόμενοι ότι αυτοί είναι η δύναμη. Κρατούν το κλειδί. Και να μην το δίνουν σʼ όποιον όποιον, που στο τέλος κάνει κατοχή…