Βυζάντιον
Αν μάλιστα δεν έχουν ηθικές αναστολές, τότε πιάνουν επαφή με ένα πρεζόνι, αυτό θα φέρει τους φίλους του και όλοι μαζί θα φύγουν για το φαρμακείο με τη συνταγή για τα υπνωτικά ανά χείρας. Ο ψυχίατρος αυτός, που λέτε, με καλεί να κάνω μια έρευνα για τις πωλήσεις ψυχοφαρμάκων τους τελευταίους μήνες. Προτείνει να τσεκάρουμε τα αντικαταθλιπτικά που διατίθενται χωρίς συνταγή. Λέει ότι θα εκπλαγούμε από τις πωλήσεις, όταν μάλιστα το κουτάκι δεν είναι φθηνό. Ένας καταθλιπτικός χρειάζεται περί τα δύο κουτιά ενός σκευάσματος των 25 ευρώ. Κόβεις από αλλού για να τα φας στα ψυχοφάρμακα. Το πρόβλημα είναι ότι αν απολυθείς θα πάρεις και λιγότερη αποζημίωση, συνεπώς θα έχεις λιγότερα να δώσεις στα ψυχοφάρμακα. Τι κάνεις τότε; Καλύτερα να κόψεις και κάτι από την ψυχή σου. Τα πιο τρυφερά της κομμάτια που φεύγουν και ευκολότερα.
***
Αρχίζοντας, λοιπόν, να το ψάχνω, μαθαίνω ότι αντικαταθλιπτικά παίρνουν και άνθρωποι που δεν έχουν κατάθλιψη, αλλά υπερβολικό άγχος. Άλλωστε ποιος μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια τα συμπτώματα ενός ψυχικού νοσήματος; Συμβαίνει και κάτι άλλο: Τα αντικαταθλιπτικά δεν χρειάζονται συνταγή όπως τα ψυχοφάρμακα. Συνεπώς αρκετοί τα επιλέγουν αντί ηρεμιστικών. Δεν έχω εικόνα για τον τζίρο των ναρκωτικών, αλλά έχω την αίσθηση ότι σε λίγο τα δενδράκια θα φύονται χωρίς αιδώ στα μπαλκόνια. Άλλη μια φθηνή λύση, αν και οι ουσίες μπορούν να θρέψουν τον δαίμονα σου, όχι να τον φοβίσουν.
•••
Η χώρα πνίγει τις αγωνίες της στα φάρμακα, στο ποτό και στους μπάφους. Βυθίζεται στην κατάθλιψη, φοβάται για το μέλλον, μένει στο σκοτάδι και δεν θέλει να ξημερώσει. Ακούγομαι κάπως δραματικός. Επιτηδευμένα. Ο γιατρός έχει δίκιο. Ο εθνικός κίνδυνος δεν βρίσκεται στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά στην απώλεια της ψυχικής ισορροπίας. Διαβάζω μελέτες και στατιστικές για την Αργεντινή και τα ψυχολογικά αντανακλαστικά στη διάρκεια της κρίσης. Κόλαση. Οι άνθρωποι άρχισαν να καταναλώνουν ναρκωτικά σαν καραμέλες, να πίνουν μπόμπες σαν νερό, να επιτίθενται σαν ευέξαπτοι πίθηκοι στο κλουβί. Έρχεται κι εδώ. Στο τέλος ο γιατρός μού λέει να παρακολουθήσω τις αυτοκτονίες, τα βίαια εγκλήματα πάθους και τους δείκτες κακοποίησης παιδιών και γυναικών. Θα ξέρουμε ως το τέλος του χρόνου. Αλλά μεταξύ μας όλοι γνωρίζουμε και περιμένουμε. Δείτε το στον εαυτό σας: Πόσους φόνους θέλετε να κάνετε μέσα στη μέρα;
•••
Ένας αναγνώστης, ο Δημήτρης, μου γράφει ότι παρατήρησε μια κάμψη στη στήλη για δύο εβδομάδες. Και εξ όσων αντιλαμβάνομαι στο mailbox, αρκετοί εξ αυτών βρίσκουν στη στήλη, δηλαδή στο mail του συντάκτη της, την ευκαιρία να εκτονωθούν. Τότε είναι όντως μια χρήσιμη προσθήκη στην εφημερίδα. Μόνο που κι εγώ τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι μπροστά σε αδιέξοδο. Δεν έχω ιδέα πια γιʼ αυτό που θέλω ή πρέπει να γράφω. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να γράφω τίποτα. Αλλά με κάποιον τρόπο πρέπει να γεμίσει η στήλη και η τσέπη. Επίσης έχω την ευχέρεια να γράψω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι – δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος εκδότης που δέχεται την πλάκα εις βάρος των θέσεών του από τις στήλες της εφημερίδας του. Όμως πλέον αρχίζουν τα νεύρα μου και γίνονται σχοινιά. Διαβάζω στα mail σας περί μίσους. Μισείτε τους πολιτικούς, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους συνδικαλιστές. Το μίσος σε κινητοποιεί. Εγώ είμαι απαθής και βαριέμαι. Πλήττω. Ίσως να είναι η ευκαιρία της γραφής που με κρατάει μακριά από τα ψυχοφάρμακα. Μόνο που δεν ξέρω πια αν αυτό είναι καλό και για μένα και για σας.
•••
Αλήθεια, τι μπορεί να συμβαίνει στον ψυχικό κόσμο της Ντόρας; Τι ψυχολογία έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Υποθέτω βασανιστικά βουλιμική. Δεν τους αρκούν τα χρήματα, η δόξα, η ισχύς. Θέλουν περισσότερο. Θέλουν κι άλλο. Οι φιλοδοξίες υπάρχουν ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν. Η Ντόρα μού θυμίζει τον Ρεχάγκελ: Και οι δύο έχασαν το κατάλληλο timing για να πάνε σπίτι τους με τους περισσότερους δυνατούς φίλους. Θα τα καταφέρει η Ντόρα με το νέο κόμμα; Να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω, αλλά αν θέλεις να αλλάξεις την Ελλάδα, δεν ξεκινάς με τον Κιλτίδη, αν και φαίνεται ότι τελικά θα το αποφύγει το λάθος. Πιάνεις έναν στον δρόμο, το παιδί από το delivery, τον περιπτερά σου, τους εξηγείς την ιδέα σου («Θέλω να γίνω πρωθυπουργός, ελάτε μαζί μου, μπορεί να σας κάτσει») και καταστρώνεις σχέδιο. Αν όμως είναι να αρχίσεις με τον Κιλτίδη, δεν είσαι εσύ που θέλεις να σώσεις την Ελλάδα, είναι η Ελλάδα που θέλει να σωθεί από σένα.
•••
Θα έβαζα τα λεφτά μου στην Ντόρα; Όχι. Μπορεί να είσαι απελπισμένος, αλλά δεν έχεις πάθει και αμνησία. Δηλαδή τόσα χρόνια η Ντόρα, ο Κιλτίδης και όποιοι άλλοι ακολουθούσαν, τι στο διάολο έκαναν; Τώρα τους ήρθε να αλλάξουν την Ελλάδα και να τη βγάλουν από το τέλμα; Γιατί την έσπρωχναν εκεί μέσα εδώ και τόσα χρόνια; Είναι σκέψεις απλής λογικής που δεν θα τεθούν σε κανένα talk show. Η Ντόρα θα παρουσιαστεί σαν κάτι καινούργιο. Σαν την καλή κυρία που κάτι σου θυμίζει, δεν ξέρεις αν την έχεις δει σε σίριαλ ή σε ριάλιτι. Όμως ένα κόμμα με έξι-επτά βουλευτές (αν προκύψουν σύντομα εκλογές) είναι μια χαρά ρυθμιστής σε περιβάλλον όπου το ποσοστό 30% θα βγάζει τους οπαδούς του πρώτου κόμματος στον δρόμο. Η Ντόρα το ξέρει. Το ξέρει και ο Κουβέλης. Και μια και σας έλεγα για λεφτά, σας πληροφορώ ότι εγώ λέω να τα βάλω εκεί. Στον Κουβέλη. Αν προσέξει και δεν παρασυρθεί τραβώντας κοντά του τίποτα γραφικούς ΠΑΣΟΚους, τότε θα γίνει πόλος για τη σκεπτόμενη σύγχρονη Αριστερά. Όχι ότι η άλλη Αριστερά δεν σκέφτεται. Απλώς η ίδια είναι εδώ, αλλά έχει ξεχάσει το μυαλό κάπου στην ανατολή του 20ού αιώνα.
•••
Λοιπόν στη Ρηγίλλης έχει πάει μια ανάλυση η οποία λέει ότι όσο καθυστερεί ο χρόνος των εκλογών, τόσο τα κομμάτια του πολιτικού σκηνικού θα υφίστανται όλο και μεγαλύτερες ρωγμές. Στη ΝΔ, υποθέτω και στο ΠΑΣΟΚ, ξέρουν πως όσο πιο αργά γίνουν οι εκλογές, τόσο χαμηλότερα θα είναι τα ποσοστά τους. Μάλιστα στο ΠΑΣΟΚ παρατηρούν ότι δεν ενεργοποιείται και ο αυτοματισμός που θέλει τους πολίτες να συσπειρώνονται γύρω από την ηγεσία τους σε περίοδο κρίσης. Πού καταλήγω; Αυτές τις μέρες που μαζεύεστε παρέες για το Μουντιάλ, συζητήστε το ενδεχόμενο να κάνετε και κανένα κόμμα. Και γραφεία θα έχετε για να βλέπετε τα ματς χωρίς να σας ενοχλούν οι κυράδες, και τα σουβλάκια θα πληρώνετε με επιδότηση και άλλα επιχειρηματικά τυχερά…
•••
Γράφω λίγο μετά το παιχνίδι με τη Νιγηρία. Ασφαλώς ενθουσιασμένος, δεν με απασχολούν ούτε τα επιπλέον κιλά από τις πίτσες και κάνω σκέψεις για τη θεωρία περί χάους. Πως μπορεί, ρε παιδί μου, η κλωτσιά ενός μαύρου σε έναν Πόντιο να αλλάξει τη διάθεση ενός λαού; Δεν είναι εντυπωσιακό; Είναι. Όπως εντυπωσιακό είναι όταν καταλαβαίνεις ότι χρειάζονται πολύ λίγα για να φτιάξει το κέφι σου ή πάρα πολλά όταν ξέρεις ότι μπροστά σου βρίσκεται η Αργεντινή. Άκουσα δίπλα μου γυναίκες να τσιρίζουν και ήταν από χαρά. Πόσο θα ήθελα ρε γαμώτο να μοιραστώ την ίδια ελαφρότητα! Και όμως, κατάφερα να τη μοιραστώ, έστω για ένα δευτερόλεπτο.
Μόλις πήρατε ένα δείγμα δημοσιογραφικής υποκρισίας. Διότι η στήλη είχε γραφτεί ακριβώς όπως τη βλέπεις αμέσως παρακάτω. Και υποθέτω δεν ήταν μόνο η δική μου στήλη…
•••
Και τώρα φτάνω εκεί που θέλω να καταλήξω από την αρχή της στήλης. Στο πλέον ενδιαφέρον κομμάτι της ειδησεογραφίας, στο Μουντιάλ. Γράφω πριν από το παιχνίδι με τη Νιγηρία. Και δεν σκοπεύω να το περιμένω. Τα ακουμπάω στο στοίχημα και αισθάνομαι ότι χαρίζουν λεφτά. Τι ζητάω; Να κερδίσει η Νιγηρία την Ελλάδα, η Αργεντινή την Κορέα και η Γαλλία το Μεξικό. Βάζεις 100 ευρώ, παίρνεις 600 έχεις βγάλει μισό κόστος διακοπών. Αν το παίξεις και over, δηλαδή η Νιγηρία να βάλει πάνω από δύο γκολάκια στην πατρίδα μας, τότε έχεις βγάλει σχεδόν όλες τις διακοπές σου και βρίσκεσαι ακριβώς στην ίδια θέση με τους κερδοσκόπους που βγάζουν χρήματα πάνω στη σπασμένη πλάτη της χώρας. Αν θέλω να φύγει ο Ρεχάγκελ; Ναι, θέλω να φύγει. Είναι καλό γιʼ αυτόν και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όμως πάνω του βλέπω και αυτήν τη διαστροφική σχέση που διατηρούμε με τους Γερμανούς. Αρχίζει πάντα καλά, αλλά κάπου μεσολαβεί ο όλεθρος. Όμως τώρα λειτουργεί και αυτός ως καταλύτης. Τι είναι ο Ρεχάγκελ; Ο Σημίτης του ποδοσφαίρου. Ο ένας με το ευρώ, ο άλλος με το Euro. Καλά ήταν, αλλά ως εδώ. Άλλο ένα πάρτι που τελειώνει.