Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;
Ωστόσο, υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα που περνάει ξυστά από τους φόβους του Μπαρόζο: Με τις χώρες της Ένωσης -ειδικά εκείνες που χειμάζονται οικονομικά- να έχουν καταντήσει «νομαρχίες» και να ζουν σε καθεστώς δυναστικής επιτήρησης, όπως η Ελλάδα, μήπως ήδη διασαλεύεται η δημοκρατική τάξη και νοθεύεται η λαϊκή κυριαρχία; Αν συνυπολογιστούν και ορισμένα στοιχεία που αφορούν τον τρόπο που πολιτεύεται ο κ. Παπανδρέου, τότε προκύπτει σοβαρό θέμα, ειδικά για τη χώρα μας…
Το δυναστικό Μνημόνιο, πέραν της ολέθριας οικονομικής πτυχής, παραπέμπει οδυνηρά σε μια πικρή πραγματικότητα: Η ελληνική κυβέρνηση φαντάζει πια ένας σιωπηλός διεκπεραιωτής εντολών, χωρίς καμία δυνατότητα ουσιαστικών ενστάσεων ή σθεναρών αντιστάσεων. Ο «δεδομένος» και πρόθυμος Γ. Παπανδρέου, ο άνθρωπος που άνοιξε την πόρτα στο ΔΝΤ, δεν φαίνεται να έχει πρόβλημα. Εξάλλου, το φόβητρο του ΔΝΤ και η προπαγανδιστική τρομοκρατία, η οποία προλείανε το έδαφος για την εγκατάστασή του στη χώρα μας, αποτελούν ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για τον απαράσκευο και μικρών οριζόντων έλληνα πρωθυπουργό… Οι εξελίξεις όμως μετά το ΔΝΤ και το Μνημόνιο έχουν ξεπεράσει κατά πολύ το όριο συναγερμού και θέτουν ευθέως θέμα υπονόμευσης της δημοκρατικής τάξης: Εφεξής το ελληνικό Κοινοβούλιο δεν θα έχει καμία δυνατότητα να συζητήσει ζητήματα που αφορούν τα οικονομικά πράγματα. Αρκεί μια απόφαση του υπουργού Οικονομικών και ένα Προεδρικό Διάταγμα για να ρυθμιστούν θέματα (π.χ. εργασιακό, Ασφαλιστικό κ.ά.) για τα οποία η δημοκρατική τάξη επιβάλλει να περνούν από το Κοινοβούλιο (… παρεμπιπτόντως, για το Προεδρικό Διάταγμα των ημερών αρκετοί επιστήμονες επισημαίνουν ότι υπάρχει σοβαρό θέμα συνταγματικής νομιμότητας, διότι καταργεί το άρθρο 22 του Συντάγματος, το οποίο διασφαλίζει την ανεξαρτησία των συλλογικών συμβάσεων).
Όμως η εννιάμηνη διακυβέρνηση Παπανδρέου έφερε στην επιφάνεια και πρόσθετα παθογενή, ιδιαιτέρως επικίνδυνα. Και πρώτο απ’ όλα την εγκατάσταση ενός συστήματος εξουσίας που δεν είναι καν πρωθυπουργοκεντρικό ή κομματοκεντρικό αλλά οικογενειακό και παρεΐστικο. Αίφνης, ο Νίκος Παπανδρέου, χωρίς καμία θεσμική νομιμοποίηση, αναλαμβάνει -ή συμμετέχει σε- αποστολές και εγχειρήματα που αφορούν ξένες επενδύσεις στη χώρα. Αδιαφορώντας μάλιστα για τις αντιδράσεις, συνεχίζει ακατάβλητος τη δραστηριότητά του με το εξής αμίμητο επιχείρημα: ότι το όνομα Παπανδρέου έχει ειδικό βάρος στο εξωτερικό, και δη στις αραβικές χώρες! Με τη λογική αυτή δεν χρειάζεται ούτε υπουργός των Εξωτερικών ούτε άλλος τις, ούτε καν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού υπάρχει ο αδελφός του πρωθυπουργού με το βαρύ όνομα… Κινδυνώδη πράγματα, τα οποία επιτείνονται από το ότι για τον τομέα προσέλκυσης επενδύσεων έχει συσταθεί ειδικό όργανο, το οποίο κατ’ ουσίαν παρακάμπτει το αρμόδιο υπουργείο!
Κάποτε το κόμμα είχε βαρύνουσα γνώμη και αποφασιστική συμβολή στην ευδοκίμηση του κυβερνητικού έργου. Παρενέργειες υπήρχαν, καθώς και δυσλειτουργίες, κυρίως εκ του γεγονότος ότι το κόμμα δεν εκινείτο απλώς στο πλαίσιο του θεσμικού του ρόλου, αλλά επιχειρούσε να χειραγωγήσει την κυβέρνηση και να διευκολύνει την άλωση του κράτους από τα κομματικά στελέχη. Σήμερα ο κ. Παπανδρέου αντί να άρει τα παθογενή, προσδιορίζοντας αυστηρά το πλαίσιο εντός του οποίου οφείλει να κινείται το κόμμα, το περιφρονεί και το εκμηδενίζει για να απαλλαγεί από την οχληρή κριτική και τις ενστάσεις των μελών του. Ταυτόχρονα, και παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, η υπεσχημένη αξιοκρατία -συνοδευόμενη από ηχηρές εξαγγελίες και βαρύγδουπες δεσμεύσεις- παραμένει γράμμα κενό. Μια ματιά στις διοικήσεις των κρατικών οργανισμών πείθει ότι οι νευρώνες του κράτους είναι καταπράσινοι…
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά -προϊόντα ενός αφομοιωμένου καθεστωτισμού και ξένων επιρροών- ο κ. Παπανδρέου ανεμίζει τις σημαίες της «ανοιχτής διακυβέρνησης» (!), της διαφάνειας και της αξιοκρατίας. Γνωστό τέχνασμα, νεοταξίτικης λογικής και γλώσσας: Επικαλείσαι ρητορικά και συνθηματολογικά εκείνο που θέτει εκποδών η πρακτική και η συμπεριφορά σου! Κλασικό παράδειγμα εκείνος ο Γιόσκα Φίσερ, υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας την περίοδο των γκανγκστερικών βομβαρδισμών, ο οποίος είχε το θράσος, μόλις άρχισε η επίθεση, να επιστρατεύσει το μνημειώδες No Pasaran της θρυλικής «Πασιονάριας» κατά την πολιορκία της Μαδρίτης από τους φασίστες του Φράνκο.
Λίγοι θα διαφωνήσουν ότι το πέρασμα του Γ. Παπανδρέου προκύπτει οδυνηρό για τη χώρα και δραματικό για τον ίδιο. Θα καταγραφεί ως ηγέτης που παρέδωσε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στο χάος, και ως πρωθυπουργός που κυβέρνησε στηριγμένος σε μια οικογενειακή και παρεΐστικη ελίτ, αποκομμένη από τους θεσμούς και την κοινωνία. Το αποτύπωμα ευκρινές: Η Ελλάδα μεταβάλλεται σε εξαρτημένη νομαρχία, στην οποία ο ρόλος βασικών θεσμών (Κοινοβούλιο, κόμματα κ.λπ.) υπονομεύεται καίρια και απωθείται βαθμηδόν στο περιθώριο.
Ο Μπαρόζο είχε μιλήσει για τον κίνδυνο εκτροπής στις χώρες του μεσογειακού νότου. Σε μία από αυτές οι εκτροπές είναι ευδιάκριτες. Και λίαν επίφοβες… Εξάλλου σήμερα δεν χρειάζονται τανκς. Αρκούν τα Μνημόνια και οι μεταξωτές κουβέντες που κρύβουν μαχαίρια…