Ποιοι αποφασίζουν την τύχη της Ελλάδας (και όχι μόνον…)

Όλο και περισσότερο γίνεται εμφανής η ανάμειξη ξένων κέντρων αποφάσεων στη διακυβέρνηση της χώρας. Ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος, έχοντας πιο αυθόρμητο χαρακτήρα αλλά και επιστρατεύοντας το ανθρώπινο στοιχείο (που ασφαλώς διαθέτει) με συχνές εκρήξεις και ξεσπάσματα που παραπέμπουν στο «τι να κάνω, δεν μου αρέσει τίποτα από αυτά, αλλά είμαι υποχρεωμένος να εφαρμόσω όσα προκύπτουν από τις συμφωνίες με την “τρόικα”», αφήνει να φανεί ότι άλλοι αποφασίζουν. Επίσης δεν διστάζει να βγαίνει στα κανάλια και στα ραδιόφωνα, όπου νομίζει ότι διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα και το έργο του, και να μπαίνει σε –συχνά συγκρουσιακό– διάλογο με τους δημοσιογράφους. Η τακτική αυτή μπορεί να βοηθήσει πολύ τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, που όσο περνάει ο καιρός θα χρειάζεται πειστικές απαντήσεις όχι μόνο για το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά αλλά και για το τι θα συμβεί ύστερα από αυτά. Εντάξει, όλοι έχουμε πειστεί ότι χρωστάμε, ότι τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά πρέπει να μάθουμε τι έρχεται ύστερα από αυτήν τη φάση και φυσικά πόσο θα κρατήσει αυτή. Γιατί, αν πρόκειται να κρατήσει καμιά δεκαριά χρόνια, δεν είναι φάση, αλλά δουλεία, στην οποία παρά τα όποια λάθη κάναμε ως λαός και κοινωνία κανείς δεν έχει διάθεση να υποταχθεί και να εκτίσει ποινή καταναγκαστικών έργων. Επειδή λοιπόν δεν έχουν δοθεί ούτε πειστικές ερμηνείες ούτε σχέδιο εξόδου από την κρίση, και πολύ περισσότερο περιγραφή των στόχων της επόμενης μέρας, είναι περισσότερο από αναγκαίο να υπάρξουν απαντήσεις πριν η απελπισία και η αγανάκτηση του κόσμου μεταβληθούν σε ανεξέλεγκτη οργή και τάση εκδίκησης προς όλους όσοι μας έφεραν εδώ. Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, που μεταβάλλεται μοιραία σε κρίση αξιών (στον βαθμό που αμφισβητούνται ευθέως η οικογενειακή ισορροπία των ανθρώπων, τα μεροκάματα και οι δουλειές), ο λαός δεν είναι σε θέση (κι αν είναι, δεν το προτάσσει) να κάνει διακρίσεις μεταξύ περισσότερο και λιγότερο ευθυνόμενου. Ταυτίζει τους πολιτικούς με το σύστημα διακυβέρνησης και την κυβέρνηση με το σύστημα, θεωρώντας όλους τους συμμετέχοντες συνενόχους σε ένα έγκλημα που πλήττει τον ίδιο τον πολίτη άμεσα.

Με τα σημερινά δεδομένα της ρέουσας απαξίωσης των πολιτικών από τους πολίτες, μάλλον είναι χρήσιμη στον πρωθυπουργό η λογική του transfering, της μεταφοράς ευθυνών αλλού, και όχι φυσικά στην Ελλάδα, γιατί το αντιδεξιό (διαχρονικά μεγάλο πολιτικό όπλο του ΠΑΣΟΚ) δεν λειτουργεί πια. Το απαξίωσε ο Κων. Σημίτης εδώ και χρόνια, όταν εφάρμοσε με συνέπεια τη σκληρότερη δεξιά φιλελεύθερη πολιτική, με αποτέλεσμα ο Κ. Καραμανλής να φαίνεται ήδη από το 1999 ως λαϊκός σωτήρας και φορέας κοινωνικής ευαισθησίας.

Ασχέτως τι έκανε στη συνέχεια και αυτοκαταργήθηκε. Για να μεταφέρει όμως ευθύνες (λέγοντας μάλιστα την αλήθεια, διότι πολυεθνικά κέντρα αποφασίζουν σε συνεργασία με διαπλεκόμενα συμφέροντα), πρέπει να παραδεχτεί ότι η χώρα μας ασκεί μειωμένη εθνική κυριαρχία, κάτι που είχε την πρόνοια να αναφέρει πολύ νωρίτερα, ήδη λίγο μετά τον πρώτο μήνα εκλογής του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Άρα δεν είναι δύσκολο να επιστρέψει σε αυτήν την επιχειρηματολογία και να την αναπτύξει, έχοντας πλήρη συμπαράσταση των μελών της κυβέρνησης που ζουν καθημερινά συνθήκες ελέγχου και προσβολών από μεσαίους υπαλλήλους της «τρόικας».

Αυτό φυσικά απαιτεί την ετοιμασία ενός σχεδίου εξόδου από το συγκεκριμένο καθεστώς σύγχρονης υποτέλειας και την κατάθεση ενός οράματος για την «επόμενη μέρα» της Ελλάδας. Όπως και έναν προσδιορισμό για το πότε ξεκινά αυτή η μέρα. Είναι ανάγκη να αλλάξουν στην κυβέρνηση τώρα, απέναντι στη σύγχρονη αποικιοκρατία, τρόπο σκέψης, αντιμετώπισης και συμπεριφοράς, θυμίζοντας ότι οι χώρες κυβερνώνται από εκλεγμένους εκπροσώπους και όχι από τράπεζες, πολυεθνικές και ραντιέρηδες.