Σκανδαλολογία και κάθαρση
Ήχοι ασφυξίας στο πολιτικό σκηνικό, που αρνείται να αντιληφθεί ότι «δεν μπορεί να ζήσει όπως πριν». Έτσι σε μια περίοδο που κόβονται μισθοί και συντάξεις, που η ανασφάλεια κυριαρχεί στα νοικοκυριά, που η «τρόικα» ασκεί ασφυκτικό έλεγχο στη χώρα και απαιτεί ακόμα πιο σκληρά μέτρα, με την ύφεση να δείχνει τα δόντια της και την ανεργία να καλπάζει, τα πολιτικά κόμματα πορεύονται όπως πριν! Η παραδοσιακή Αριστερά περιχαρακώνεται ιδεολογικά, ασκεί λαϊκίστικη αντιπολίτευση και αρνείται να καταθέσει μια ρεαλιστική και τεκμηριωμένη εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση. Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά κλείνει τα μάτια στις δικές της ευθύνες διακυβέρνησης στις ευθύνες της για τη δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας και φορτώνει το σκάνδαλο του Βατοπεδίου στον Παπακωνσταντίνου! Από την άλλη μεριά το ΠΑΣΟΚ, αντί να δώσει όλες τις δυνάμεις του προς την κατεύθυνση εξόδου από την κρίση και από τον ασφυκτικό έλεγχο του ΔΝΤ και της ΕΕ, «στήνει» την μία εξεταστική μετά την άλλη…
• Η οργή του λαϊκού παράγοντα και η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών έχει οδηγήσει στην κυνική σκέψη ότι «πρέπει να χυθεί αίμα». Υπό τέτοιες συνθήκες ανθεί ο λαϊκισμός και η σκανδαλολογία, η εύκολη ενοχοποίηση. Όμως νομοτελειακά η σκανδαλολογία οδηγεί σε αδιέξοδο και σε πολιτική πόλωση. Γεγονός είναι ότι ο λαϊκός παράγοντας θέλει να «χυθεί αίμα», όμως κάτι τέτοιο μπορεί να είναι εκτονωτικό, δεν είναι πάντως σοφό. Οι πολιτικοί κρίνονται από την ψήφο του εκλογικού σώματος και όχι από άλλους πολιτικούς.
• Ουδείς πιστεύει στην ατιμωρησία των πολιτικών. Ωστόσο άλλο είναι ο καταλογισμός πολιτικών ευθυνών και άλλο είναι τα «Ειδικά Δικαστήρια». Ας καταλογιστούν λοιπόν οι πολιτικές ευθύνες σʼ αυτούς που αποδεδειγμένα τις έχουν για όλες τις εκκρεμούσες υποθέσεις σκανδάλων κι ας σταματήσει εκεί η κάθαρση. Δεν θα μας βγάλουν τα «Ειδικά Δικαστήρια» ούτε από την οικονομική κρίση ούτε από την πολιτική κρίση. Καιρός είναι το πολιτικό σύστημα να υπερασπίσει το εαυτό του δείχνοντας ότι θέλει και μπορεί να βγάλει τη χώρα από το δημοσιονομικό αδιέξοδο και τη μέγκενη του ελέγχου των δανειστών μας.