Αντώνης Σαμαράς: ο ΗΓΕΤΗΣ

Ο Αντώνης Σαμαράς –μετά την αναπόφευκτη ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης και την επίσης αναπόφευκτη διάλυσή της, ευρισκόμενος σε πολιτική χειμερία νάρκη μέχρι την επιστροφή του στη Νέα Δημοκρατία και έκτοτε πανταχόθεν βαλλόμενος με επίκεντρο το Μητσοτακαίικο– ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΤΟ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ: Εξελέγη από ευρύτατη βάση νεοδημοκρατών ψηφοφόρων αρχηγός του κόμματος από τα σπλάχνα του οποίου προήλθε. (Θυμίζω –και το θυμούνται άριστα όσοι τον τίμησαν με την ψήφο τους– ότι είχε αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα, με λαμπρές επιδόσεις στη νεολαία της παράταξής του και αναδείχθηκε βουλευτής σε ηλικία μόλις 26 ετών.)
Τι παρέλαβε όμως ο Σαμαράς μετά τον θρίαμβο της εκλογής του; Παρέλαβε χάος και συντρίμμια. Φέουδα και βαρίδια. Αφήνω που, πλην της ανοργανωσιάς, είχε να αντιμετωπίσει ένα διχασμένο κόμμα, καταπτοημένο μάλιστα από τη βαριά ήττα. Κάθε άλλος θα σήκωνε τα χέρια ψηλά βυθισμένος στην απόγνωση. Ο Αντώνης Σαμαράς διακρίνεται όμως για το έντονο ΒΟΥΛΗΣΙΟΚΡΑΤΙΚΟ στοιχείο του χαρακτήρα του και αφιονίζεται, θαρρείς, με τα δύσκολα. Έτσι στην υπαρξιακή κρίση των πλείστων στελεχών και μελών του κόμματός του, αντέταξε τη δουλειά μυρμηγκιού, συνδυασμένη με την απαίτηση για αισιοδοξία και ελπίδα.
Έκανε ορισμένα λάθη στην αρχή, οφειλόμενα στην πεπατημένη της επικοινωνιακής πολιτικής των δύο μεγάλων κομμάτων –επικοινωνιακή πολιτική που εξοργίζει την περίοδο της ιλιγγιώδους κρίσης που υφίσταται η χώρα–, δεν κατόρθωσε να παρεμποδίσει την πολυγνωμία και τη σχοινοτενή πολυγλωσσία στα κανάλια πρώην υπουργών και βουλευτών και άργησε σχετικά να αξιοποιήσει τις ολέθριες και εγκληματικές γκάφες μιας ολίγιστης και αντιφατικά αυτοσχεδιάζουσας κυβέρνησης. Πάντως δήλωσε εγκαίρως το καταπελτικό και ακλόνητο στην ορθότητά του ότι «είχαμε πρόβλημα χρέους και ελλείμματος αλλά ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ» – δήλωση που την έπνιξαν σχεδόν ολοσχερώς τα διαπλεκόμενα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.
Τα ίδια αυτά διαπλεκόμενα ραδιοτηλεοπτικά μέσα αναγκάστηκαν, ωστόσο, να διατυμπανίζουν, κατακρίνοντάς τη σφόδρα, ΤΗ ΜΕΓΙΣΤΗ (εν μέσω μάλιστα ποικίλων αντιδράσεων πολιτικών του φίλων) ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Απόφαση ήθους, θάρρους και διορατικότητας, επιβάλλοντας κομματική πειθαρχία και αναγκάζοντας την κ. Μπακογιάννη, τον, κατά δήλωσή της μετά την εσωκομματική της ήττα, «στρατιώτη του κόμματος» και, όπως αποδείχθηκε, κακοφορμισμένη γάγγραινα για τη νεοδημοκρατική παράταξη, να υπερψηφίσει το Μνημόνιο και ως εκ τούτου να διαγραφεί, κουβαλώντας αυταπόδεικτα πλέον και τη μομφή της ΓΟΝΙΔΙΑΚΗΣ αποστάτισσας.
Μολονότι τα συνέδρια των κομμάτων δεν αποφέρουν χειροπιαστά αποτελέσματα, το Συνέδριο της ΝΔ έδωσε μια ορατή ώθηση προς το μέλλον. Ο Αντώνης Σαμαράς, μια χαρισματική προσωπικότητα ανάλογη εκείνης του Ανδρέα Παπανδρέου, κυριάρχησε απόλυτα ως ο αδιαμφισβήτητος ΗΓΕΤΗΣ. Ηγέτης μάλιστα ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ –το πρώτιστο που χρειάζεται σήμερα η χώρα– ΟΣΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. Προς επίρρωσιν της διαπίστωσης αυτής υπενθυμίζω ότι κατά τη θητεία του στην Ευρωβουλή είχε χορέψει επανειλημμένα στο ταψί τον παγκοσμίου φήμης μεν, αλλά στενοκέφαλο κ. Τρισέ.
Ο Σαμαράς δεν έχει ισάξιο αντίπαλο στην αντιδικία τού φθίνοντας πλέον δικομματισμού. Ο Παπανδρέου ο τρίτος είναι ανύπαρκτος και βαρύνεται στο εννεάμηνο της πρωθυπουργίας του, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΕΙΡΩΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΕΡΑ ΛΑΘΗ από τα πεντέμισι χρόνια της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή (ο οποίος –το ξαναγράφω για πολλοστή φορά– διέπρεψε στην υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων, «υπερβαίνοντας την υποτέλεια»).
Αντίπαλος, επομένως, του Αντώνη Σαμαρά είναι τα σωρευμένα προβλήματα, εθνικά και οικονομικά, τα οποία επέβαλε ελέω Παπανδρέου του τρίτου στη χώρα μας και στον λαό μας Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης διά της αξιοθρηνήτως μπακαλίστικης Κομισιόν.
Με το νέο οργανόγραμμα που προβλέπει δύο αντιπροέδρους και με θεμέλιο τον κινηματικό χαρακτήρα της εκλογής του, θα έχει την ευχέρεια ο διαθέτων την ικανότητα της πειθούς ηγέτης να διασχίσει απʼ άκρου εις άκρον την Ελλάδα προκειμένου να ενημερώσει με αδιάψευστα επιχειρήματα τους αγανακτισμένους πολίτες, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ. Εάν προτάξει τον ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΟΧΟ –πράγμα που το εικάζω βάσιμα– θα αποκομίσει ασφαλώς και κομματικά οφέλη. Η γκάμα των θεμάτων είναι τεράστια και δεν χρειάζονται ούτε καν έμμεσοι κομματικοί υπαινιγμοί. Υπεραρκεί ΤΟ ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ με μοχλό την απαλλαγή από το καταστροφικό Μνημόνιο. Με επιχειρηματικό οπλοστάσιο την απαλλαγή από το Μνημόνιο περιττεύουν και οι επιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ, διότι δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μη γνωρίζει ποιος του φόρτωσε στην πλάτη το δυσβάστακτο φορτίο που σηκώνει σήμερα. (Ο ωσεί παρών ποδηλάτης και κωπηλάτης ζει στην κοσμάρα του και αφήνει τους Παπακωνσταντινολοβέρδους να αλωνίζουν ασύστολα. Αυτούς ας χτυπήσει κατακέφαλα και ονομαστικά. Τους βδελύσσεται άλλωστε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ.)
Με τον Αντώνη Σαμαρά αδιαμφισβήτητο ηγέτη, η ΝΔ άνοιξε περπατησιά. Και θα προχωρήσει γοργά, παρά την εχθρότητα των πλείστων ΜΜΕ και τις στημένες δημοσκοπήσεις, αν δώσει ιδιαίτερη έμφαση στους «μη προνομιούχους Έλληνες», όπως τους αποκαλούσε ο Ανδρέας, οι οποίοι σήμερα έχουν πολλαπλασιαστεί ανατριχιαστικά. Η «στρατηγική της ελπίδας» θα πιάσει τόπο, αφού η ελπίδα αποτελεί ψυχολογική ανάγκη του κάθε «μη προνομιούχου Έλληνα». Όσο για τη «ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ», θα έρθει σύντομα και χωρίς η ΝΔ να κουνήσει το δακτυλάκι της. Το ανερμάτιστο ΚΑΙ ΑΝΑΛΓΗΤΟ ΠΑΣΟΚ θα καταρρεύσει υπό το βάρος των ανομημάτων του και με τον ξεσηκωμό του ξεζουμιζόμενου λαού.
ΥΓ.: Επιλέγοντας την ημέρα του Συνεδρίου της ΝΔ για να ανακοινώσει η κ. Μπακογιάννη πως θα κάνει κόμμα –καταλόγισε, μεταξύ άλλων ανάξιων λόγου υβριστικών χαρακτηρισμών, «αριστεροδεξιό εθνολαϊκισμό» στον Αντώνη Σαμαρά!– επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά τη στρατηγική της αποστασίας. Η φαυλεπίφαυλη και φαιδρεπίφαιδρη αυτή κυρία απέδειξε έτσι περίτρανα ότι κατατρύχεται από αθεράπευτα συμπλέγματα κατωτερότητας.