Ο λαός δεν ξεχνά

Το φόντο ίδιο: οικονομία φθισική, φήμες και προβλέψεις που την επιβαρύνουν, κυβέρνηση ξεκούρδιστη και κοινωνία πανικόβλητη…

Η μέτρηση της Public Issue για την «Καθημερινή» και τον Σκάι καταδεικνύει πλήρη κατάρρευση των προσδοκιών για το αύριο, υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και της προφανούς έλλειψης εμπιστοσύνης έναντι του πολιτικού συστήματος… Όχι πως δεν έχει καθένας μπροστά του την εικόνα αυτή. Απλώς η μέτρηση αφενός την επιβεβαιώνει και αφετέρου δείχνει πόσο γρήγορα μεταβλήθηκαν οι δείκτες (απαισιοδοξίας και εναντίωσης στην κυβέρνηση και οργής). Συγκεκριμένα, περισσότεροι από επτά στους δέκα Έλληνες θεωρούν πλέον ότι η χώρα είναι σε λάθος κατεύθυνση και μόλις το 18% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε σωστή τροχιά. Πλέον ανησυχητική, ωστόσο, είναι η ραγδαία επιδείνωση της «ψυχολογίας» της κοινής γνώμης σε διάστημα ολίγων μηνών, καθώς μόνο τον περασμένο Φεβρουάριο η οριακή πλειοψηφία (52%) έκρινε ότι η χώρα ακολουθεί λάθος πορεία. Σε τέσσερις μόλις μήνες το ποσοστό αυτό έχει διογκωθεί κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες («Καθημερινή» 11 Ιουνίου 2010). Έστω κι αν δεν κομίζει γλαύκα ες Αθήνας η μέτρηση, υπενθυμίζει στους υπερφίαλους προπαγανδιστές του κυβερνώντος κόμματος δύο πράγματα: Πρώτον, δεν δικαιούνται πια να επικαλούνται την κατανόηση και την ανοχή της κοινωνίας και, δεύτερον, η δυσπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα, όπως υπηρετείται από τον δικομματισμό, έχει μεταβληθεί σε οργίλη εναντίωση. Οπότε, τι μέλλεται να συμβεί; Θα αναφανούν νέα πολιτικά μορφώματα και θα διεκδικήσουν ρόλο μπαλαντέρ σε κυβερνητικά σχήματα ή θα συνεχιστεί αδιατάραχτη η εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία;

Το νέο κόμμα: Περίσσιο χιούμορ φαίνεται ότι διαθέτει η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη βαφτίζοντας, καταπώς γράφεται στις εφημερίδες, «Νέα Ελλάδα» το υπό κατασκευήν κόμμα… Ποια «Νέα Ελλάδα», αλήθεια; Και από ποιους; Από την ηγερία της Κεντροδεξιάς, με ευδόκιμη υπηρεσία σε καθεστωτικά σχήματα που γονάτισαν τη χώρα; Από την κυρία Μπακογιάννη της δυσώδους Μητσοτακικής «κάθαρσης», της ναυαγισμένης «μεταρρύθμισης» και της νεοφιλελεύθερης εμμονής; Από ποιον, αλήθεια; Από τη βασίλισσα της προπαγάνδας και της διαπλοκής, την εκλεκτή των μίντια, του κυρίου Χριστοφοράκου και των Αμερικανών; Ή μήπως από τον κ. Κιλτίδη, που βρίσκεται καθ’ οδόν προς το νέο κόμμα, τον φίλο του κ. Καρατζαφέρη; Η στήλη, άμα τη εκλογή του κ. Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ, είχε σημειώσει ότι η ήττα της κυρίας Μπακογιάννη θα την ωθήσει να επιδιώξει τη διαγραφή της, για να μη χρεωθεί την αποστασία σε νέα, οικογενειακή εκδοχή. Όπερ και εγένετο… Η έμπειρη πολιτικός ήξερε ότι αν υπάρχουν για την ίδια ελάχιστες πιθανότητες πολιτικής επιβίωσης, αυτές βρίσκονται στο θολό τοπίο της σύγχυσης και της εναντίωσης στα δύο μεγάλα κόμματα. Και ευελπιστεί ότι οι ραγδαίες εξελίξεις θα επιτρέψουν, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την ανάδειξη ενός νέου κόμματος-μπαλαντέρ, τύπου Γκένσερ, ώστε να μην εξαφανιστεί η ίδια από το προσκήνιο… Το βέβαιο είναι ότι η κυρία Μπακογιάννη θα έχει την αμέριστη συμπαράσταση της διαπλοκής και των ΜΜΕ, όπως πάντοτε. Εννοείται ταυτόχρονα ότι όσο μικρή και να αποδειχτεί η δύναμη και η επιρροή του νέου κόμματος, είναι αρκετή για να αναχαιτίσει τη δυναμική του Σαμαρά προς την εξουσία…

Η διάσπαση: Ήταν θέμα χρόνου να σπάσει ο ΣΥΝ και να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Προϊόν πολλαπλών διασπάσεων και προβληματικών συνενώσεων, ο χώρος αυτός μαραίνεται και φθίνει. Κάτι η αλαζονική του αντίληψη για την υπεροχή των «ανανεωτικών ιδεών», κάτι η πολιτική του στα «εθνικά» και στο μεταναστευτικό (ενδιαφέρουσες ιδέες, μαζί με απογοητευτικές ισοπεδωτικές αντιλήψεις) και, βέβαια, η τρομακτική εσωστρέφεια -και άδικα σε τέτοιους καιρούς- έχουν θέσει εκτός κοινωνίας τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Παλιότερα, ο κόσμος τούς παρακολουθούσε με ενδιαφέρον, αργότερα άρχισε να εκνευρίζεται, και τώρα δεν δίνει δεκάρα. Είναι μια παράσταση χωρίς θεατές… Όπως πάνε τα πράγματα, και εκτός εντυπωσιακού απροόπτου, το νέο κόμμα που θα προκύψει (αναβίωση της ΕΑΡ;) δεν έχει καμία τύχη στο εν εξελίξει πολιτικό σκηνικό. Ενδεχομένως, κάποια από τα στελέχη της «ανανέωσης» να καταφύγουν στο ΠΑΣΟΚ, αν και μερικά από αυτά θα ήταν ό,τι πρέπει για το κόμμα της Ντόρας… Το βέβαιο είναι ότι ο τρεμάμενος ΣΥΡΙΖΑ με δυσκολία θα μπει στη Βουλή κατά τις επόμενες εκλογές… Ο χρόνος δουλεύει για το ΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι δεν φαίνεται να αυξάνεται πολύ η δύναμή του, σε πείσμα της διαρκούς εγρήγορσης και της εγερτήριας ρητορικής… Πάντα καιροφυλακτεί ένας κίνδυνος για τον Περισσό, όπως φάνηκε προσφάτως στη Μυτιλήνη, όπου αγανακτισμένοι επιβάτες συνεπλάκησαν με τα μέλη του ΠΑΜΕ που εμπόδιζαν τον απόπλου ενός πλοίου. Ο κίνδυνος εντοπίζεται στην πιθανότητα να γενικευτεί η λαϊκή εναντίωση και αποδοκιμασία έναντι ορισμένων επιλογών του ΚΚΕ και να πολλαπλασιαστούν γεγονότα τύπου Μυτιλήνης. Η εξήγηση είναι απλή: Σε μια κοινωνία που χειμάζεται και βρίσκεται σε απόγνωση, ευνοούνται φαινόμενα «κοινωνικού αυτοματισμού» (δηλαδή το να στρέφεται μια κοινωνική ομάδα εναντίον μιας άλλης ή εναντίον επιλογών που δυναστεύουν την τραγική πραγματικότητα, έστω κι αν αυτές οι επιλογές είναι φιλολαϊκές και καλών προθέσεων)…

Ολοκληρώνοντας την περιδιάβαση στον πολιτικό χειμώνα, βρίσκουμε τον ΛΑΟΣ σε μάλλον ουδέτερη κατάσταση (στασιμότητα δείχνουν οι μετρήσεις). Απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να έχει απώλειες στις εκλογές λόγω της κατάφασης στα αντιλαϊκά μέτρα που επέβαλαν στη χώρα το ΔΝΤ, η ΕΕ και η μικρών οριζόντων πολιτική του απαράσκευου και λίγου Γιώργου Παπανδρέου…

Και στο ΠΑΣΟΚ; Κάποιες αποχωρήσεις ενδέχεται να επισυμβούν. Αλλά διασπάσεις και τα τοιαύτα δεν φαίνονται στον ορίζοντα… Άλλο σαράκι έχει το κυβερνών κόμμα: την έντονη δυσαρέσκεια και οργή της ελληνικής κοινωνίας, που αισθάνεται ότι ποτέ κανένα κόμμα δεν έπαιξε τόσο ωμά τέτοιο παραπειστικό παιχνίδι εις βάρος της. Μια κοινωνία που συνδέει ήδη μέσα της την πρωθυπουργία του Γ. Παπανδρέου με δύο αιχμήεσσες λέξεις: ΔΝΤ και χρεοκοπία… Κι απ’ ό,τι έχει δείξει μέχρι σήμερα, ο λαός μπορεί να παρασύρεται, αλλά δεν ξεχνά…