Η τρομερή βοή…

Το πολιτικό μας σύστημα βαυκαλίζεται με την ιδέα πως είναι άτρωτο. Νομίζει πως είναι περαστική η μπόρα των αντιδράσεων και λιγοστές οι κραυγές του πλήθους εναντίον των «κλεφτών»… Δεν καταλαβαίνει ότι αυτά είναι τα προεόρτια. Ότι μετά τους καπνούς του ηφαιστείου ακολουθεί η πυρακτωμένη λάβα…
Συνοφρυωμένες οι οθόνες της καθεστωτικής τηλεόρασης προσπαθούσαν προχθές να πουν ότι η κραυγή που ακούστηκε στα τελευταία δύο συλλαλητήρια («Κλέφτες, κλέφτες») ήταν το σύνθημα μιας δράκας ατόμων και δεν απηχεί τα συναισθήματα της πλειονότητος. Από κοντά και η «Αυγή» της Παρασκευής, η οποία απέδωσε το ιοβόλο σύνθημα σε ολιγομελείς ομάδες «φουσκωτών Ελληναράδων». Άδικος κόπος. Ακόμη κι αν ακούγεται και από τις συγκεκριμένες ομάδες, ο βαρύτατος χαρακτηρισμός εναντίον των πολιτικών εκφράζει απολύτως την άποψη της κοινωνίας. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η στοιχειώδης επαφή με τον κόσμο… Η καταδικαστική κραυγή θα μπορούσε να θεωρηθεί οριακή έκφραση αγανάκτησης και οργής, εκτονωτικού χαρακτήρα, αλλά δεν παύει να αποτυπώνει μια πύρινη πραγματικότητα. Μονάχα όσοι υπερασπίζονται εθελουσίως ή ασυνείδητα ένα φθαρμένο πολιτικό σύστημα -κατ’ ουσίαν τις πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν τη χώρα σε μόνιμη βάση- κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι η μυριόστομη κραυγή δεν αφορά σε πρόσωπα αλλά στον χαρακτήρα και στη συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος. Τα πρόσωπα, ακόμη και εκείνα που δεν βαρύνονται με λαμογιές, συναποτελούν ένα ολέθριο όλον, που έφερε τη χώρα στο σημερινό της κατάντημα. Ακόμη και οι αθώοι του αίματος, εκείνοι δηλαδή που δεν πλούτισαν από την πολιτική, τη διαπλοκή και τις μίζες, ανέχθηκαν και ουσιαστικά στήριξαν τις βλαπτικές για τη χώρα επιλογές… Με την ανοχή ή την αμβλυωπία τους αλωνίζει η διαπλοκή, λαδώνει η Siemens, χορεύουν οι μίζες από τα εξοπλιστικά, γλεντοκοπάνε οι «κουμπάροι», χαχανίζει το C4Ι, οργιάζουν οι ημέτεροι και τα ρουσφέτια, τρίβουν τα χέρια τους οι φοροκλέφτες και αναπέμπει ύμνους στην εξουσία το Βατοπέδιο…
Η δηλητηριώδης κραυγή «κλέφτες» δεν συνιστά ηθικολογικό ξέσπασμα. Και δεν συμπυκνώνει στα εφτά γράμματά της μονάχα την απαίτηση για καταδίκη των ενεχομένων στα πολυάριθμα σκάνδαλα. Σέρνει μαζί της και ένα δριμύ «κατηγορώ» εναντίον των ανίκανων που κυβερνούν επί δεκαετίες τη χώρα. Εναντίον εκείνων που αδυνατούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο, αλλά ποζάρουν μονίμως σπουδαίοι και γνώστες, σοβαροί και ειδήμονες… Είναι οι άνθρωποι που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας με νοοτροπία -και δυνατότητες- θαμπού λογιστή, καταδικάζοντας την Ελλάδα σταδιακά σε καχεξία και σήμερα στην εξαθλίωση. Είναι οι πολιτικοί που ρήμαξαν την επαρχία και τη γεωργία, παραμέλησαν τις υποδομές και άφησαν τον τουρισμό να βουλιάξει στα χέρια άσχετων, χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς στοιχειώδη μέριμνα για την προοπτική του… Είναι εκείνοι οι εγκληματίες που άφησαν ανεκμετάλλευτα τα πολύτιμα στοιχεία που διαθέτει εν αφθονία η χώρα, και τα οποία θα μπορούσαν να την έχουν καταστήσει προ πολλού πρωτοπόρα και πλούσια. Τα στοιχεία αυτά είναι ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα, οι ανείπωτες ομορφιές της Ελλάδος και οι αρχαιολογικοί της χώροι. Αυτά μεταφράζονται σε μια διαρκή δυναμική ενεργειακής αυτάρκειας και σε ένα πλουτοφόρο αειθαλές της τουριστικής ανάπτυξης. Αντ’ αυτών, κυριαρχούσαν τα ψέματα και οι αλχημείες με τις οποίες μπήκε η χώρα στην ΟΝΕ παριστάνοντας τη σπουδαία και την ισχυρή…
Αντιμέτωποι με την προϊούσα απαξίωσή τους, οι δύο «μεγάλοι» της πολιτικής σκηνής είτε ερίζουν επιρρίπτοντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλον είτε παραδίδουν οψίμως μαθήματα χρηστής και στιβαρής διακυβέρνησης. Κλασικό παράδειγμα εκείνος ο ανεκδιήγητος Σημίτης, ο οποίος έχει το θράσος να αρθρογραφεί εσχάτως, να στηλιτεύει τα παθογενή (π.χ. πελατειακή λογική) και να προλέγει τα οδυνηρά μέλλοντα. Ποιος; Ο άνθρωπος που γέμισε τον τόπο ψέματα (έτσι μπήκε η χώρα στην ΟΝΕ) και κοκορεύεται μαζί με τους προπαγανδιστές του ότι επί πρωθυπουργίας του επισυνέβη η κοσμογονία των «μεγάλων έργων». Τι τερατώδες ψέμα κι αυτό! Τα έργα -λίγα, ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες και τις δυνατότητες που υπήρχαν- ήσαν ΟΛΑ έργα του δημιουργικού εκβιασμού που ασκήθηκε από την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, τους οποίους άλλωστε δεν ήθελε ο Σημίτης, διότι… παρεμπόδιζαν την εισδοχή στην ΟΝΕ! Αλλά πέραν της ανυπαρξίας οιουδήποτε έργου, σημαντικού για την ανάπτυξη της χώρας, καθώς και πέραν άλλων εγκλημάτων (διατήρηση των αρχαϊκών δομών του κράτους, Χρηματιστήριο κ.ά.), η διακυβέρνηση Σημίτη βαρύνεται και μ’ ένα έγκλημα διαρκείας: την εκτίναξη των τιμών μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη και τη μόνιμη επέλαση της ακρίβειας, η οποία αφενός καταρράκωσε τα ελληνικά νοικοκυριά και αφετέρου κατέστησε την Ελλάδα μια από τις ακριβότερες χώρες του πλανήτη. Ακριβώς εκείνο το έγκλημα πληρώνει σήμερα η χώρα, η οποία έχει το θλιβερό προνόμιο να βλέπει την ύφεση να βαδίζει αγκαζέ με τον πληθωρισμό!
Το πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται στους ξεχασμένους της Ιστορίας, ούτε στους τραγικούς σιωπηλούς τύπου Καραμανλή. Το θέμα είναι ότι το πολιτικό δυναμικό δείχνει σαστισμένο και ανίκανο να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας. Η κυβέρνηση, μ’ ένα κόμμα σε αναβρασμό και την κοινωνία ν’ ακονίζει τα μαχαίρια της, αρέσκεται σε φωτοβολίδες και ευχολόγια. Όπως και η ΝΔ που ομφαλοσκοπεί, αδυνατώντας να μεταφράσει σε επιδοκιμασία των επιλογών της τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αμφότερα τα καθεστωτικά κόμματα αδυνατούν να επεξεργαστούν και να προτείνουν ακόμη και σε αυτήν την ύστατη στιγμή, ένα πειστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάταξης. Λιμνάζουν στα ρηχά νερά των «Εξεταστικών Επιτροπών» και στα αβαθή της μικροπολιτικής αντιμαχίας… Το ίδιο, βέβαια, και ο ΣΥΡΙΖΑ, που σπαράσσεται στο εσωτερικό του και δίνει αφειδώς δείγματα πολιτικού αυτοχειριασμού. Η υπόθεση Κουβέλη (αποκλείστηκε από το συνέδριο) είναι χαρακτηριστική… Όσο για το ΚΚΕ, δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ότι δεν αρκεί η επίδειξη δύναμης και συνδικαλιστικής εγρήγορσης, αλλά απαιτείται νέα ευφάνταστη γλώσσα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς της σύγχυσης…
Αναπόσπαστο μέλος του συστήματος τα ΜΜΕ, αρνούνται να εννοήσουν -ή καμώνονται πως αγνοούν- τη δυναμική της πάνδημης οργής που στρέφεται και εναντίον τους. Αμέριμνα συνεχίζουν να αναπαράγουν τη λογική του εκβιαστικού μονόδρομου και παράλληλα ασχολούνται με μικροπολιτικές πτυχές των εξελίξεων. Δεν είναι τυχαίο το ότι η μεγάλης σημασίας επίσκεψη του επικεφαλής της COSCO χάθηκε στις εσωτερικές σελίδες των περισσότερων εφημερίδων ή πέρασε ως τελευταία είδηση στα βραδινά δελτία…
Φθαρμένο, διεφθαρμένο και ανίκανο το πολιτικό μας σύστημα νομίζει ότι πάλι θα επιπλεύσει. Δεν ακούει την τρομερή βοή των «πλησιαζόντων γεγονότων»…