Η μπόχα από τη δραστηριότητα της Wall Street
1Το θέμα της δυσοσμίας που εκπέμπει η Wall Street και μολύνει εδώ και χρόνια την παγκόσμια πολιτική και οικονομική σκηνή είναι πάλι στην επικαιρότητα. Η ΕΕ δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να χειρουργήσει αυτό το απόστημα της χρηματοπιστωτικής αγοράς των ΗΠΑ που καταστρέφει κράτη, οικονομίες, τράπεζες και επιχειρήσεις – και ρίχνει στο χάος και στην εξαθλίωση ολόκληρους λαούς. Ο Ομπάμα ανέλαβε πρωτοβουλία να ξεκαθαρίσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας του
από τα διεφθαρμένα στοιχεία. Στις 24 Μαρτίου ο αμερικανός Πρόεδρος κάλεσε στο γραφείο του, στην Ουάσινγκτον, τον γερουσιαστή Κρίστοφερ Ντοντ και τον βουλευτή Μπάρνι Φρανκ, στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος, που είναι επικεφαλής των επιτροπών του Κογκρέσου που επιβλέπουν το τραπεζικό σύστημα. Αφορμή για τη σύσκεψη αυτή έδωσε ένα δημοσίευμα της «Ουάσινγκτον Ποστ» σύμφωνα με το οποίο οι γνωστές χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις JP Morgan, Citigroup και Goldman Sachs ξόδεψαν μόνον το πρώτο τρίμηνο του 2010 περίπου 4 εκατ. δολάρια για να εμποδίσουν τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, εξαγοράζοντας συνειδήσεις. Αυτό το δημοσίευμα ώθησε τον Ομπάμα στην απόφαση να μεταρρυθμίσει ριζικά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας του. Και αμέσως ανακοίνωσε ότι καταθέτει στο Κογκρέσο για ψήφιση τον σχετικό νόμο, που προκάλεσε τον ενθουσιασμό της δημοκρατικής προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι. Ο
Ομπάμα κατάφερε να εξουδετερώσει τις αντιρρήσεις του υπουργού των Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ και του οικονομικού συμβούλου του Λάρι Σάμερς, οι οποίοι ήσαν κορυφαία στελέχη της Wall Street και τον είχαν παρασύρει να αντιμετωπίζει ευμενώς τα θέματα των διεφθαρμένων στελεχών των επιχειρήσεων που δρουν σ’ αυτήν. Έστω και αργά, ο Ομπάμα ξύπνησε και ίσως η επόμενη απόφασή του να είναι η απομάκρυνση των δύο αυτών στελεχών, που ήσαν στενοί συνεργάτες του Μπιλ Κλίντον, επί της προεδρίας του οποίου η χρηματοπιστωτική αγορά των ΗΠΑ έχασε κάθε χαλινό και τέθηκε εκτός κρατικού ελέγχου με την κατάργηση του νόμου του Φραγκλίνου Ρούσβελτ που προέβλεπε αυστηρό έλεγχο των επενδυτικών τραπεζών.
2Το νομοσχέδιο που κατέθεσε ο
Ομπάμα δημιουργεί έναν θεσμό προστασίας για τους παίκτες, μεγάλους και μικρούς επενδυτές, θέτει υπό έλεγχο τις επιχειρήσεις που ασχολούνται με την πιστοληπτική ικανότητα κρατών, τραπεζών και επιχειρήσεων και περιορίζει τα διαβόητα τραπεζικά παράγωγα προϊόντα. Δεν είναι μόνο η δραστηριότητα γύρω
από την πιστοληπτική ικανότητα των λαών που δείχνει τη βαθιά διαπλοκή που υπάρχει στις επιχειρήσεις αυτές. Παράδειγμα, η βαθμολόγηση του Ντουμπάι με ΑΑΑ μερικές ημέρες πριν από την κατάρρευσή του και την παύση πληρωμών που κήρυξε. Το ίδιο έγινε με την Ισλανδία, που δύο μήνες πριν από την κήρυξή της σε πτώχευση είχε καταταγεί στην ευνοϊκότερη πιστοληπτική κατηγορία κρατών. Αυτές οι εταιρείες τα κράτη από τα οποία πληρώνονται τα κατατάσσουν σε ευνοϊκή κατηγορία. Και το ίδιο συμβαίνει και με την κατάταξη των τραπεζών και των άλλων επιχειρήσεων που αντλούν δάνεια από τη χρηματοπιστωτική αγορά. Τώρα αυτές οι επιχειρήσεις, οι βουτηγμένες στη διαφθορά, στρέφουν τα βέλη τους ενάντια στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία και ίσως και στη Βρετανία. Και είναι απορίας άξιον γιατί η ΕΕ συνεχίζει να λαμβάνει υπ’ όψιν τις αξιολογήσεις των ανυπόληπτων αυτών αλητών. Ίσως θα έπρεπε να ξεσηκωθούν και τα κράτη που έχουν πληγεί από τις αξιολογήσεις αυτές και έχουν φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Ο γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί, μόλις ξέσπασε η τωρινή κρίση, πρότεινε επίμονα τη σύσταση υπηρεσίας ελέγχου της δραστηριότητας των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων. Όμως η πρωτοβουλία του αυτή έτυχε ψυχρής αποδοχής από τους ηγέτες των άλλων κρατών. Γιατί άραγε τόσος σεβασμός στη διαφθορά; Έπρεπε να περάσει μια διετία έντονης οικονομικής κρίσης για να συγκατατεθούν η Γερμανία, οι ηγέτες της Ευρωζώνης και οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη θέσπιση κανόνων ελέγχου της δραστηριότητας των επιχειρήσεων της Wall Street που μολύνουν τον διεθνή οικονομικό ορίζοντα; Έχοντας τις πλάτες και της αμερικανικής ηγεσίας. Τώρα αν ενώσουν τις δυνάμεις τους ο Ομπάμα και η ΕΕ, ίσως καταφέρουν να καθαρίσουν το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Διαφορετικά, θα παρασύρουν οι οίκοι αυτοί στον όλεθρο την παγκόσμια οικονομία με συνεχείς κρίσεις.