ΕΚΒΙΑΖΕΙ ΜΕ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ενδεχόμενο που, σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, φαντάζει αυτήν τη στιγμή ανέφικτο και κινείται περισσότερο στα όρια της «μπλόφας» στην απεγνωσμένη προσπάθεια του Γιώργου Παπανδρέου να προβάλει την εικόνα ενός ισχυρού πρωθυπουργού που δεν φοβάται τη δοκιμασία της κάλπης. Ενώ άλλοι εκτιμούν ότι επισείει την απειλή των πρόωρων εκλογών για να «τρομάξει» τόσο τους εσωκομματικούς του αμφισβητίες, όσο και τη Νέα Δημοκρατία και να τους υποχρεώσει να ρίξουν τους τόνους της κριτικής στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Προς το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ διότι ενδεχόμενες εκλογές το φθινόπωρο θα διεξαχθούν με λίστα (λόγω μη παρέλευσης του 18μήνου από τις προηγούμενες), κατά συνέπεια είναι στη διακριτική ευχέρειά του να τοποθετήσει «δικούς» του ανθρώπους στις προνομιούχες θέσεις. Ταυτόχρονα να αποκλείσει, να θέσει στο περιθώριο όσους τους τελευταίους μήνες εκφράζουν διαφωνίες και… βάζουν προσκόμματα στην υλοποίηση του κυβερνητικού έργου!

Η απειλή των πρόωρων εκλογών έχει, όπως προαναφέραμε, αποδέκτη και την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας που κατά την εκτίμηση του Μαξίμου δεν θα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει μια εκλογική αναμέτρηση, έναν μόλις χρόνο μετά τη βαριά ήττα στις τελευταίες εκλογές. Μπροστά στον… μεγάλο κίνδυνο ο κ. Σαμαράς θα αναγκαστεί να γίνει πιο συναινετικός, εκτιμούν οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού, οι οποίοι και διακινούν τα εκλογικά σενάρια. «Πρόκειται για κινήσεις απελπισίας», υπογραμμίζουν πολιτικοί παράγοντες.

Πολιτικοί παρατηρητές υπογραμμίζουν ότι ακόμη κι αν ο κ. Παπανδρέου σκεφτόταν σοβαρά το ενδεχόμενο της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, υπάρχουν σημαντικοί παράγοντες (και λόγοι) που ορθώνουν ανυπέρβλητα εμπόδια στους σχεδιασμούς του.

Πρώτον, είναι οι πολιτικές συνθήκες: Η εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, που οδηγεί όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Δυσαρέσκεια που προϊόντος του χρόνου θα διογκώνεται και θα εκδηλωθεί με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την ώρα της κάλπης. Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί είναι το αποτέλεσμα δημοσκόπησης που διενήργησε η Rass, όπου το 59,3% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ απάντησε ότι αν τον περασμένο Οκτώβριο γνώριζε τα οικονομικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση, δεν επρόκειτο να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ!

Δεύτερον, είναι το επιχείρημα: Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να επικαλεστεί έναν σημαντικό λόγο, στα όρια του εθνικού ζητήματος, προκειμένου να δρομολογήσει τις διαδικασίες για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες έναν μόλις χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές. Στενοί συνεργάτες του αναφέρουν ότι θα ζητήσει την ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να προχωρήσει στη λήψη νέου πακέτου μέτρων. Κίνηση αυτοκτονίας, το λιγότερο. Διότι, πόσοι πολίτες θα σπεύσουν να προσφέρουν τη στήριξή τους στο ΠΑΣΟΚ γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα κόψει κι άλλο μισθούς και συντάξεις, θα επιβάλει νέους φόρους και χαράτσια. Ακόμη κι αν το αίτημα επενδυθεί με ισχυρές δόσεις… τρόμου, του στυλ «ψηφίστε να πάρουμε μέτρα, αλλιώς θα βουλιάξει η χώρα». Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που προβάλλουν την… εμπειρία ότι σε περιόδους κρίσης συσπειρώνεται ο κόσμος γύρω απ’ την κυβέρνηση. Και σαν… πρόσθετο ατού παρουσιάζουν την ανυπαρξία πειστικής εναλλακτικής λύσης, ξεχνούν όμως ότι όταν είχες άλλα υποσχεθεί και επέμενες και τώρα του κόβεις το εισόδημά του, πάει και με τον… διάολο ο πολίτης.

Τρίτον, η σταδιακή και συνεχής συρρίκνωση της απήχησης του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία: Εννιά μόνο μήνες μετά τις εκλογές τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος έχουν πάρει την κατηφόρα, αγγίζοντας τα χαμηλότερα όριά του από το 1981. Κατάσταση που αυτήν τη στιγμή δεν δείχνει αναστρέψιμη και πάντως αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε διάστημα ολίγων μηνών που μας χωρίζουν από τον Νοέμβριο. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις το ποσοστό του στην πρόθεση ψήφου κινείται κοντά στο 30%, σε μια-δυο έχει υποχωρήσει ακόμη χαμηλότερα, με συνέπεια να απομακρύνεται από το καθοριστικό όριο που δίνει την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Πόσω μάλλον που επίκειται η ψήφιση και του Ασφαλιστικού, που παραπέμπει σε μια… επόμενη ζωή τη χορήγηση των συντάξεων για τους περισσότερους εργαζόμενους. Άρα, προσφεύγοντας σε εκλογές, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει τη χώρα σε ακυβερνησία και να χρεωθεί έτσι την ευθύνη τόσο για το κόστος της προεκλογικής μάχης, όσο και για τις συνέπειες του χάους που θα προκληθεί στον τόπο. Από την άλλη κι εφόσον δεν θα έχει αυτοδυναμία θα υποχρεωθεί να προστρέξει στη συνδρομή είτε της Νέας Δημοκρατίας (που δεν είναι βέβαιο ότι θα του την προσφέρει ο κ. Σαμαράς), είτε, ακόμη… χειρότερα, του ΛΑΟΣ, αφού θα βρεθεί στην επαχθέστατη θέση να μοιραστεί την εξουσία με τον κ. Καρατζαφέρη, πιθανόν και με τον κ. Ροντούλη.

Τέταρτον, και σημαντικό, είναι οι… δανειστές: Οι πρόωρες εκλογές θα μπορούσαν να φρενάρουν την υλοποίηση του σκληρού προγράμματος που έχει επιβληθεί στη χώρα μας με το Μνημόνιο, ενδεχομένως και να το τινάξουν στον αέρα. Κάτι που μάλλον δεν θα επιθυμούσαν οι επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπροστά στον διαγραφόμενο κίνδυνο να χάσουν τα χρήματα που θα έχουν ως τότε δανείσει στη χώρα μας.

Παιχνίδι με τον εκλογικό νόμο

ΚΛΕΙΣΤΑ κρατάει η κυβέρνηση τα χαρτιά της για τον εκλογικό νόμο που θα ισχύσει στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση τον ερχόμενο Νοέμβριο. Αρχικά ο αρμόδιος υπουργός Γιάννης Ραγκούσης είχε εξαγγείλει και δεσμευτεί ότι θα καταργήσει το όριο του 42%, που είχε νομοθετήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, για να επαναφέρει το 50% συν 1. Στη συνέχεια αναπτύχθηκε ακόμη και από στελέχη εγγύς του πρωθυπουργού ο προβληματισμός ότι στην περίπτωση αυτή αρκετές περιφέρειες και πολύ περισσότεροι δήμοι, ιδίως οι τρεις μεγάλοι, θα κριθούν στον δεύτερο γύρο. Ωστόσο με το δεδομένο πολιτικό κλίμα το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει συμμάχους τη δεύτερη Κυριακή, με άμεσο τον κίνδυνο περιφέρειες και δήμοι να περάσουν στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας. Αποτέλεσμα ήταν να διαρρεύσουν πληροφορίες ότι ο κ. Παπανδρέου προκρίνει την ιδέα να διατηρηθεί το όριο του 42% -μάλιστα Παμπούκης και Παπουτσής διαβεβαίωσαν τηλεφωνικά τα στελέχη ότι παραμένει το 42%- κάτι που προκάλεσε την άμεση αντίδραση του κ. Ραγκούση. Ο τελευταίος φέρεται να επισήμανε στον πρωθυπουργό ότι σε μια τέτοια περίπτωση η κυβέρνηση θα εμφανιζόταν ανακόλουθη με τις προεκλογικές δεσμεύσεις της (λες και θα ήταν πρώτη φορά…) και ότι υπαναχωρεί υπό τον φόβο μιας ενδεχόμενης εκλογικής αποτυχίας.