ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΟΜΒΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΔΑΧΤΗΚΑΜΕ. ΤΙ ΚΡΙΜΑ

Όταν μιλάει η γιαγιά
καί λέει παραμύθια
δίνει μιά λύση τελική
πού δέν είνʼ η αλήθεια.

Όμως μέσα στά λόγια της
καί τίς αοριστίες
εδρεύει λόγος συνετός
μιά διδαχή μέ αιτίες.

Έτσι κυλάει η ζωή,
έτσι κυλάει ο χρόνος
κι έρχεται δεύτερη γιαγιά
καί ψάλλει επιμόνως.

Αυτό τό κατασκεύασμα
πού λένε «παραμύθι»
έμαθε στ’ άγουρα παιδιά
πώς καί τό ψεύδος πείθει.

Παραμυθιάζεσαι λοιπόν
καί τήν στιγμή τής κρίσης
η κρίση πάει περίπατο
κι άντε νά τήν γυρίσεις.

Καί όλοι ζούμε στ’ όνειρο
καί μές στήν αυταπάτη
ανώριμοι καί χλιαροί
καί εμμονές γεμάτοι.

Έτσι είναι πάντα η ζωή
μία παραμυθία
γεμάτη από ήρωες
αλλά κι από νοθεία.

Κι ενώ η πραγματικότητα
ουρλιάζει σάν τά τρένα
ακούμε αηδονολάλημα
καί ύμνους στήν Ραβέννα.

Τυφλή η νοημοσύνη μας
συχνά αναβαπτίζει
τό έγκλημα καί τήν βρωμιά
κι ουδέποτε ανθίζει.

Τά βουλεβάρτα σήπονται
κι οι υπονόμοι χάσκουν
ενώ ηλίθιοι ταγοί
τό έγκλημα διδάσκουν.

Είναι κι αυτοί πανόμοιοι
σάν τίς γριές γιαγιάδες
τού παρελθόντος ζηλωτές
αφέντες γιά ραγιάδες.

Ξεχνάμε πώς τό παρελθόν
είναι ένα σχολείο
είναι ένας διδάσκαλος
μέ φώς καί μεγαλείο.

Δέν είν’ ανεμοστρόβιλος
πού καταλεί αλήθειες
είναι μιά βίβλος ανοιχτή
πού καταλεί συνήθειες.

Τό παρελθόν είναι πηγή
πού μάς προσφέρει ύδωρ
κι όχι ένας ανόητος
«Ηδονικός Ελπήνωρ».

Άν βάλουμε σέ μιά σειρά
τά λάθη τά μεγάλα
χωρίς νά μπούνε τά μισά
κάτω από τήν σκάλα…

τότε θά δούμε ευκρινώς
αγέλες φαντασμάτων
τσακάλια νά περιπατούν
παντού επί πτωμάτων.

Αυτό είναι τό δίδαγμα
τής μνήμης πού δέν σβήνει.
Όταν τά πάντα ξεχαστούν
Η ΛΗΘΗ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΤΗΝΗ.
……………………
……………………
……………………
……………………

«Μνήμη τής πέτρας
και σώμα τής βροχής
καί σκοπευτήρια
μιάς άλλης εποχής,
όλα φτηνά κι απ’ όλους ξεχασμένα
έτσι απλά, γιατ’ είναι περασμένα.
*
Μά τώρα πού ‘ρχονται
σκληρές κακοκαιριές
καί ψάχνουμε λιμάνια
νά κρυφτούμε,
έτσι απλά, σκοτώνοντας
τίς μουσικές
τόν κίνδυνο πού φτάνει
δέν ακούμε».

—-

Δίσκος: «ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ», 1987.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης.
Τραγούδι: Θανάσης Μωραΐτης.