Γκοοολ!

Γενικότερα, δεν είχαμε και συνεχίζουμε να μην έχουμε καλές σχέσεις με αυτό που λέγεται «μέτρο»! Είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Ωστόσο, πέρα και ξέχωρα από τις μνήμες του 1994, στην παρούσα συγκυρία -που από παντού τρώμε σφαλιάρες- όλη η Ελλάδα την ήθελε πολύ αυτήν τη νίκη.
Προσυπογράφουμε ανεπιφύλακτα όσα είπε ο Τοροσίδης αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα. Και όχι μόνο αυτός, αλλά και ο Καραγκούνης, ο Σαλπιγγίδης και άλλοι.
Τους αγχώσαμε, τους απαξιώσαμε, τους πιέσαμε. Την ώρα, ακριβώς, που εκπροσωπούσαν την Ελλάδα. Κάποιοι ίσως θα παρατηρούσαν ότι αυτή η πίεση βγήκε σε καλό. Κρίνοντας ασφαλώς εκ του αποτελέσματος. Είχε δώσει βέβαια το δικαίωμα ο Ρεχάγκελ! Όμως άξιζε και αξίζει περισσότερο σεβασμό. Αν το αποτέλεσμα με την Κορέα ήταν διαφορετικό -θα μπορούσε να ήταν- το (δεδομένα) «λάθος» στήσιμο της ομάδας θα είχε περάσει σε χαμηλότερους τόνους. Όμως το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με «αλλά» και με «αν». Παίζεται με την επιτυχία «γκολ» και με «αποτελέσματα».
Αυτή είναι η πραγματικότητα, έστω κι αν οι διεθνείς ποδοσφαιριστές μας… όφειλαν να μας διασφαλίσουν ένα χαμόγελο, εν μέσω μηχανισμού στήριξης και Ασφαλιστικού.
Και τούτων όμως μη υπαρχόντων, θα υπήρχαν τόσα άλλα, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα. Τα οποία ακόμη περιμένουν και θα περιμένουν να… τους βάλουμε γκολ!

Σ.