Βυζάντιον

Οφείλω επίσης να διευκρινίσω πως, ενώ οι πάντες θα επιστρέψουν στη δραχμή, οι καλές δουλειές, και ειδικά οι μίζες, θα γίνονται με το καλό μας ευρώ, διότι έτσι και εμφανιστείς στη Λιβερία με δραχμές το πιθανότερο είναι να βρεθείς στη ζούγκλα, να γίνεις το σνακ των λιονταριών την ώρα που βλέπουν Μουντιάλ. Το άλλο που παίζει βέβαια είναι η Γερμανία και ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης να πάνε στη δραχμή και να αφήσουν εμάς στο ευρώ. Έτσι δεν θα διαψευστεί και η κυβέρνηση που λέει ότι δεν θα εγκαταλείψουμε το ευρώ. Δεν μας διαβεβαιώνει, όμως, ότι δεν θα το εγκαταλείψουν και οι άλλοι. Τέλος πάντων, μη σας παιδεύω τώρα, όταν γνωρίζω ότι ουδόλως σας απασχολούν αυτά. Σήμερα είναι Κυριακή. Έχει εκκλησία και Μουντιάλ. Διπλή χαρά για τους αναγνώστες μας. Εγώ πάλι κάνω το αντίθετο: Προσεύχομαι στο Μουντιάλ και θέλω να φωνάξω στην εκκλησία. Ας είναι.

•••

Γιατί όλα τα κρίσιμα αυτού του τόπου να συμβαίνουν στην καρδιά του Σαββατοκύριακου; Να δείτε που όταν, με το καλό, χρεοκοπήσουμε και βγάλουμε τις δραχμές από τα συρτάρια, πάλι Σάββατο θα γίνει, λες και μια σκοτεινή ενέργεια θέλει να προστατεύσει το γεγονός από τον καυστικό, τον καταλυτικό, τον υπέροχο σχολιασμό μου. Υποθέτω ότι σήμερα οι περισσότεροι από σας ασχολείστε με το χθεσινό παιχνίδι της Εθνικής απέναντι στην Κορέα. Ελπίζω το ίδιο να κάνω κι εγώ. Όμως να που σε αυτήν τη συνάντησή μας βρισκόμαστε σε εντελώς διαφορετικό χρόνο ο καθένας. Σας μιλάω αυτήν τη στιγμή, αλλά βρίσκομαι στο παρελθόν. Επίσης όλοι γνωρίζουμε το αποτέλεσμα του αγώνα, έτσι δεν είναι; Ελάτε να δούμε τα σενάρια, όλα κι όλα είναι τρία.

•••

Η Εθνική έχει κερδίσει τους Κορεάτες. Αυτό είναι ένα υπέροχο αποτέλεσμα για την πορεία της ομάδας στο Μουντιάλ, αλλά συνάμα και ένα τραγικό αποτέλεσμα για την κοινή λογική και την αισθητική πίσω στην πατρίδα. Για να το πω ωμά, θα πήξουμε στη βλακεία – αν και ξέρετε ότι άλλη λέξη αρμόζει να χρησιμοποιηθεί εδώ. Τα μανταλάκια θα βαρύνουν από ηλιθιότητες του τύπου «Η άλλη Ελλάδα» ή, το χειρότερο, «Η Ελλάδα που επιμένει». Και εν τέλει όλο και κάποιος αρθρογράφος κύρους, την ώρα που χωνεύει τα σουβλάκια και τις μπίρες, θα αντικαταστήσει το ρέψιμο με ένα κομμάτι που θα λέει ότι τα παιδιά της Εθνικής φώτισαν με μια χαραμάδα ελπίδας το σκοτάδι του συλλογικού μας θυμικού. Και εδώ εγώ κάνω εμετό και αφήνω στο τραπέζι τα δικά μου σουβλάκια και τις τέσσερις μπίρες.

•••

Η Εθνική έχει έρθει ισόπαλη με τους Κορεάτες. Αυτό, λοιπόν, είναι ένα καλό αποτέλεσμα για την ομάδα μας, αλλά αδιάφορο για τον μέσο αρθρογράφο πολιτικής εφημερίδας που πάει, ως συνήθως, να πουλήσει πνεύμα βάζοντας την μπάλα σε μια παράλληλη γραμμή με την πολιτική. Καλό, αλλά για τα πρώτα ’80s, σήμερα φαίνεται παλιό και κουραστικό. Έτσι, ένα ισόπαλο αποτέλεσμα μας γλιτώνει από την εκφόρτωση μεγάλων δόσεων βλακείας στην πλατεία του χωριού. Διότι και η ήττα βλακεία θα γεννήσει.

•••

Η Εθνική έχει χάσει από τους Κορεάτες. Αυτό είναι εύκολο να το διαχειριστείς. Αν και ποδοσφαιρικό, το κάνει θέμα και η Πόπη Διαμαντάκου. Εκλεκτοί αρθρογράφοι, καθαρίζοντας με το δάχτυλο τα αυτιά τους, θα γράψουν ότι η ήττα είναι αυτό που αξίζει στη χώρα. Οι πιο προχωρημένοι, δε, θα συμπληρώσουν ότι η ευθύνη είναι συλλογική, αφού όλοι αποθεώναμε τον Ρεχάγκελ, ο οποίος, μην ξεχνιόμαστε, προσελήφθη στην Εθνική επί Σημίτη. Ακολουθούν διάφορες μπούρδες για τον διασυρμό της χώρας σε όλα τα επίπεδα, για το βαθύ καλοκαίρι της περισυλλογής, για την ελπίδα που πνίγηκε στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Αλήθεια, μπορείς να κάνεις μια επέμβαση και να σου φορτώσουν άλλο λογισμικό στο μυαλό; Να μην καταλαβαίνεις ελληνικά, να αγοράσεις το ακριβό πακέτο με αγγλικά, ισπανικά και μία σκανδιναβική γλώσσα. Πιστεύω ότι στο μέλλον έτσι θα είναι, απλώς δεν θα προλάβουμε να το ζήσουμε.

•••

Και τώρα επιτρέψτε μου να ξεφτιλιστώ μπροστά σας αναλαμβάνοντας το ρίσκο της πρόβλεψης. Κατά την ταπεινή μου άποψη, στα παιχνίδια της Εθνικής θα δούμε γκολ και θέαμα, αλλά από τους αντιπάλους της. Και είμαστε τυχεροί που το παιχνίδι με την Αργεντινή είναι τελευταίο στη σειρά. Αν οι τύποι έχουν κερδίσει Κορέα και Νιγηρία, προβλέπεται να μας λυπηθούν και να πιάσουν μια γενική κουβέντα για το χρέος, το ΔΝΤ, την καταραμένη την κρίση. Κατά τα λοιπά, σκοπεύω να γίνω φυτό, να αντικαταστήσω τις ειδήσεις με αθλητικά, τη δίαιτά μου με σουβλάκια, τις γυναίκες με καλογυμνασμένα ποδάρια κοντών τύπων που θα τρέχουν στην οθόνη μου. Και ναι, είμαι Αργεντινή! Πάντα ήμουν Αργεντινή και τώρα είμαι πιο φανατικά! Πάμε, ρε Ντιέγκο!

•••

Ας επιστρέψω στη γνωστή μιζέρια της στήλης. Να σπεκουλάρω πάνω σε κανένα σενάριο χρεοκοπίας; Μπα, δεν χρειάζεται. Το κάνετε όλοι εσείς, γιατί να ακολουθήσω κι εγώ; Θα ήθελα, όμως, να σας επιστήσω την προσοχή σε κάτι που πέρασε απαρατήρητο την προηγούμενη εβδομάδα, αν και δεν θα έπρεπε. Εσείς ασχοληθήκατε με αηδίες-φήμες. Εγώ με κάτι άλλο.

Ορισμένοι διακεκριμένοι οικονομολόγοι, από το λονδρέζικο Σίτι, απάντησαν σε μια έρευνα εφημερίδας δηλώνοντας ότι σε πέντε χρόνια η Ευρωζώνη θα τελειώσει. Αυτό δεν είναι κακό απαραιτήτως. Εμείς εδώ γράφουμε συνέχεια ότι διαλύεται η πατρίδα και ξεψυχάει το έθνος, στην Ευρωζώνη θα κολλήσουμε; Ναι, επειδή ο άνθρωπος που έχω για τα οικονομικά μού εξήγησε ότι το τέλος της Ευρωζώνης εμφανίζεται πλέον και σε αρκετές και σημαντικές μελέτες που συντάσσονται από μεγάλους οίκους και εταιρείες. Και αυτή η πρόβλεψη δεν έχει καμία σχέση με τις δικές μας για την πατρίδα. Τέτοιες προβλέψεις κινούν τις αγορές, πιέζουν το ευρώ, απογειώνουν τα spreads. Επίσης λίαν συντόμως θα φουντώσει πάλι η φήμη για επικείμενη χρεοκοπία, εν όψει του ελέγχου που θα μας περάσουν τον Αύγουστο, με κίνδυνο να μη δώσουν επόμενη δόση. Τώρα, αν τα μαζέψετε όλα αυτά, ξέρετε τι θα πάρετε ως συμπέρασμα; Το μέλλον μας δεν εξαρτάται πλέον από τις δικές μας αποφάσεις, αλλά από τις αποφάσεις της Γερμανίας για το δικό της μέλλον.

•••

Α, να μην το ξεχάσω. Προειδοποιώ το προσωπικό μου περιβάλλον ότι έτσι και ακούσω κάποιον δίπλα μου να λέει το «Τυχαίο; Δεν νομίζω» θα πετάξω το πρώτο αντικείμενο που θα βρεθεί δίπλα μου με εξαίρεση το τηλέφωνο και το ασύρματο mouse.

•••

Και βλέπεις μετά τον Άκη, την προσωποποίηση της έκπτωσης. Αδυνατισμένος. Ταλαιπωρημένος. Θυμωμένος. Όχι βέβαια με κάποιον συγκεκριμένο, αλλά με τη ζωή την ίδια, με τα πράγματα που τον ξεπέρασαν και πήραν μαζί τους τη δύναμη. Ο Άκης σε πανικό. Να δηλώνει ότι κάποιοι επιθυμούν τη φυσική του εξόντωση. Ποιος μπορεί να θέλει τη φυσική εξόντωση του Άκη; Πολιτικά δεν το συζητώ, είναι εξοντωμένος εδώ και κάτι χρόνια. Ειλικρινά ρωτάω, ποιος μπορεί να θέλει να εξοντώσει φυσικά τον Άκη και περιμένει τη μεταβίβαση του ακινήτου στο όνομα της συζύγου του; Και εν τέλει ο Άκης προστατεύεται. Όχι μόνο από την Αστυνομία.

Υποθέτω και από την UNESCO. Και αν ήμουν ΠΑΣΟΚ, θα τον προστάτευα. Θα αγόραζα το σπίτι και θα το μετέτρεπα σε μουσείο ΠΑΣΟΚ όπου ο Άκης, η ζώσα μαρτυρία του Κινήματος, θα ιστορούσε στους επισκέπτες την πορεία, το styling και κυρίως τους αγώνες του Κινήματος. Του κερατά, ο Άκης αποσύρθηκε σε μια γωνιά κοντά στα μέρη του Μακρυγιάννη. «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, 3 του Σεπτέμβρη…»