Τι πεσκέσι πρέπει να τους δώσουμε;

Σε πρόσφατο άρθρο του ο κ. Κουλουμπής γράφει:

«Καθώς περιμένουμε την επίσκεψη Ερντογάν, είναι καιρός για τους δύο λαούς και τις αντίστοιχες ηγεσίες τους να αναλογιστούν ότι η οικονομική δυσπραγία στις δύο χώρες συνηγορεί στην εξεύρεση μιας συνολικής, πραγματικά ιστορικής, λύσης στις μόνιμα ταραγμένες σχέσεις τους από το 1955 μέχρι σήμερα».

Αυτονόητο το ερώτημα. Ποια είναι αυτή η «συνολική, πραγματικά ιστορική, λύση», κύριε Κουλουμπή, που υπονοείτε; Ποιος τόσα χρόνια δεν θέλει τη λύση; Την καλή γειτονία; Εμείς ζητήσαμε, απαιτήσαμε τίποτε από την Τουρκία, διεκδικήσαμε κομμάτια της, αμφισβητήσαμε την κυριαρχία της; Το 1955, κύριε Κουλουμπή, θα φανταζόταν ποτέ κανένας μας αυτά που ζητάνε εκβιαστικά και απειλητικά στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο ο κ. Ερντογάν και οι προκάτοχοί του; Έκανε ποτέ κανείς τους ένα χιλιοστό βήματος καλής θέλησης;

Εμείς φταίμε για την απομόνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το λουκέτο στη Σχολή της Χάλκης; Αυτές τις «μόνιμα ταραγμένες σχέσεις από το 1955 μέχρι σήμερα» η Ελλάδα τις προκάλεσε; Μπορούμε να πάμε στα Ύμια, κύριε Κουλουμπή, να κάνουμε έρευνες για πετρέλαια στη θέση Μπάμπουρα, κάτω από τον Πρίνο; Πέστε μας επιτέλους η μείωση των εξοπλισμών «ισόρροπα» (όπως λέτε χαρακτηριστικά) πώς θα υπολογιστεί; Θα μειώσει η Τουρκία τους εξοπλισμούς της προς Ιράκ, Κούρδους, Ισραήλ και από βόρεια; (Αλίμονο αν αυτό το πιστεύετε. Θα ήταν αφέλεια και δεν πιστεύουμε ότι είστε αφελής.) Μέσα σ’ ελάχιστη ώρα θα μπορεί να μεταφέρει άρματα, δυνάμεις στα παράλια, απέναντι στα σύνορά μας, όπως έκαναν το ’74 στην Κύπρο. Μείωση εξοπλισμών, χωρίς να πάρει πίσω όλα αυτά που δημόσια ζητάει από την Ελλάδα (πέραν του ορισμού της υφαλοκρηπίδας) θα είναι ΠΑΡΑΔΟΣΗ, κύριε Κουλουμπή…