Βυζάντιον

«Ω πες, μπορείς να δεις από το πρόωρο φως της αυγής… Τι χαιρετήσαμε τόσο υπερήφανα στην τελευταία λάμψη του λυκόφωτος…». Ο στίχος είναι μια χαρά να τον τραγουδήσεις τα ξημερώματα που γυρίζεις από το μπαρ. Φυσικά δεν μπορείς να δεις την τύφλα σου, είσαι μεθυσμένος και το τελευταίο πράγμα που χαιρέτησες υπερήφανα ήταν μια γκόμενα στην μπάρα. Γι’ αυτό λατρεύω τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επειδή έχουν έναν εθνικό ύμνο τόσο φιλικό προς τον χρήστη που τον προσαρμόζεις όπου γουστάρεις. Και δεν είναι τυχαίο ότι η μελωδία του εθνικού ύμνου έρχεται από ένα αγγλικό τραγούδι του ποτού. Όταν στη λέσχη Anacreontic Society του Λονδίνου άφηναν το κέφι (όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί) να τους παρασύρει, το τραγουδάκι είχε τη μελωδία που αργότερα χρησιμοποιήθηκε στον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ. Χαρούμενη 4η Ιουλίου αδέλφια!

Έχω μια βλάσφημη ιδέα. Δεν είναι καινούργια, επιπλέει εδώ και χρόνια στα λύματα που γεμίζουν το μυαλό μου. Σκέφτομαι πως η αμερικανική ιστορία θα έπρεπε να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, μαζί με μαθήματα αμερικανικού πολιτισμού. Και επειδή αυτό δεν θα γίνει ποτέ, ας κρατήσουμε τουλάχιστον την ουσία. Τι μας διδάσκει η μεγάλη σύμμαχος χώρα που γιορτάζει σήμερα: ότι δεν χρειάζονται ποτάμια αίματος, υστερικά ουρλιαχτά και ιδέες για τις οποίες αξίζει να πεθάνεις. Το μυστικό της ευημερίας είναι πολύ πιο απλό. Βρίσκεται στην ανάγκη των ανθρώπων να ζήσουν καλά και στο δικαίωμά τους να ονειρεύονται, έστω κι αν θα δουν εφιάλτη. Τώρα θα μου γράψετε οι γνωστοί για την pop κουλτούρα, την τσιχλόφουσκα και την ελαφρότητα. Μα δεν μπορείς να ενώσεις, κουτέ, ένα συνονθύλευμα λαών με κάτι πολύπλοκο. Η ελαφρότητα είναι αυτό που μας συνδέει όλους. Η αμερικανική κουλτούρα έγινε απλή στη βάση της για να μπορούν να την αποδεχθούν όλοι. Και εν τέλει, αν με ρωτήσεις προσωπικά, θα σου έλεγα ότι προτιμώ να είμαι ηλίθιος Αμερικανός, παρά απατημένος Έλληνας. Δεν το κατάφερα εγώ, ελπίζω να το πετύχει το παιδί μου.
•••
Υποθέτω ότι και σήμερα στο Καστρί θα στηθεί μια μικρή γιορτούλα για την 4η Ιουλίου. Ίσως κάποια βόλτα στο πάρκο; Δύσκολο, δεν θα έχει πυροτεχνήματα. Η παράδοση επιβάλλει βέβαια μια επίσκεψη στα Village, ποπ κορν και ταινία. Ούτε αυτό θα γίνει, θα μας φάνε πάλι τα προσχήματα. Και όμως, αυτό που αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα αυτού του τόπου είναι η αμερικανική φύση του Γιώργου. Η ελληνική φύση ουσιαστικά δεν υπάρχει, απλώς προστίθεται από πάνω για να καλύψει τις ανάγκες και τις βασικές απαιτήσεις του πελάτη. Η αμερικανιά που κουβαλάει ο Γιώργος ήταν και είναι το κομμάτι της τσόχας που ακουμπώ τις μάρκες μου. Το πρόβλημα είναι ότι συνεργάζεται αποκλειστικά με Έλληνες. Και ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων. Παρέλαβε έναν λαό πρόθυμο να αποδεχθεί θυσίες και δεν κατάφερε να του δώσει όραμα. Έλαβε εντολή για να αλλάξει τη χώρα, να κάνει τομές, να τραβήξει μπροστά. Τελικά δεν πηγαίνουμε ούτε μπροστά ούτε πίσω. Πηγαίνουμε προς τα κάτω. Στον βυθό. Γαμώτο, γινόμαστε Αμερικανοί από την ανάποδη. Ο καθένας μας έχει να διαχειριστεί το προσωπικό του δράμα, τον ιδιωτικό του εφιάλτη.
•••
Πέντε αναγνώστες μού έχουν προωθήσει ένα email που κυκλοφορεί στο δίκτυο και λέει πόσο ωραία ήταν η ζωή μας επί χούντας και πόσο έχει στραβώσει τώρα. Χούντα δεν θυμάμαι –που τραγουδάει και ο Πορτοκάλογλου–
υποθέτω δεν θυμούνται και αυτοί που σπρώχνουν το μήνυμα. Και είναι από τα μηνύματα που αν τα διαβάσεις σε πλοίο ή αεροπλάνο πιάνεις τη σακούλα και τη βάζεις στο στόμα για να αδειάσεις αυτά που μάζεψες στην κοιλιά σου. Ξέρετε, το γνωστό εμετικό ύφος που ισχυρίζεται πόσο ωραία ήταν η χώρα τότε και πόσο άσχημη είναι τώρα. Μετά φυσικά το πήρα στην πλάκα, δεν αξίζει καν να απαντήσεις. Στη συνέχεια θυμήθηκα ότι φασιστικές συμπεριφορές γεννιούνται πάντα σε περιόδους κρίσης. Και στο τέλος, σαν πρωταγωνιστής που ανακαλύπτει ότι ήταν κομπάρσος, σαν προδομένος από τον ίδιο μου τον εαυτό, κατάλαβα ότι μέσα μου και εγώ είμαι φασιστάκι. Θέλω να κλείσω blogs – ίσως επειδή αυτοί είναι περισσότερο φασίστες από μένα. Θέλω να το βουλώσουν στα κανάλια, να δείρω πολιτικούς, να σκάσω λάστιχα αυτοκινήτων, να δείρω κάποιον που θα είναι εξασφαλισμένα πιο αδύναμος από μένα. Το αποενοχοποίησα, είπα ότι είναι φυσιολογικό να γίνεις φασιστάκι στην κρίση. Μόνο που φοβάμαι ότι αυτή η περίοδος θα μας δώσει την ευκαιρία να λύσουμε βίαια τις διαφορές μας. Με τη γυναίκα μας, τα παιδιά μας, το αφεντικό μας (εκδότη φυλάξου), με την κοινωνία ολόκληρη. Θα παίζουμε μπουνιές και θα δαγκώνει ο ένας τον άλλον. Και όσοι κρατήσουν τα δόντια τους, να ξέρουν ότι θα σαπίσουν.
•••
Και αφού περάσατε με επιτυχία τον σταθερό σκόπελο των υπαρξιακών, συνεχίζω με κάτι πιο πιπεράτο. Τις τελευταίες εβδομάδες διάφοροι ωραίοι και περίεργοι τύποι προσπαθούν να πιάσουν επαφή με την κυβέρνηση, πουλώντας εκδούλευση για τη διαχείριση του δημοσίου χρέους. Προσοχή, δεν σας λέω για τους gangster που χρησιμοποιούν οι οίκοι αξιολόγησης και οι μεγάλες φίρμες, όταν εκβιάζουν κυβερνήσεις. Σας μιλάω για τυπάκια που έσκασαν μύτη εκπροσωπώντας μεγάλα «επενδυτικά κεφάλαια» που θέλουν να τοποθετηθούν στο ελληνικό δημόσιο χρέος. Τι συμβαίνει; Και γιατί δεν παίρνουμε τα λεφτά; Θα σας πω. Πρόκειται, όπως μου λένε, για λεφτά που έχουν γίνει πλιάτσικο από χώρες της Αφρικής. Για να σας το πω πιο γλαφυρά, ο ηγέτης της χώρας ή ο φύλαρχος έχει βγάλει στο εξωτερικό ράβδους με χρυσό και ψάχνει κάπου να τους ακουμπήσει. Η αλήθεια είναι απλή: διάφορα μεγαλολαμόγια πλανητικών διαστάσεων θεωρούν ότι το ελληνικό χρέος είναι μια καλή ευκαιρία να ξεπλύνουν χρήμα. Τοποθετείς τα λεφτά σε ελληνικούς τίτλους και τα αφήνεις να ξεπλυθούν μια χαρά. Και αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει; Δεν το πιστεύουν. Είτε σας αρέσει είτε όχι, οι μόνοι άνθρωποι που θέλουν να τοποθετήσουν χρήματα στην Ελλάδα είναι οι βαρόνοι των ναρκωτικών, κάτι σφαγείς στην Αφρική και τα αστέρια του λαθρεμπόριου όπλων.
•••
Αλλά τι τα θέλετε; Τελειώνουν τα βάσανά μας. Αυτό που ζούμε είναι μια μικρή απαραίτητη ταλαιπωρία, είναι οι ωδίνες της νέας εποχής, είναι η νηστεία πριν από την Ανάσταση. Όλα αυτά γίνονται για να έρθει η Ντόρα να μας πάρει από το χέρι, ο Κουβέλης να μας λυτρώσει ιδεολογικά και ο Σαμαράς με τον Αβραμόπουλο να αναλάβουν τα πρακτικά. Θεέ μου, πόσο ευνοημένος είναι ο Γιώργος! Ακόμα και όταν ο ίδιος κάνει ό,τι μπορεί για να καταρρεύσει, έρχονται οι άλλοι και ρίχνουν πάνω του τα φώτα, τον φωτίζουν ως τη λύση την πρακτική, τη μοναδική. Δηλαδή σε τι κατάσταση πρέπει να είσαι για να πιστέψεις ότι η Ντόρα μπορεί να βοηθήσει (τη χώρα, όχι τον εαυτό της); Μάλλον σε άσχημη. Η γριά που ανεβαίνει με τα γόνατα στην Τήνο είναι σε εξαιρετικά καλύτερη κατάσταση από σένα, απλώς δεν το γνωρίζεις ακόμα. Και να δεχθώ ότι η Ντόρα και ο Σαμαράς καταγγέλλουν το «χθες». Μα έχει πιο «χθες» από αυτούς και τον Αβραμόπουλο; Τώρα για τον Κουβέλη δεν ξέρω, αλλά τον βλέπω στο ΠΑΣΟΚ. Εκτός και αν το ΠΑΣΟΚ γίνει τόσο μικρό που πάει αυτό στον Κουβέλη.
•••
Ετοιμαστείτε, λοιπόν, από τώρα για τον πολιτικό χειμώνα που έρχεται. Με τους ίδιους πρωταγωνιστές σε άλλους ρόλους, όπως μετακινούνται οι ηθοποιοί στα κανάλια. Επίσης είμαι βέβαιος πως θα κάτσουν και 3-4 στο σκαμνί για το Βατοπέδι, έτσι για να λέμε ότι πιάνουν τόπο τα λεφτά μας. Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ, ζηλέψτε φριχτά τον γιο του Ζαγορίτη με την Τζούλια και ξεχάστε ότι οι τύποι που έχουν προμηθεύσει όσα φιλοξενούνται στο Πολεμικό Μουσείο έχουν κάνει χειρότερα αίσχη και μάλιστα στην πλάτη μας. Διότι τα γούστα με τις Τζούλιες τα βγάζεις όταν πουλάς όπλα, όχι όταν παριστάνεις τον φύλακά τους. Και δεν μας πείραξε που ο μικρός είναι στο μουσείο – αυτό το θεωρούμε αυτονόητο. Μας πείραξε η Τζούλια που προσέβαλε τα όπλα. Και πού να δεις αυτοί που τα αγόρασαν…