ΑΚΡΑΙΑ ΚΡΙΣΗ, ΑΚΡΑΙΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ
Το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» είναι ένα επίσης παλιό τροτσκιστικό σύνθημα που φώναξαν κι άλλες εκτός πλαισίου οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Και τα δύο συνθήματα όμως έγιναν ευρύτερα γνωστά και αποδεκτά, νομιμοποιήθηκαν -με όρους πολιτικής επικοινωνίας- το μεν πρώτο όταν αγκαλιάστηκε από αυθόρμητες ομάδες διαδηλωτών που δεν μπορούσε κανείς να αποκαλέσει πειστικά με το γελοίο «γνωστοί-άγνωστοι», το δε δεύτερο όταν το υπεξαίρεσε από τις ομάδες της άκρας Αριστεράς το ΚΚΕ. Μέχρι τότε το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» ήταν «προβοκατόρικη πρόκληση ύποπτων ομάδων», αφού δεν είχε εγκριθεί και αγκαλιαστεί από «το κόμμα». Για κάποιους λόγους το σύνθημα νομιμοποιήθηκε, έπαψε να είναι προβοκατόρικο και αντηχεί στα στόματα χιλιάδων στρατιωτικοποιημένων διαδηλωτών της σταλινικής Αριστεράς, προς έκπληξη αλλά και γέλωτα όσων το εφηύραν, το φώναξαν και ενδεχομένως ξυλοκοπήθηκαν (επειδή το φώναξαν) από τις δυνάμεις ασφαλείας της καθεστωτικής Αριστεράς. Μπροστά στις οποίες ωχριούν οι επαγγελματικές αστυνομικές δυνάμεις, όσο κι αν μοιάζουν εντυπωσιακά εξωγήινα τα μέλη της νέας ομάδας Δίας που αστυνομεύει γειτονιές και περιοχές με μοτοσικλέτες και μηχανάκια. Οι άλλες δυνάμεις ασφαλείας μπορεί να μην έχουν εντυπωσιακές στολές, αλλά οι μέθοδοι, η διάταξη και η δράση τους είναι σαφώς πιο προχωρημένες από τις δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ.
Αλλάζουν τα πράγματα, με αποτέλεσμα κόμματα και άνθρωποι να υιοθετούν όλο και πιο ακραία συνθήματα για να εκφραστούν. Στην περίπτωση μάλιστα των μεμονωμένων ή αυθόρμητα ομαδοποιημένων διαδηλωτών, που δεν παίρνουν γραμμή για το τι θα φωνάξουν και πότε, των διαδηλωτών που δεν είναι συντεταγμένοι και στοιχισμένοι, τα επιθετικά συνθήματα που έχουν και δόση χιούμορ, τα τολμηρά συνθήματα, πιάνουν τόπο. Ο κόσμος, πολύς κόσμος, θέλει με τον τρόπο του να απαντήσει σε αυτό που συμβαίνει: στα μέτρα, στην κρίση, σε όσους θεωρεί ότι είναι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι. Και εκπέμπει την επιθετικότητά του συμμετέχοντας σε μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αγκαλιάζοντας συνθήματα που υπό κανονικές συνθήκες σοκάρουν και εκπλήσσουν. Στο κέντρο της επιθετικότητας και της κριτικής έχει μπει συνολικά ο πολιτικός κόσμος και τα κόμματα, εκπρόσωποι των οποίων αντιμετωπίζουν τη δημόσια χλεύη, ίσως και τη χειροδικία αν βρεθούν μόνοι στον δρόμο. Ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το επιχείρημα «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», άρα δεν μπορείτε να μας κρίνετε ως διαβλητούς και απατεώνες, δεν είναι πια αρκετό για να καθησυχάσει τον οργισμένο κόσμο, που χρεώνει ευθέως τα σημερινά αποτελέσματα στην οικονομία στους πολιτικούς και στα κόμματα. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε πώς θα αντιδράσει ο πολιτικός κόσμος, μια και είναι επείγον να βρεθεί πειστική απάντηση σε όσα λέει και πιστεύει ο κόσμος. Η διαμαρτυρία και η επιθετικότητα διευρύνονται και είναι πολύ πιθανό σε επόμενη φάση να εκφραστούν μαζικά με αποχή από τις κάλπες, όποτε κι αν αυτές στηθούν. Ακόμα και σε κάλπες δημοτικών εκλογών, που θα διενεργηθούν σε λίγους μήνες, τον Νοέμβριο. Η απαξίωση της δημόσιας ζωής άρχισε με την αυτοϋπονόμευση του ΠΑΣΟΚ, από το 1996 και μετά, όταν αρνήθηκε τον εαυτό του και την καταγωγή του υιοθετώντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τέτοιες που ανεδείκνυαν τον Κ. Καραμανλή ως φιλολαϊκό ηγέτη. Η εξουσία του που ακολούθησε βύθισε και επίσημα τη χώρα στην απαξία της διαφθοράς, της πρόκλησης, του πλούτου και της βιασύνης του αρπακτικού. Τώρα είναι αργά για να αλλάξει κάτι. Όσο περισσότερο πουν πολιτικά στόματα αλήθειες στον κόσμο τόσο πιο γρήγορα θα προχωρήσουμε στην εξουδετέρωση της επίθεσης στην πολιτική.
Αν αργήσουν, το σαράκι της αξιοπιστίας θα τρέφεται σταθερά με τα πόδια πάνω στα οποία στηρίζεται το σύστημα, έως ότου αυτό θα είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Χωρίς φυσικά να ξέρει κανείς τι θα έρθει μετά. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να πολυενδιαφέρει τον χειμαζόμενο πολίτη. Κάτι που είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το ίδιο το πολίτευμα.