Κι όμως μπορούμε να αντισταθούμε στην αυτοκρατορία των αρπακτικών

Εν αρχή ήταν η Ελλάδα. Μια «μπουκιά» στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Έψαχναν πειραματόζωο. Το «αξιοποίησαν» δεόντως. Απομυζώντας και την τελευταία ρανίδα του οικονομικού αίματος των Ελλήνων, επελαύνουν τώρα κατά των ευάλωτων οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου. Οι ηγέτες της Ευρωζώνης και της ΕΕ είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Αρνούνται να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση, ή είναι συναυτουργοί με το αδίστακτο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Αυτό, απείρως δραστικότερο από το παραδοσιακό, προωθεί την ιδιωτικοποίηση του κόσμου, την επιλογή δηλαδή της δολοφονικής Νέας Τάξης, η οποία ασκεί «δικαιώματα» ζωής και θανάτου επί των πολιτών του πλανήτη. Έχουμε μια παγκόσμια αυτοκρατορία των αρπακτικών του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Κυβερνήσεις και εθνικές οικονομίες, κατʼ εξοχήν ο κόσμος της εργασίας, είναι η λεία τους. Το χρέος και το έλλειμμα τα γεννά η απληστία των τοκογλύφων και στη συνέχεια χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα διαρπαγής του πλούτου των εθνών και των με ιδρώτα και αίμα κτηθέντων στοιχειωδών μέσων επιβίωσης του κοσμάκη.

Στους χρόνους της ρωμαϊκής κατοχής του ελληνισμού και πριν η δημιουργική δύναμη του ελληνικού πνεύματος καταφέρει να αναποδογυρίσει υπέρ ημών τις εξελίξεις, στη Ρώμη κυριάρχησε ο φιλόσοφος της παρακμής Καρνεάδης, που δίδαξε το δόγμα του συμφέροντος και των κινητών «κόκκινων γραμμών» της ηθικής, και τα αφεντικά του το υιοθέτησαν. Αυτό ταίριαζε στους κατακτητές, αλλά και στους εθελόδουλους Γραικούς, τους οποίους οι Λατίνοι χλεύαζαν ως Γραικύλους. Οι τελευταίοι δεν λείπουν από καμιάν ανώμαλη εποχή. Και τώρα! Γλείφουν τον ισχυρό, αρνούνται την ταυτότητα, την ιστορία και την παράδοσή τους, ασπάζονται τις απ-αξίες της κατά περίπτωση κατοχικής δύναμης.

Οι 27 την περασμένη Πέμπτη συνήλθαν, είδαν και απήλθαν. Αλλά κατʼ επιταγή της Μέρκελ ξαναγύρισαν δριμύτεροι στο μηδέποτε άλλωστε καταργηθέν Σύμφωνο Σταθερότητας. Στο μεταξύ, κάποιος γερμανός καθηγητής Michael Strauss («Herald Tribune» – «Ελευθεροτυπία» 23/6/10) «τετραγώνισε» τον κύκλο του χρέους μας, προτείνοντας «οικονομική δουλεία σε ελληνικά εδάφη».

Ο θλιβερός εισηγητής μάς κάνει και χάρη που δεν ζητάει να πουλήσουμε αλλά μόνο να εκμισθώσουμε εδάφη μας και επικαλείται τα παρεπόμενα του (λεγομένου) πολέμου του 1897. Σε κείνον σύρθηκε εκούσα άκουσα η ηγεσία της «μικράς και εντίμου» Ελλάδος, η οποία αφήκε αχρησιμοποίητο το σημαντικότερο όπλο της, το Ναυτικό, και δεν επέτρεψε στο μέτωπο να βγάλουν καν τις σημαίες απʼ τα σακίδιά τους οι πολεμιστές! Είναι η ντροπή του 1897.

Έπρεπε να ξέρει ότι μετά –και παρά– το 1897 η Ελλάς πραγματοποίησε το Έπος του Μακεδονικού Αγώνα (1904-08) και τη μεγάλη Εξόρμηση 1910-20 διπλασιάζοντας (και προς στιγμήν τριπλασιάζοντας) την επικράτειά της.

Η πολιτική μας τάξη βρίσκεται μάλλον στο κλίμα του 1897. Αυτή! Ο λαός δείχνει ιώβειο υπομονή, αλλά ταυτόχρονα μέσα του βράζει. Αργά ή γρήγορα θα εκραγεί. Και ίσως επικινδύνως.

Η κοινωνία μας έχει δυνάμει σχολάζουσες και λανθάνουσες μείζονες δυνατότητες αναπτυξιακής προοπτικής. Ας ξεχάσουν την πράσινη ανάπτυξη κι ας πάνε στην… πολύχρωμη, για αντιμετώπιση του εφιάλτη της ύφεσης.

Η πολιτική απονομιμοποίηση του ισχύοντος συστήματος διευκολύνει την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Αλλά θα είναι εσχάτη πλάνη να αλλάξει ο Μανωλιός βάζοντας τα ρούχα του αλλιώς.

Οι δυνάμεις του Μνημονίου (ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ) δεν μπορεί να παριστάνουν τις αθώες περιστερές. Εν ονόματι του βλάσφημου αυτού νομοθετήματος προστίθενται –και έπεται συνέχεια– μύρια κακά: κατεδάφιση εργασιακών και κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων, ανατροπή συλλογικού εργατικού δικαίου, θεσμοποιημένη φτώχεια κ.λπ.

Εκείνος ο απτόητος Τσόμσκι έχει καταγγείλει την ΤΙΝΑ = There Is No Alternative, δηλαδή το δόγμα των παγκοσμιοκρατών «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση».

Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, υποστηρίζουν εμμανώς Ζιγκλέρ και Τσόμσκι. Είναι η «διεκδίκηση της ηθικής προσταγής που μισοκοιμάται μέσα στον καθένα μας». Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό υποκείμενο της Ιστορίας και όχι οι υπερηπειρωτικές και υπεράκτιες εταιρείες και τράπεζες των κερδοσκόπων.

Οι εξουσίες των τελευταίων ετών φρόντισαν να πλήξουν τον λαό σε δύο κρίσιμα σημεία, στην ταυτότητά του, που οικοδομείται από μια ισχυρή εθνική παιδεία αντλώντας από τις πηγές των διαχρονικών αξιών μας, και στον βιολογικό δυναμισμό του, που σημαίνει ικανό δείκτη γεννητικότητας (τουλάχιστον 2,1 παιδιά αντί σχεδόν 1 ανά γυναίκα) που ανανεώνει τις γενεές.

Ο κόσμος βυθίζεται κάθε μέρα στην απόγνωση και σʼ αυτό τα καθεστωτικά ΜΜΕ πρωταγωνιστούν. Είναι δραματική η απουσία εθνικού οράματος ικανού να αφυπνίσει και να κινητοποιήσει τον λαό. Να του προσδώσει ελπίδα και πείσμα ώστε να ορμήσει σε μια σωτήρια κίνηση προς τα εμπρός.

Είναι Μεγάλη Ιδέα το όραμα για μια Ελλάδα της τιμής, της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης. Για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ανεξάρτητη και όχι «μειωμένης κυριαρχίας» και αμφισβητούμενης ανεξαρτησίας.

Μπορούσαμε και μπορούμε χωρίς τα πολυδάπανα δεκανίκια του ΔΝΤ.