Λεφτά ξαναβρίσκονται, αξιοπρέπεια όχι

Ένα από τα πιο άσχημα πράγματα που αντιμετωπίζει μια χώρα είναι η καταγραφή της με σκωπτικό, ειρωνικό, γραφικό τρόπο από τον παγκόσμιο Τύπο. Όταν μάλιστα τα δεδομένα δεν βοηθούν για να σε δουν με σοβαρότητα και προοπτική αλλά να σε ταυτίζουν με οικονομική κρίση, ασφαλιστικά/εργατικά, τεμπελιά, τόπο διακοπών, ήλιο και θάλασσα, τότε τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη είχε βγει η είδηση ότι η κυβέρνηση, θέλοντας να βρει χρήματα, είχε αποφασίσει να πουλήσει βραχονησίδες στο Αιγαίο και το Ιόνιο. Όλοι θυμούνται τότε (1991-92) την αντίδραση του Τύπου και του κόσμου στην απερίγραπτη ιδέα-πρόθεση της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης. Οι εμπνευστές και εκφραστές της ιδέας έγιναν γελοιογραφίες και περιέπεσαν στη χλεύη των πολιτών. Λίγο καιρό μετά (Οκτώβριος ʼ93) έχασαν τις εκλογές από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, που σε πείσμα πολλών επέμενε όχι μόνο να ζει αλλά και να δίνει μάχες. Σήμερα ανάλογη είδηση περί πώλησης νήσων (όχι «απλώς» βραχονησίδων αυτήν τη φορά) από το ελληνικό κράτος προκειμένου να βρεθούν λεφτά, είδε το φως της δημοσιότητας σε έγκυρη βρετανική εφημερίδα («Guardian»)! Αν σε αυτήν την είδηση (που δεν ξέρουμε αν αληθεύει ή αν είναι ακριβώς ή κάπως έτσι…) προσθέσει κανείς την αντιμετώπιση της χώρας μας από σημαντική μερίδα του ευρωπαϊκού Τύπου («πουλήστε να νησιά σας» ή «νοικιάστε τα», αλλά και «πουλήστε την Ακρόπολη και τις αρχαιότητές σας») μπαίνει σε ένα κλίμα απαξίωσης της Ελλάδας από τον διεθνή περίγυρο. Λένε πολλοί που βλέπουν μόνο καλά στο ευρώ «μα, αν επιστρέψουμε στη δραχμή η Ελλάδα θα ξαναγυρίσει στη δεκαετία του ʼ60, σε καθεστώς εξάρτησης…», λες και με όλα αυτά δεν έχει ήδη επιστρέψει, λες και δεν αντιμετωπιζόμαστε ήδη –με περισσή μάλιστα κακία– σαν γκαρσόνια της Ευρώπης ή σαν ένα μεγάλο ξενοδοχείο της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Να δούμε τι λέει η σοβαρή εφημερίδα «The Guardian» σε ένα απόσπασμα του άρθρου που υπογράφει η Elena Moya: «Μια μεγάλη έκταση στη Μύκονο είναι ήδη προς πώληση. Η περιοχή κατά το ένα τρίτο (1/3) ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο, το οποίο ψάχνει για αγοραστή πρόθυμο να εισφέρει κεφάλαια και να αναπτύξει τουριστικό συγκρότημα πολυτελών κατοικιών. Στην ιστοσελίδα Private Islands έχει αναρτηθεί προς πώληση το νησί “Ναυσικά” στο Ιόνιο, προς 15 εκατ. ευρώ. Υπάρχουν μικρά ακατοίκητα νησιά στην Ελλάδα τα οποία μπορεί να πωληθούν προς 2 εκατ. ευρώ έκαστο, δηλαδή φθηνότερα από μια κατοικία στο Τσέλσι». Και με χιούμορ πλήρες ειρωνείας αναφέρεται πως «μερικά από τα πολυάριθμα νησιά της χώρας είναι τόσο μικροσκοπικά που θα μπορούσαν οριακά να φιλοξενήσουν μία ξαπλώστρα». Ασφαλώς, το ρεπορτάζ μιας εφημερίδας δεν ταυτίζεται πάντα με κυβερνητική γραμμή, μένει όμως να δούμε αν περιέχει στοιχεία αλήθειας, αν επιβεβαιωθεί από τις κινήσεις που θα κάνει η κυβέρνηση. Το θέμα όμως είναι ότι η Ελλάδα περνάει στα ρεπορτάζ και στις αναλύσεις για τέτοια ζητήματα κι αυτό δεν βοηθάει καθόλου τη δημόσια εικόνα της. Επιπλέον οικοδομεί και ένα ανεκδοτολογικό περιβάλλον γύρω της, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να βλάπτονται σε ηθικό επίπεδο, κάτι που πλήττει την καθημερινότητά τους. Τον τρόπο που υπάρχουν. Έχουμε ξαναγράψει ότι αν πληγεί αυτή η πλευρά των Ελλήνων, τότε οι πιθανότητες συμμετοχής τους σε μια εθνική προσπάθεια ανάκαμψης μειώνονται δραματικά: Από τη μια πλευρά, δεν βλέπουν σχέδιο της κυβέρνησής τους για έξοδο από την κρίση και εικόνα προοπτικής (αυτό που με απλά λόγια λέμε «πού πάμε ύστερα από την κρίση») και από την άλλη βλέπουν να αντιμετωπίζονται ως λαός με χαιρεκακία από διαμορφωτές της κοινής γνώμης άλλων χωρών. Το «δίδυμο» αυτό τους θέτει σε αμυντική θέση με επιθετικές τάσεις τόσο προς την κυβέρνηση που δεν λέει «τι θα γίνει μετά» όσο και προς όσους βάλλουν με ειρωνείες και άλλους τρόπους κατά της Ελλάδας. Αν μπει για τα καλά η χώρα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τότε οι μέρες που ακολουθούν θα είναι εξαιρετικά δύσκολες. Για όλους.