«Πέντε στα πέντε» σε επτά μήνες…
Τι πέτυχε ο Αντώνης Σαμαράς στους επτά μήνες
από την εκλογή του;
θ ΠΡΩΤΟΝ, έλεγξε πλήρως τη Νέα Δημοκρατία! Κι αυτό δεν έγινε με τον συνήθη οργανωτικό έλεγχο των κομματικών οργάνων από «δικούς του».
Έγινε μάλλον με μαζική προσχώρηση των στελεχών του κόμματος στις θέσεις του. Και με «ανανέωση», δηλαδή με ανάδειξη νέων στελεχών, τοπικά και περιφερειακά – στελεχών, όμως, που ακόμα δεν έχουν «φανεί».
θ ΔΕΥΤΕΡΟΝ, άλλαξε το παλαιό οργανωτικό σχήμα του κόμματος. Ένα οργανόγραμμα που θύμιζε περισσότερο… «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» αριστερών κομμάτων μετασχηματίστηκε σε οργανόγραμμα φιλελεύθερου κεντροδεξιού κόμματος.
Η μεγάλη αναδιοργάνωση της Νέας Δημοκρατίας που ξεκίνησε επί Αβέρωφ, στη δεκαετία του ’80, έδωσε έμφαση τότε στην «αποτελεσματικότητα».
Δηλαδή να μπορεί το κόμμα να έχει παρουσία στους «μαζικούς χώρους» της εποχής εκείνης και να αντιπαρατίθεται στο ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά…
Αυτό οδήγησε έκτοτε στη δημιουργία ενός κακέκτυπου αριστερών ή κεντροαριστερών κομμάτων στον χώρο της Κεντροδεξιάς!
Κι είχε ένα πρόβλημα: ότι τα αριστερά κόμματα έχουν και την αντίστοιχη ιδεολογία που εξασφαλίζει τη λειτουργία τους και «δένει» τη συνοχή τους.
Όμως τα κεντροδεξιά κόμματα έχουν άλλη ιδεολογία, προσεγγίζουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο την κοινωνία…
Έτσι, η ΝΔ ήταν το μόνο κεντροδεξιό κόμμα με «αριστερή δομή» στην Ευρώπη! Κι αυτό μείωσε την αποτελεσματικότητά της. Και την κατακερμάτισε σε «φέουδα»…
Σήμερα απέκτησε σύγχρονη δομή κεντροδεξιού κόμματος, αντίστοιχη με το μήνυμα και την ιδεολογία του. Και με έμφαση στη λειτουργικότητα. Που είναι πια προϋπόθεση αποτελεσματικότητας…
θ ΤΡΙΤΟΝ, έκανε τη μεγάλη στροφή «στην Ιδεολογία της Παράταξης». Για πρώτη φορά η Κεντροδεξιά κάνει τις ιδέες της σημαία για να κερδίσει την κοινωνία. Δεν προσπαθεί πια να πείσει ότι… «δεν είναι Δεξιά», μπας και την ψηφίσουν τίποτε απογοητευμένοι «κεντρώοι».
Προβάλλει τα πιστεύω της και προσπαθεί να πείσει τους πάντες. Το αν θα πείσει ή όχι εξαρτάται από την ίδια…
Πάντως δεν είναι «σφαγμένη από χέρι»: Δεν πάει να κερδίσει με τη… «σιωπή» και την «απόκρυψη», αλλά με την προβολή των ιδεών της.
Κι αυτό εμφύσησε υπερηφάνεια στα μέλη της. Που λειτούργησε αληθινά λυτρωτικά.
Η αναγκαία ένεση αυτοπεποίθησης έγινε τη στιγμή που ήταν πιο απαραίτητη. Μένει να δούμε τι συνέχεια θα έχει…
Πάντως αυτή τη στιγμή, το μόνο ιδεολογικό «σχήμα» που συζητιέται ευρύτερα είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.
Για τον οποίο ως πριν από λίγο καιρό δεν μιλούσε κανείς!
Είναι αλήθεια βέβαια ότι ελάχιστοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός…
Αλλά και ο σοσιαλισμός -για τον οποίο τόση συζήτηση έγινε πριν από τόσα χρόνια και για τόσες δεκαετίες- κατάλαβε ποτέ κανείς τι ακριβώς ήταν;
Το πιο σημαντικό στην ιδεολογική συζήτηση -το πιο σημαντικό για την ιδεολογική ηγεμονία γενικότερα- είναι ποιος βάζει την ατζέντα.
Αυτή τη στιγμή -με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και όχι μόνο- η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να θέσει την ατζέντα της ευρύτερης συζήτησης.
Κάτι που φαινόταν αδιανόητο μέχρι πολύ πρόσφατα…
θ ΤΕΤΑΡΤΟΝ, η Νέα Δημοκρατία κατάφερε, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, να αντέξει τις επιθέσεις του ΠΑΣΟΚ ενώ η ίδια βρισκόταν σε θέση αδυναμίας (μετά την πρόσφατη βαριά ήττα της). Κατάφερε ακόμα να συσπειρώσει ξανά τον «σκληρό πυρήνα» της κομματικής της βάσης (σε περίοδο γενικής απαξίωσης της πολιτικής).
Κι έκανε την πιο αυστηρή αυτοκριτική που έκανε ποτέ κόμμα στην Ελλάδα.
Σε αυτό βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι ο νέος ηγέτης της βρισκόταν εκτός πολιτικού σκηνικού για δεκαετία και πλέον…
Έτσι, η Νέα Δημοκρατία επούλωσε και το ηθικό τραύμα που υπέστη (μετά τα σκάνδαλα της πρόσφατης διακυβέρνησής της) και το τραύμα ηθικού που υπέστη (μετά τη βαριά ήττα της).
Η μαζική παρουσία μελών στις διάφορες εσωκομματικές εκλογές δείχνει ότι η «επούλωση» των τραυμάτων έχει αρχίσει.
Και η εκλογή Σαμαρά πέρσι τον Νοέμβριο δούλεψε ως ισχυρό «αντιβιοτικό».
θ ΠΕΜΠΤΟΝ, με τη στάση που πήρε στο Μνημόνιο, άλλαξε και το πολιτικό παιγνίδι.
Οι περισσότεροι θεσμικοί και εξωθεσμικοί παράγοντες πίεζαν τον Σαμαρά να ψηφίσει τα μέτρα, ώστε να γίνει «συνένοχος» του ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου να έχει τα χέρια του «λυμένα» στο εξής:
– Αν τα κατάφερνε ο πρωθυπουργός, τη «δόξα» θα την εισέπραττε όλη το ΠΑΣΟΚ. Κι αν δεν τα κατάφερνε, η κατάρρευσή του θα συμπαρέσυρε και τη Νέα Δημοκρατία, αφού αυτή η τελευταία θα είχε ταυτιστεί με τα μέτρα…
Με την απόφασή του να καταψηφίσει το Μνημόνιο, ο Αντώνης Σαμαράς τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια του Γιώργου Παπανδρέου.
Που από δω και μπρος θα εισπράττει μόνος του τη φθορά…
Όταν θα κλονίζονται τα πάντα, η Νέα Δημοκρατία φιλοδοξεί να μείνει όρθια.
Κι αυτό από μόνο του είναι μια στρατηγική.
Δεν ξέρω αν αυτό ακριβώς βρίσκεται στο μυαλό του Σαμαρά.
Το πιο πιθανό, όμως, είναι ότι αυτό ακριβώς φοβάται πια το ΠΑΣΟΚ.
Κι έχει δίκιο, εδώ που τα λέμε…
Ν.Ζ.