Γιατί Άκη, γιατί;
Απογοήτευσε, πρόδωσε έναν ολόκληρο λαό, που πίστεψε σε καλύτερες μέρες και σήμερα ντρέπεται να πει ότι είναι ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί να μπει στο καφενείο…
Ακόμη και αν δεχθούμε, Άκη, αυτό που ισχυρίζεσαι, ότι κάποιοι θέλουν να σε διασύρουν, να σε εξοντώσουν –κι εμείς έχουμε ερωτηματικά γιατί βγαίνουν τώρα όλα αυτά και μάλιστα την ίδια μέρα σε πέντε εφημερίδες– αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα… σπιτάκια, αν η νεαρά κυρία σου δεν ήθελε να μένει κάτω από την Ακρόπολη, να βγαίνει στη βεράντα της και νʼ ακούει Μπετόβεν και Θοδωράκη από το Ηρώδειο, γιατί έτσι είχε μάθει από το χωριό της στο… Ξηρόμερο, αν δεν κάνατε τον γάμο σας εις Παρισίους και δεν δίνατε δεξίωση σε χλιδάτο ξενοδοχείο, στο αριστοκρατικό «Four Seasons» –πάλι καλά που δεν βάλατε κοστούμι Λουδοβίκου και τουαλέτα Μαρίας Αντουανέτας– θα μιλούσε σήμερα κανείς;
Άλλοτε, έμπαιναν ευκατάστατοι στην πολιτική και πέθαιναν στην ψάθα. Όπως η γυναίκα του Καφαντάρη, Μαρία. Που πέθανε πάμπτωχη, παγωμένη και σκεπασμένη από το χιόνι, στην Ελβετία, στον σιδηροδρομικό σταθμό. Σήμερα, μετά την πολιτική αποστρατεία τους, πολλοί ζουν σε ΑΝΑΚΤΟΡΑ.
Λες, Άκη, ότι όλα αυτά τα… σπιτόπουλα και τα εξοχικά είναι από τον ιδρώτα σου, από τη δουλειά των παιδιών σου. Από ποια… ένσημα του ΙΚΑ και από ποιες μισθοδοτικές καταστάσεις πιστοποιούνται; Άλλοι μια ζωή ξεθεώνονται, δουλεύουν νύχτα μέρα και με δυσκολία αποκτούν μια καμαρούλα μια σταλιά, ένα αυτοκίνητο και δεν πρόκειται να δουν ποτέ τους τον πύργο του Άιφελ…
Αν ζούσε ο Γιώργος Γεννηματάς, τι θα του έλεγες, Άκη; Στον Κώστα Λαλιώτη τι θα πεις; Μαζί ξεκινήσατε. Και τις μέρες της δόξας ήσασταν η πανίσχυρη «τρόικα»… Πόσο διαφορετικοί τελικά οι δρόμοι σας…
Τι άλλο ήθελες, ρε Άκη… Πίστευες ποτέ, όταν ξεκινούσες από τη Γερμανία, ότι θα γινόσουν πρώτο όνομα; Γιατί τα γκρέμισες; Παίρνει κανείς τίποτε άλλο μαζί του από τούτη τη ζωή όταν φεύγει εκτός από το όνομά του; Γιατί πίκρανες τόσο κόσμο; Αυτήν την Ελλάδα τού υποσχέθηκες;
Σήμερα με απογοήτευση κοιτάει προς τα πίσω. Και ο κάθε αγνός οπαδός του ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου, μονολογεί: «Πού φτάσαμε; Γίναμε η χλεύη των αντιπάλων». Έρχεται στα χείλη εκείνη η ιστορική φράση του Γέρου της Δημοκρατίας για το στιλέτο της Αποστασίας στην καρδιά τής τότε Ένωσης Κέντρου. Αποστασία βιώνουμε και σήμερα, Άκη… Μια με τον εκλεκτό του Σημίτη, τον Μαντέλη, μια με σένα και γύρευε ποιοι άλλοι μπορεί να έχουν σειρά…
Μεγάλο το κακό. Που το πληρώνει η πολιτική, η Δημοκρατία μας, ο τόπος. Ο λαός γιατί να μη γυρίσει την πλάτη στην πολιτική; Εσείς τον αναγκάζετε…
Έχει δίκιο. Θα συμφωνήσουμε μαζί του. Αλλά δεν πρέπει να καταθέσει τα όπλα… Τώρα πρέπει να ξανασηκωθεί. Για ένα καινούργιο ξεκίνημα, έχοντας εμπειρίες πικρές που πρέπει να είναι ο οδηγός για να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη…
Τη νέα σελίδα που χρειάζεται η Ελλάδα μόνο ο λαός μπορεί να την επιβάλει… Από κάπου ξεκινούν όλα…