Όνειρο απατηλό το «κεραμίδι» για τους άστεγους αθηναίους δημοσιογράφους
Για να στεγάσουν τις οικογένειές τους, την αγωνία τους και το άγχος τους για τους ακόμα πιο δύσκολους καιρούς που έβλεπαν ότι «αφεύκτως» έρχονταν. Η «πρώτη» κατοικία ήταν το ζητούμενο για τους πολλούς, ενώ άλλοι, που είχαν κάποιο «κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι τους, έριχναν δειλά δειλά και κανένα βλέμμα και για τη «δεύτερη» κατοικία σε κάποια εξοχή, για λίγη ξεκούραση, για κάποιο «ξανασασμό»…
Για τους μη προνομιούχους αθηναίους δημοσιογράφους η κρατική «μέριμνα» για «πρώτη» κατοικία ήταν παντελώς ανύπαρκτη, λες και δεν είναι κι αυτοί εργαζόμενοι πολίτες. Έτσι, δειλά δειλά μερικοί συνάδελφοι, που κάποιοι τότε τους είπαν «ρομαντικούς» και ονειροπαρμένους, οραματίστηκαν τη στέγαση των αστέγων. Και κατ’ αυτήν την έννοια ιδρύθηκε ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός Μελών της ΕΣΗΕΑ και αμέσως άρχισαν οι ενέργειες. Η πρωτοβουλία αυτή χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από πολλούς άστεγους συναδέλφους.
Το 1994 τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Μελών της ΕΣΗΕΑ δοκίμασαν και την περίπτωση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ) για τη στέγαση των αστέγων αθηναίων δημοσιογράφων. Ύστερα από πολλές και βασανιστικές προσπάθειες πέτυχαν τη συναίνεση των τότε αξιωματούχων τόσο του υπουργείου Εργασίας όσο και του ΟΕΚ. Είχαν προτείνει να αρχίσει το συντομότερο δυνατόν η καταβολή στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας περίπου 1% από τις μηνιαίες αποδοχές των ενδιαφερομένων. Είχαν αναφέρει μάλιστα ότι, αν όλα γίνονταν έτσι, μέσα σε τέσσερα πέντε χρόνια -γύρω στο 1998 ή 1999- θα γίνονταν νόμιμοι δικαιούχοι της εργατικής κατοικίας και οι άστεγοι αθηναίοι δημοσιογράφοι.
Αλλά: Εκείνη την εποχή η ΕΣΗΕΑ όδευε για αρχαιρεσίες για νέα διοίκηση κι έτσι -δυστυχώς- «ρίχτηκε» πίσω το θέμα της στέγασης των αστέγων συναδέλφων μέσω του ΟΕΚ. Τελικά, το θέμα «κοιμήθηκε» μακαρίως έως τις μέρες μας και η «πρώτη» κατοικία έγινε και πάλι όνειρο απατηλό για τους άστεγους αθηναίους δημοσιογράφους.
Παράλληλα, τα μέλη του ΔΣ του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Μελών της ΕΣΗΕΑ ήταν υποχρεωμένα να διερευνήσουν και τη «δεύτερη» για όσα μέλη της Ένωσης Συντακτών διέθεταν μια κάποια «πρώτη» κατοικία. Στόχος τους, να δημιουργηθεί το «Δημοσιογραφικό Χωριό» για «δεύτερη» αλλά και για «πρώτη» υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Με τα πολλά ευοδώθηκαν οι άοκνες και πολύμοχθες προσπάθειες: Σε συνεργασία με τους εργαζομένους στην ΕΑΒ προχώρησαν τα μέλη του ΔΣ του Οικοδομικού Συνεταιρισμού στην αγορά πάνω από τριακοσίων στρεμμάτων στις Ροβιές Ευβοίας, σε μια πανοραμική τοποθεσία με θέα τη θάλασσα. Η χαμηλή τιμή ήταν ελκυστική και υπήρξε σημαντική ανταπόκριση εκ μέρους των συναδέλφων. Τελικά, εκατόν εβδομήντα συνάδελφοι αγόρασαν από ένα στρέμμα, ενώ τα υπόλοιπα αγοράστηκαν από εργαζομένους στην ΕΑΒ, και όλα έδειχναν ότι το «Δημοσιογραφικό Χωριό» είχε μπει στα σκαριά…
Το ζητούμενο από πλευράς και των δύο μερών -δημοσιογράφων της ΕΣΗΕΑ και εργαζομένων στην ΕΑΒ- ήταν: να είναι απολύτως νόμιμα τα προς αγοράν οικόπεδα και να εφαρμοστούν πιστά οι υφιστάμενοι ελληνικοί νόμοι μέχρι να φτάσουμε στο χτίσιμο των σπιτιών στο «Δημοσιογραφικό Χωριό»…
Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι δικαιούχοι των τριακοσίων είκοσι στρεμμάτων στις Ροβιές της Εύβοιας πληρώνουν σε δόσεις για την κατασκευή των έργων υποδομής (Σημείωση: χάραξη δρόμων στο «Δημοσιογραφικό Χωριό», χωροθέτηση χώρων για πλατεία, εκκλησία, καταστήματα, στάθμευση οχημάτων, δίκτυα αποχέτευσης, ύδρευσης, φωτισμού, τηλεφωνικών και ηλεκτρονικών συνδέσεων κ.λπ.). Στις 14 Μαρτίου 2010 στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» έγινε η κλήρωση των οικοπέδων.
Είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι στο «Δημοσιογραφικό Χωριό» θα χτιστούν εξοχικά σπίτια για «δεύτερη» αλλά και για «πρώτη» κατοικία, που θα ανήκουν σε έναν από τους πέντε τύπους που έχουν προεπιλεγεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια, ώστε να «δένουν» αρμονικά με το μαγευτικό περιβάλλον: βουνό, εκτάσεις χαμηλής βλάστησης και θάλασσα…
Δ.Χ.