Εκάς οι βέβηλοι, οι «Φαμίλιες» και οι «Μηδενιστές»…
Ο υπουργός Εργασίας και ο παρακαθήμενος υφυπουργός του, κ. Γ. Κουτρουμάνης, παρουσίασαν ένα σχέδιο νόμου -ο Τύπος το χαρακτήρισε «μπλόφα»- το οποίο απέκρυπτε επιμελώς όσα δυσμενή για τον έλληνα εργαζόμενο περιλαμβάνονται στο «Μνημόνιο» Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου – Ευρωπαϊκής Ένωσης – Ελλάδας, το οποίο η πλειοψηφία της Βουλής (ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ – Ντόρα Μπακογιάννη) κατέστησε νόμο του κράτους με ιδιαίτερα δεσμευτικό, μέχρι του σημείου της υποτέλειας, της κατοχής του ελληνικού κράτους από ξένες δυνάμεις, για τη χώρα χαρακτήρα!
Δυοίν θάτερον στη συγκεκριμένη περίπτωση συμβαίνει: Ή ο κ. Λοβέρδος, ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, είναι άμοιρος και των στοιχειωδέστερων νομικών γνώσεων επιπέδου πρωτοετούς φοιτητή της Νομικής, γεγονός το οποίο a priori αποκλείεται, ή ο υπουργός Εργασίας και ο υφυπουργός του ενσυνειδήτως εψεύδοντο urbi et orbi με στόχο την παραπλάνηση του ελληνικού λαού!
Υπάρχει βεβαίως και η ελαφροτέρα των περιπτώσεων, ο κ. Λοβέρδος, κατά την κατάρτιση του σχετικού νομοσχεδίου, να διατελούσε εν πλήρει συγχύσει -έχει παρατηρηθεί ότι συγκαταλέγεται στην περίπτωση των «πανικόβλητων» διαχειριστών της εξουσίας- οπότε καθίσταται επικινδύνως επιβλαβής η παραμονή του στο συγκεκριμένο κυβερνητικό αξίωμα.
Υπεράνω, όμως, αυτών των εκδοχών προβάλλει το τεράστιο ηθικό θέμα: Πώς είναι δυνατόν, στις κρίσιμες αυτές στιγμές που διέρχεται ο τόπος, κυβερνητικοί αξιωματούχοι να μετέρχονται τακτικές ενσυνείδητης παραπλάνησης του ελληνικού λαού για προσπόριση βραχυπρόθεσμου κομματικού οφέλους;
Εκτός και αν η περίπτωση του κ. Λοβέρδου ανάγεται στην ψυχοπαθογένεια εκείνη του «Ελληνικού Μηδενισμού», που ανατέμνει στο τελευταίο σύγγραμμά του «Το αδιανόητο τίποτα», ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, στο οποίο προεξοφλεί το τέλος της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας…
Οι άνθρωποι του πνεύματος και της επιστήμης, στη μακρά πορεία του ανθρώπου προς το σύγχρονο πολιτισμό, το κράτος αλληλεγγύης και κοινωνικής πρόνοιας και δη τις κοινωνίες της ισηγορίας και ισονομίας, δεν απεμπόλησαν επ’ ουδενί την προσήλωσή τους στην αρχή: «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει η(υ)μάς…».
Ο κ. Λοβέρδος, άνθρωπος του πνεύματος, φαίνεται να αφίσταται των ενοραματικών λόγων του Ποιητή,
«…Μη φοβηθείς το δέντρο
που ‘ρριξε
τις ρίζες του βαθιά στο χώμα.
Μη φοβηθείς τον άνθρωπο
που στήριξε
την πίστη πάνω στην ελπίδα.
Τον είδα στη ζωή να μάχεται,
μα πάντα ανίκητο τον είδα…».
Ανήκει μάλλον στην κατηγορία, όχι των ταγών, αλλά εκείνων στους οποίους προσιδιάζει η απόσυρση από τα εγκόσμια (πολιτική) και η μόνωση στο σπουδαστήριο…
Η πολιτική, από την εποχή του Θουκυδίδη, απαιτεί εκ μέρους του πολιτικού: Ειλικρίνεια, Τόλμη και Πρόβλεψη. Και αναμφιβόλως ουχί «παίγνια εν ου παικτοίς»!
Ο έτερος της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας, ο κ. Γ. Κουτρουμάνης, είναι γνωστόν ότι ανήκει στην κατηγορία των «επαγγελματιών συνδικαλιστών».
Στο αγροτόπαιδο από τα Λαπατοχώρια των Καλαβρύτων, συμπατριώτες του και μη, στήριξαν πολλές ελπίδες στην παρουσία του στην πολιτική. Όμως η πράξη τούς απογοητεύει… Τι και αν κάποιοι κοινωνικοί nova, Παναγιώτης Σοφιανόπουλος, Αριστείδης Οικονόμου, Δ. Ρηγόπουλος, Αρνέλλος και πλειάδα άλλων κοινωνικών αγωνιστών, δεικνύουν το καθήκον στους καλαβρυτινούς επιγόνους τους, εν οις και στον κ. Κουτρουμάνη…
Η ελληνική κοινωνία, εκτός των άλλων, προσγράφει στους τελευταίους τη βαθμιαία αποβιομηχάνιση της χώρας, την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, την κυριαρχία της αναξιοκρατίας στον δημόσιο τομέα – θεωρούνται από τους βασικούς πυλώνες της σημερινής οικονομικής κατάστασης της χώρας. Και τέλος τούς καταμαρτυρείται ότι μετέτρεψαν το τιμητικό αξίωμα του συνδικαλιστή σε επαγγελματικό εργαλείο άκοπου πλουσιοπάροχου βιοπορισμού.
Είναι τοις πάσι γνωστόν ότι οι «συνδικαλιστές» του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με βάση σχετικό νόμο, αμείβονται χωρίς να εργάζονται. Και δη οι «συνδικαλιστές» αυτής της κατηγορίας συμποσούνται σε περίπου 50.000 άτομα!
Και βεβαίως η μεταπήδησή τους στην πολιτική συνοδεύεται από την ίδια κλίμακα «αξιών»…
Πιστοί κομματάνθρωποι. Η πρόσδεσή τους στις «Φαμίλιες» άρρηκτος. Η σπουδαρχία το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Η δε ασυμφωνία λόγων και πράξεων η συνήθης τακτική τους…
Ο υγιής και ανιδιοτελής συνδικαλισμός αποτελεί αγωγό προόδου των κοινωνιών και προώθησης των συμφερόντων των εργαζομένων.
Ο συνδικαλιστής αναλώνεται μαχόμενος υπέρ του κοινού συμφέροντος. Ενίοτε δε θυσιάζει και τη ζωή του υπέρ αυτών των ιδανικών. Η ιστορία του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος αψευδής μάρτυρας…
Εκάς, λοιπόν, οι βέβηλοι…