Από το σταύρωσον στο ωσαννά…

Από τους μύδρους και το σταύρωσον στο ωσαννά. Αυτό ζήσαμε τη βδομάδα που πέρασε. Μετά την ήττα από τη Νότια Κορέα, οι εφημερίδες, με πρώτες τις αθλητικές, και τι δεν έσυραν στους παίκτες της Εθνικής μας και στον Ρεχάγκελ, τον προπονητή της.
Μέσα σε τέσσερις μέρες, οι άσχετοι, οι ανίκανοι έγιναν ήρωες, ολοσέλιδοι τίτλοι «Αυτή είναι η Ελλάδα». Αναγκαία η κριτική, ακόμη και η σκληρή, αλλά ας κρατάνε και κάποια πισινή, για να μην αυτοεξευτελίζονται… Και ας πάψουμε να τα ισοπεδώνουμε όλα. Και βέβαια, για να είναι κανείς αξιόπιστος, θα πρέπει να τα λέει πριν για ό,τι πιστεύει ότι είναι στραβό, που μπορεί μάλιστα να βοηθήσει να γίνουν κάποιες διορθώσεις, κι όχι να κάνει, όπως συνήθως συμβαίνει, τον… προφήτη αφού έρθει το μοιραίο…
Φτωχό το Μουντιάλ – Αιτία κύρια
η αποεθνικοποίηση του ποδοσφαίρου
Πέρα όμως από τα δικά μας, το συμπέρασμα, που ισχύει και για μας, από την πρώτη εβδομάδα του Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, από τους αγώνες που έγιναν, είναι ανησυχητικό. Χώρες που σε προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα ήταν θρύλοι, σέρνονται. Επίπεδο Β΄ και Γ΄ κατηγορίας. Κανείς παίκτης δεν έλαμψε… Αυτή η πτώση ούτε τυχαία είναι ούτε ήρθε από το πουθενά. Είναι αποτέλεσμα της αποεθνικοποίησης του ποδοσφαίρου. Οι ομάδες, όπως π.χ. η Μπαρτσελόνα, η Ίντερ, η Τσέλσι θριαμβεύουν, σαγηνεύουν, παίζουν ποδόσφαιρο που χαίρεσαι να το βλέπεις και λες το ματς να μην τελειώσει και οι εθνικές τους, η Ισπανία, η Ιταλία, η Αγγλία, δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, να νικήσουν τα… τσικό, που κι αυτά όμως δεν έδειξαν κάποιο ελκυστικό θέαμα, δεν παρουσίασαν καμία αξιόλογη εθνική.
Ζούμε τον αφελληνισμό
του ποδοσφαίρου μας
Αυτήν την αποεθνικοποίηση τη ζούμε έντονα κι εμείς. Έχουμε πάει σε ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟ του ποδοσφαίρου μας. Έλληνες παικταράδες δεν βγαίνουν. Γιατί όλες τις θέσεις στις ομάδες, ακόμη και της Β΄ Εθνικής, μέχρι και της Γ΄, τις έχουν καταλάβει εισαγόμενοι, που έρχονται εδώ είτε με προβληματική υγεία, είτε ως… συνταξιούχοι, που είναι οι περισσότεροι στα αζήτητα, και οι Έλληνες είναι μόνιμα στον πάγκο. Πώς να δείξουν τις ικανότητές τους, να μπουν στον αγώνα για να γίνουν καλύτεροι, να αναδειχθούν;
Η Ελλάδα δεν παράγει παίκτες. Πριν από δέκα χρόνια σʼ όλη την Ευρώπη μεγάλες ομάδες είχαν έλληνες παίκτες. Δείτε σήμερα πόσοι υπάρχουν. Είναι ζήτημα αν φτάνουν τους πέντε…
Δεν είναι δυνατόν στον Άρη π.χ. και οι 11 να είναι ξένοι, στον Ολυμπιακό οι 7, στην ΑΕΚ το ίδιο, κατάσταση που συμβαίνει περίπου σʼ όλες τις ομάδες.
Το ίδιο συμβαίνει και στο μπάσκετ. Θα έπρεπε ήδη να είχε ανησυχήσει αυτή η μετάλλαξη τους κυβερνώντες τον αθλητισμό. Να είχαν αναζητήσει διεξόδους. Αλλά και τώρα, μετά και τα όσα φάνηκαν στο Μουντιάλ, θα πρέπει να μπει το θέμα της αποεθνικοποίησης του αθλητισμού, με μεγαλύτερο θύμα το ποδόσφαιρο, να τεθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στην UEFA, τη FIFA, τη FIBA, αλλά και σε πολιτικό.
Αποκλειστικός φταίχτης είναι η περιβόητη παγκοσμιοποίηση, που έκανε και στο ποδόσφαιρο το θαύμα της, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση που έριξε τα σύνορα και αφαίρεσε την ταυτότητα της φανέλας.
Σʼ αυτήν την ισοπέδωση πρέπει να μπει τέρμα. Χρειάζεται στροφή 180 μοιρών. Αλλιώς τι χρειάζεται πλέον το Μουντιάλ; Το Τσάμπιονς Λινγκ το έχει πλέον αντικαταστήσει, έχει περάσει στην Ιστορία…
ΥΓ.: Μην ξεχνάμε και την οικονομική διάσταση αυτής της αποεθνικοποίησης. Υπολογίστε, πόσες δεκάδες εκατομμύρια αιμορραγία έχει η Ελλάδα με τις μεταγραφές, τους μισθούς και τα πριμ που παίρνουν οι ξένοι παίκτες που παίζουν στην Ελλάδα και φεύγουν έξω.