Ο Ερντογάν μάς υπαγορεύει τώρα και τα θέματα των εξετάσεων

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει η μελάνη των υπογραφών των κυριών, Διαμαντοπούλου και Τσουμπουκτσού, και η δική μας «σαν έτοιμη από καιρό» ανήμερα της 19ης Μαΐου, Ημέρας Μνήμης για τα 353.000 θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και κατʼ επέκτασιν τα 1.500.000 θύματα των ομοεθνών μας της καθʼ ημάς Ανατολής, έσπευσε να δώσει θέμα στις εισαγωγικές εξετάσεις το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου «Στου Κεμάλ το σπίτι». Οι συνειρμοί είναι αυτονόητοι.
Ο λογοτέχνης είναι αθώος του αίματος. Αφηγείται μια πολύ ανθρώπινη πλευρά της τραγωδίας της υποχρεωτικής ανταλλαγής των πληθυσμών που κορύφωσε το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Τέτοιες εμπειρίες υπάρχουν αναρίθμητες. Και εκατέρωθεν. Αλλά τα αισθήματα των απλών πολιτών δεν είναι το πρόβλημα. Και πάντως στην Ελλάδα που μεγαλώσαμε, κανένα αντιτουρκικό μίσος δεν μας δίδαξαν οι δάσκαλοί μας.
Πρόβλημα είναι ο τουρκικός επεκτατισμός. Βεβαίως το φερόμενο ως «σπίτι του Κεμάλ», όπως απέδειξε ο Νεοκλής Σαρρής, δεν είναι το σπίτι του Κεμάλ, αλλά του θείου του.
Αντιθέτως τα τουρκικά βιβλία, και όλο το επικοινωνιακό τους σύστημα, αποπνέουν μίσος κατά Ελλήνων. Εμείς ακολουθούμε την εντολή του Κυρίου «αγαπάτε τους εχθρούς υμών, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς».
Φυσικά δεν προκαλεί το κείμενο του Ιωάννου. Αυτό αποπνέει ανθρωπιά και τρυφερότητα. Προκαλεί η επιλογή της ηγεσίας του υπουργείου (πρώην) Εθνικής Παιδείας, τέτοια μέρα να αναστήσει το απαίσιας μνήμης όνομα του αρχισφαγέα των Ελλήνων της Ανατολής Μουσταφά Κεμάλ υποχρεώνοντας τους μαθητές να διαγωνισθούν με θέμα το σπίτι του.
Επειδή σʼ αυτόν τον τόπο δεν τιμήσαμε τους νεκρούς μας, κατάπιαμε το έγκλημα παραβλέποντας ότι «κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι κι οι νεκροί», χρειάστηκαν εβδομήντα χρόνια για να αναγνωρίσουμε την Ποντιακή Γενοκτονία, ογδόντα χρόνια τη Μικρασιατική και άγνωστο πόσα θα χρειαστούν για τις αντίστοιχες Θρακιωτών και Κωνσταντινοπολιτών.
Ανοήτως κομματιάσαμε τη Γενοκτονία, ακόμη και στη διεθνοποίηση. Από ξένο Κοινοβούλιο (Σουηδίας) αναγνωρίσθηκε κλάσμα της, η Ποντιακή.
Είναι βέβαιον ότι οι υπεύθυνοι με «Το σπίτι του Κεμάλ» θέλησαν να στείλουν ένα ακόμη μήνυμα ραγιαδισμού στην άλλη ακτή.
Η συμφωνία Διαμαντοπούλου-Τσουμπουκτσού, όπως και κάθε προηγούμενη με τους σουλτάνους, τηρείται μονόπλευρα από μας. Παράδειγμα το τετράτομο του CDRSEE δηλ. της επιχείρησης να ξαναγραφεί η ιστορία των λαών της Βαλκανικής με αμερικανική τεχνογνωσία και συνταγή. Το περιεχόμενό του απηχεί τις θέσεις της τουρκικής, βουλγαρικής, κ.λπ. ιστοριογραφίας και ενέπνευσε τις «ιέρειες» της εθνικής αποδόμησης Ρεπούση, Δραγώνα, Φραγκουδάκη κ.λπ. για τα κατορθώματά τους.
Οι αποδομητές μας περνούν στα μουλωχτά το μοντέλο της CDRSEE στα σχολικά εγχειρίδια, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια. Οι Τούρκοι δεν άλλαξαν τίποτε. Ούτε πρόκειται. Οι αποδομητές μας, επειδή όσο κι αν προσπαθήσουν δεν μπορούν να καθαγιάσουν τα τουρκικά κακουργήματα, πασχίζουν τώρα να εξισώσουν τυχόν ελληνικά πταίσματα του πολέμου με τα κακουργήματα των Τούρκων.
Η αναγκαστική ανταλλαγή των πληθυσμών νομιμοποίησε μια κατʼ ευφημισμόν «ανθρωπιστική καταστροφή», σχήμα οξύμωρον, εφʼ ω και παραπλανητικόν. Ο Κεμάλ και οι Γερμανοί σύμβουλοι των εγκλημάτων του ολοκλήρωσαν το εγχείρημα ενός ομογενοποιημένου εθνικού τουρκικού κράτους χωρίς καμιάν άλλη υπόσταση εθνότητας.
Οι ελάχιστες που απέμειναν, όπως η εν Κωνσταντινουπόλει, Ίμβρω και Τενέδω ελληνική, με διαδοχικές εθνοκαθάρσεις, εκμηδενίσθηκαν ως εχθροί της Τουρκίας.
Η Τουρκία ποδοπατεί τις συνθήκες που υπογράφει. Και όχι μόνον με την Ελλάδα, αλλά και με κάθε άλλη χώρα (π.χ. πρόσφατα με την Αρμενία). Έτσι παραβιάζει τη Λωζάννη από τη γέννησή της. Βαρλίκ, Σεπτεμβριανά, Ίμβρος, Τένεδος, Αττίλας, γενοκτονία αιχμαλώτων Αττίλα και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, εν ονόματι ενός συμπαγούς εθνικού κράτους –του ελληνικού βεβαίως–, δεν αντέστη στην ιδέα της υποχρεωτικής, άρα βίαιης ανταλλαγής, όμως αυτό εξυπηρετούσε τα μέγιστα τον εχθρό. Στη Λωζάννη τότε, όπως έγραψε ο Driault οι σύνεδροι «πουλούσαν το αίμα των Αρμενίων και των Ελλήνων με το βάρος του χρυσού». Ακόμη και ο προεδρεύων της Διασκέψεως βρετανός ΥΠΕΞ λόρδος Κόρζον, εγγυητής των δυτικών συμφερόντων, αισθάνθηκε αποστροφή στη ρύθμιση της υποχρεωτικής ανταλλαγής. Τη χαρακτήρισε «κακίστην και αισχράν λύσην, διά την οποίαν ο κόσμος θα υποστεί βαρείαν ποινήν κατά τα προσεχή έτη».
Δεν ξέρουμε για τον κόσμο, αλλά οι Έλληνες την υφιστάμεθα διαχρονικά.
Αν πάντως η υπουργός Παιδείας κόπτονταν να υπενθυμίσει στους Έλληνες τέτοιες μέρες τον Κεμάλ αντί του «σπιτιού» του, ας έδινε στα παιδιά το εξής απόσπασμα αγόρευσής του στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση του 1923: «Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στη Μικρασία δεν ηττήθη ο γενναίος ελληνικός Στρατός, η πολιτική του ηγεσία ηττήθη».
Αλήθεια και τώρα η πολιτική μας ηγεσία ηττήθη…

ΥΓ.: Είχε παραδοθεί στο τυπογραφείο το χειρόγραφο όταν έγινε γνωστό ότι στο μάθημα της Ιστορίας δόθηκε ως θέμα το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930.
Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απολέσαι!