ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ…

Αποκτήσαμε και Ακαδημία Κινηματογράφου! Καλορίζικη και να τη χαιρόμαστε…
Αφού τέτοια έχει και το Χόλιγουντ και κάθε χρόνο, τον Φλεβάρη, μαζεύονται εκεί όλες οι διασημότητες της οθόνης και εμείς, που τους βλέπουμε στην τηλεόραση, αρχίζουμε να τους αναγνωρίζουμε και «να ο Τζακ Νίκολσον, πρώτη σειρά πάντα με το μαύρο γυαλί του… και να η Μέριλ Στριπ παρούσα κάθε χρόνο να τσιμπάει κι από ένα αγαλματάκι… και να και ο Κέβιν Κόστνερ που όλο το περιμένει κι όλο το παίρνει άλλος», ωραίο το πανηγύρι κάθε χρόνο, να μην έχουμε κι εμείς τη δική μας την «ακάντεμι»; Για να νιώθει όμορφα και ο συντάκτης, που μας πληροφορεί, για τη δουλειά που διάλεξε, διότι μη μου πεις, το να πηγαίνεις κάθε χρόνο ξουρισμένος και γκλαμουράτος στην απονομή των ντόπιων «Όσκαρ» είναι μια δουλειά κι αυτή, ιδιαίτερα στην ανεργία που σέρνεται αυτή την εποχή στον τόπο μας.
Τα πρώτα «Όσκαρ» έγιναν στην αίθουσα “Τριάντη” του Μεγάρου Μουσικής, επειδή, λέει, δεν έγινε ακόμα το ειδικό μέγαρο, όπως το αμερικανικό, με τα κόκκινα χαλιά και με τις χίλιες κάμερες να απαθανατίζουν την άφιξη της κάθε «θεάς» και του κάθε «θεού», μέσα στους οποίους και τα ξεθωριασμένα αμπέχωνα και οι άπλυτες φανέλες και η αξουρισιά και οι στραβοπατημένες ελβιέλες, σήμα κατατεθέν όλα αυτά του «νέου κινηματογράφου» κι από κοντά και ο Αντώνης Καφετζόπουλος που άμα βρίσκει ευκαιρία τα ρίχνει κανονικά στην πολιτεία (σε ποια «πολιτεία» θα μου πεις, σ’ αυτήν που έχουμε τέλος πάντων) και όλα αυτά τα φευγάτα και τα πιτσιλοπάρδαλα (αντιγράφω λέξη με λέξη) «με απουσίες και με συγκινήσεις και μεθυσμένα βλέμματα, από μια βραδιά που γεννήθηκε η Ακαδημία μέσα στην ομίχλη, φιλοδοξώντας να επαναφέρει το φως», έτσι όπως τα διάβασα σε αυτοκόλλητο περιοδικό εφημερίδας της προπερασμένης Κυριακής και ανάθεμα αν κατάλαβα για ποια ομίχλη, ποιο φως και ποια μεθυσμένα βλέμματα πρόκειται. Και μη με ρωτήσετε γιατί λέω ότι «τα διάβασα», επειδή φωτιά να πέσει και να με κάψει αν λέω ψέματα, δεν είχα ιδέα περί ποιας Ακαδημίας ήταν ο λόγος. Τα μόνα περί Ακαδημίας που ήξερα ήταν αυτή που έχουν τέρμα τα αστικά λεωφορεία και που εκεί αντίκρυ, σε ένα άθλιο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του δήμου, είναι το θεατρικό μας μουσείο και που σαπίζει χρόνια τώρα εκεί μέσα μια τεράστια πνευματική κληρονομιά. Περί «Ακαδημίας Κινηματογράφου» τώρα το πληροφορήθηκα και μπράβο που αποφασίστηκε γιατί ήταν και ο μόνος φερετζές που έλειπε από την κινηματογραφική μας Μαριωρή…
Μόνο που αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που το έστησαν, γιατί όταν στήνεις μια τέτοια ιστορία επιβράβευσης πνευματικού αλλά και βιομηχανικού έργου, διότι αυτό ακριβώς είναι και η αμερικανική, το πρώτο που ρωτάς να μάθεις είναι το ιστορικό της, αλλιώς πού πας, ρε φουκαρά μου Καραμήτρο;
Ανοίγεις βιβλία, το ψάχνεις και ρωτάς αν ζουν ακόμα κάποιοι απ’ αυτούς που έφτιαξαν το είδος, που αγωνίστηκαν και σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους, χωρίς καμιά, απολύτως καμιά κρατική στήριξη, αυτούς που πάλεψαν με νύχια και με δόντια (όπως το ακούς, κύριε συντάκτη, που αισθάνεσαι όμορφα για τη δουλειά που επέλεξες να κάνεις), δηλαδή εκείνους που έβαλαν πλάτη, γιατί χωρίς κάποιοι να βάλουν πλάτη, τίποτα, μα απολύτως τίποτα δεν στέκεται στα πόδια του. Νομίζω; Εκτός κι αν κάνω λάθος και δεν μιλάμε για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, που χρόνια τώρα έχουν πέσει επάνω του όλοι οι άσχετοι σαν τα κοράκια και τον απομυζούν ενώ οι πραγματικοί δικαιούχοι τρέχουν σαν τους ζητιάνους για να πάρουν τα δικαιώματά τους και που τους τα αμφισβητεί μέχρι και ο Άρειος Πάγος, προφανώς λόγω εγκεφαλικής δυσλειτουργίας και αμέσως μετά εξηγώ τι εννοώ.
Βέβαια, από όλη εκείνη τη γενιά που «έβαλαν πλάτη», οι περισσότεροι δεν υπάρχουν πια, ούτε ο Φίνος, ούτε ο Κονιτσιώτης, ούτε ο Σακελλάριος, ούτε ο Γεωργιάδης, ούτε ο Ζερβός, ο Δαδήρας, ο Πάρις, ο Καραγιάννης, ο Δημόπουλος, ούτε και τόσοι και τόσοι άλλοι και ποιον να πρωτοθυμηθώ. Λίγοι όμως
ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ακόμα, όσο και αν αυτό σας ενοχλεί. Ρωτήσατε κανέναν; Ζητήσατε να βοηθήσουμε με την πείρα μας και τις μνήμες μας;
Κάπου είδα να φαίνεται ο Κούνδουρος και αν νομίζετε ότι αυτό σας αποενοχοποιεί είσαστε βαθιά νυχτωμένοι, είναι ΚΑΙ ο Κούνδουρος, αλλά δεν είναι ΜΟΝΟ ο Κούνδουρος. Μόνοι σας τα κάνατε, κύριοι της «Ακαδημίας», για να καλέσετε τη… θεσμοθετημένη ουσία και τις στραβοπατημένες ελβιέλες και κάπου είδα και τον κ. Παπαλιό της πιο άχρηστης προεδρίας του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Θα μου πείτε «τι είναι αυτά που λέτε, κύριε Λαζαρίδη, αφού καλέσαμε τον Βέγγο» και μάλιστα ήρθε «υποβασταζόμενος», όπως απρεπέστατα το αναφέρει και ο συντάκτης που «αισθάνεται πολύ όμορφα για τη δουλειά που επέλεξε» και κανένας δεν σκέφτηκε να καλέσει έστω και με μια κωλοπρόσκληση και αυτόν που «έβαλε πολύ πλάτη» για να μην πω ότι τράβηξε κι αυτός «πολύ κουπί» για να καμαρώνουμε σήμερα το «φαινόμενο Βέγγος», να κάτσει κι αυτός κάπου σε μια γωνιά εκεί και να το πει, όπως θα το ξανάλεγε και ο συγχωρεμένος ο Ασημάκης ο Γιαλαμάς «κάτι κάναμε κι εμείς». Γιατί κανένα φαινόμενο δεν γίνεται με παρθενογένεση. Με 20 σενάρια, επειδή χωρίς σενάριο για να κτιστεί εκεί επάνω μια ταινία δεν γίνεται και άδικα μην το ψάχνετε και με μια τεράστια θεατρική του επιτυχία που επιβεβαίωσαν την ερμηνευτική του ικανότητα και τον έβγαλαν από το επίθετο του «ανθρώπου που έτρεχε πολύ» για να τον περάσουν στο επίπεδο του «ανθρώπου που σκεφτόταν πολύ» («όταν σκέφτομαι θυμώνω» ήταν η κυρίαρχη φράση στο θεατρικό έργο) και αφού εξαιρέσω μόνο τον Ντίνο Κατσουρίδη και τον Γιάννη Σολδάτο, όλοι οι επόμενοι τον χρησιμοποίησαν μόνο σαν εμπορικό κερασάκι στην τούρτα τους.
Και αν αυτή η συμπεριφορά για έναν ζωντανό ακόμα που συνεχίζει ενεργά για τα συμφέροντα και την αξιοπρέπεια αυτού του χώρου δεν είναι επιεικώς «γαϊδουρινή», βρείτε μου μια άλλη καλύτερη για να ζητήσω με τη σειρά μου συγγνώμη από τα αυθεντικά γαϊδούρια για την υποτιμητική εξομοίωση που τους έκανα…

ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ»!
Θα θυμούνται ίσως οι αναγνώστες μας για το περί «στρίβειν διά του αρραβώνος» του Άρειου Πάγου («ΠΑΡΟΝ», 1/2/2009) στην υπόθεση να εκδώσει απόφαση για τα πνευματικά δικαιώματα που πρέπει να πληρώνουν τα ξενοδοχεία για τη «δημόσια εκτέλεση» των ελληνικών ταινιών στα δωμάτιά τους, όπως πληρώνουν στην ΑΕΠΙ και για τα τραγούδια, μια απόφαση νομοθετημένη και επιβεβαιωμένη και από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, εκτός πια και αν γράμματα δεν γνωρίζουν και που, παρ’ όλα αυτά, τα εξωφρενικά ο δικός μας Άρειος Πάγος την επέστρεψε πίσω στην Ευρώπη ζητώντας «διευκρινίσεις» και «επεξηγήσεις», διότι, λέει, δεν την κατάλαβε! Μια ιστορία δηλαδή μάλλον ηθελημένης καθυστέρησης (τους λόγους υποψιαστείτε μόνοι σας) που κράτησε 8 ολόκληρα χρόνια, χωρίς οι δημιουργοί να έχουν εισπράξει αυτά τα ελάχιστα πνευματικά τους δικαιώματα, όπως το γράφω πιο πάνω, όταν με τα χρόνια το χέρι των ξενοδόχων χώνεται βαθιά στην τσέπη του κράτους.
Και η «διευκρινιστική» απάντηση ξαναήρθε από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, ύστερα από ενός χρόνου καθυστέρηση, περίπου ως… σφαλιάρα στη «δυσκολία» του Άρειου Πάγου να καταλάβει και να εφαρμόσει ένα νόμο ηλίου φαεινότερο!
Θέλετε να μάθετε τώρα για πότε όρισε νέα δικάσιμο ο Άρειος Πάγος για να συμφωνήσει και να εφαρμόσει το νόμο; Για τον Φεβρουάριο του 2011, δηλαδή ύστερα από ένα χρόνο από τότε που έχει στα χέρια του ευρωπαϊκό «μουγιουρντίδιο» για να μπορέσουν να εισπράξουν οι δημιουργοί τις πενταροδεκάρες τους!
Με την ελπίδα, στο μεταξύ, να έχει βρεθεί και κάποιο δραστικό φάρμακο κατά της «μπουμπουνοκεφαλίασης» για άμεση χρήση των αρμοδίων του Άρειου Πάγου.
Υπουργέ, αξιότιμε κύριε Καστανίδη, τραβήξτε τους τα αυτιά…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

***

Δεν θα σας κουράσω σήμερα καθόλου, κύριε υπουργέ μου, για το λάθος της κατάργησης του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, για το οποίο, επιτρέψτε μου, να χαρακτηρίζω λανθασμένη την απόφασή σας και να τη θεωρώ αποτέλεσμα, δεν γνωρίζω για ποιους λόγους, κακόβουλων εισηγήσεων και πλημμελούς σας πληροφόρησης, δικαιολογημένης ίσως από το βραχύτατο χρονικό διάστημα που ασχοληθήκατε μαζί του, με τις μία ή δύο ολιγόλεπτες συναντήσεις που είχατε με τον πρόεδρό του.
Επειδή με τόση ευκολία καταργήσατε έναν οργανισμό που, ενώ για χρόνια ήταν κάτι που το είχε ανάγκη και το ζητούσε το ελληνικό θέατρο και ο χορός, εσείς το ξηλώσατε τόσο εύκολα και γρήγορα σαν να ήταν η πρώτη δουλειά που είχατε να κάνετε μόλις αποκτήσατε την υπουργική σας ιδιότητα, παραπέμποντας τη λειτουργία του στη γνωστή γραφειοκρατία κάποιων γραφείων του υπουργείου Πολιτισμού από την οποία χρόνια υπέφερε η θεατρική λειτουργία. Και το καταργήσατε με την αστεία δικαιολογία του κόστους της λειτουργίας συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτά και τις θεατρικές επιχορηγήσεις, τις οποίες το κέντρο κληρονόμησε από το υπουργείο Πολιτισμού, ακριβώς για να βάλει μια τάξη και μια λογική ισομεριδία στους 140 θιάσους που κάθε χρόνο απλώνουν το χέρι, δικαίως ή αδίκως, στο δημόσιο ταμείο. Και το πιο αστείο, δηλώνοντας και επισήμως τα διπλάσια από εκείνα που ήταν τα λειτουργικά έξοδα του ΕΛΚΕΘΕΧ και που στην πραγματικότητα ήταν αστεία μπροστά σε εκείνα που ξοδεύονται από άλλους οργανισμούς και υπηρεσίες που τελούν κάτω από τη δική σας ευθύνη.
Και σαν πρώτο και κραυγαλέο παράδειγμα σας αναφέρω το όργιο των δαπανών της κρατικής τηλεόρασης, όπου σχεδόν τίποτα δεν αλλάξατε, εκτός από το να δώσετε την ευκαιρία σε άλλα «τρωκτικά» ή να βολευτούν σε άλλα ιδιωτικά κανάλια και σε άλλα να συνεχίζουν να πίνουν «στην υγειά μας, ρε παιδιά», κόβοντάς τους το πολύ πολύ τα ρεπανάκια για την όρεξη.
Άλλα επιτεύγματά σας που θα βοηθήσουν το υπουργείο Πολιτισμού για να είναι ένα σοβαρό και προπαντός αποτελεσματικό υπουργείο, δεν είδαμε και μη μου αναφέρετε την επανίδρυση του Οργανισμού Διάσωσης Ελληνικού Πολιτισμού, «χαριστικός οργανισμός» που έγινε για να αποκτήσει τον τίτλο της προέδρου ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων η προσωπική φίλη της αείμνηστης Μελίνας κ. Μανουέλα Παυλίδου και που σε όλη τη διάρκεια της
ύπαρξης του μεγαλεπήβολου οργανισμού, η Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων ούτε μια φορά δεν αντάλλαξε τις χειραψίες της και στη συνέχεια, με την αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος, η διάδοχός της κ. Ηλιοπούλου, στις δύο φορές που μας κάλεσε στο γραφείο της, πολυτελέστατο ωσαύτως επί της οδού Μπουμπουλίνας, αφού εισέπραξε καμιά εκατοστή προθυμότατα «γιες… γιες…» σε ό,τι της ζητήσαμε και συγκεκριμένα για την προώθηση του ελληνικού θεατρικού έργου στο εξωτερικό, μείναμε με τα πολλά της «γιες… γιες…» και το ωραιότατο γαλλικό άρωμα που ήταν εφοδιασμένη. Στη συνέχεια μάθαμε ότι ο περίφημος ΟΠΕΠ αυτοδιαλύθηκε και ειλικρινώς παραμένει ανεξήγητη η προτίμησή σας να το νεκραναστήσετε, προσθέτοντας κι άλλο προσωπικό στο ήδη βεβαρημένο του υπουργείου σας, αλλά εσείς είστε ο αρμόδιος υπουργός και ασφαλώς ξέρετε καλύτερα «τα του οίκου σας» και πάλι με τη διαβεβαίωση ότι αυτές οι «κυριακάτικες καλημέρες» μας μοναδικό σκοπό έχουν τη βελτίωση των συνθηκών του χώρου που κινείται η επαγγελματική μας απασχόληση.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ
ΥΓ.: Και με την ευκαιρία, μήπως θυμηθήκατε να ενδιαφερθείτε για το πολύ σοβαρό θέμα της ασφάλειας λειτουργίας των θεάτρων για να το εντάξετε στην υπουργική σας ατζέντα;

***