ΟΥΤΕ ΑΡΤΟΣ… ΟΥΤΕ ΘΕΑΜΑ…

Και σημειώνω ότι το περί «δυσθεώρητου» για τον κ. Παύλο Γερουλάνο χρησιμοποιήθηκε επειδή δεν μας είχαν έτσι συνηθίσει οι προκάτοχοι της υπουργικής του πολυθρόνας, φτάνει για πρόσφατο παράδειγμα να θυμηθώ ότι ο αμέσως προηγούμενός του της υπουργικής πολυθρόνας κ. Αντώνης Σαμαράς, με αφορμή ένα σημείωμά μου δημοσιευμένο σ’ αυτήν εδώ τη σελίδα, μια Κυριακή αμέσως μετά την υπουργοποίησή του, την επόμενη Δευτέρα στις 9 το πρωί μου τηλεφώνησε στο σπίτι μου για να μου πει ότι το διάβασε επειδή τον αφορούσε και μου ζήτησε λεπτομέρειες για θέματα που περίμεναν το ενδιαφέρον του υπουργείου Πολιτισμού. Θυμάμαι μάλιστα και τον διάλογο εκείνου του αιφνιδιαστικού τηλεφωνήματος. Νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα ο συνάδελφος και καλός μου φίλος, μακαρίτης πια, ο Λάκης Μιχαηλίδης, ειδικευμένος σε σχετικές τηλεφωνικές φάρσες και του είχα πει:

«Έλα, ρε συ, Λάκη, Δευτεριάτικα πρωί πρωί, κέφι έχεις για φάρσες;».

Και ο κ. Σαμαράς μου είχε απαντήσει:

«Όχι, κύριε Λαζαρίδη, δεν είμαι ο Λάκης», προφανώς νομίζοντας ότι τον είχα περάσει για τον Λαζόπουλο, «ο υπουργός Σαμαράς είμαι και δεν μ’ αρέσουν οι φάρσες…».

Και να προσθέσω εδώ με την ευκαιρία τις πάντα ανοιχτές πόρτες του πρωθυπουργικού γραφείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του θείου εννοώ, για την Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και που εμπράκτως το είχε αποδείξει όταν κάποτε οι θεατρικοί συγγραφείς τον παρακάλεσαν να μειώσει τη φορολογία στα θέατρα όταν παίζουν ελληνικά έργα για να ενισχυθεί η ελληνική θεατρογραφία, είχε πει το ιστορικό του:

«Δεν τη μειώνω, ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΩ!».

Kαι έτρεχαν τότε όλοι οι θίασοι να βρουν ελληνικά έργα!

Λυπάμαι που κανένα από τα μέλη μας, ούτε βέβαια και ο υπογράφων, για τρίτη θητεία πρόεδρος της εταιρείας, δεν συμβαίνει να είναι απόφοιτος αμερικανικού πανεπιστημίου ώστε να αισθάνεται περισσότερο οικείος μαζί του ο κ. Γερουλάνος, φτάνει όμως να θυμηθώ τον κ. Μάικλ Δουκάκη, που όταν παίξαμε στη Βοστώνη τον «Τρελό του λούνα παρκ» με τον Θανάση Βέγγο, ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας, υποψήφιος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών τότε, και όταν στο τέλος της παράστασης ανέβηκε στα παρασκήνια για να μας συγχαρεί, μας είπε πραγματικά συγκινημένος:

«Δεν το φανταζόμουν ότι έχετε στην Ελλάδα τόσο καλό θέατρο…».

Προσθέτοντας με τα σπασμένα ελληνικά του:

«Το μόνο ελληνικός έργκο που έχω δει είναι όνλι το ”Αγαπήτικος της βοσκόπουλος” και αν γίνω πρέσιντεντ οφ Γιου Ες Έι, τα σας βοηθήσω…».

Δυστυχώς όμως, δεν έγινε για να έχουμε από εκεί μια βοήθεια, όπως μου το είχε από τότε προβλέψει ένας Ελληνοαμερικανός γερουσιαστής στη Βιρτζίνια, ο κ. Πίτερ Μπάμπαλας, ότι:

«Δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πρόεδρος κάποιος που δεν είναι Αγγλοσάξονας, εκτός αν θα είναι μαύρος…».

Πρόβλεψη Ελληνοαμερικανού 25 χρόνια πριν γίνει πρόεδρος ο Ομπάμα. Δεν είναι καταπληκτικό; Γι’ αυτό φύλαξα και την κάρτα του…

ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ!

Πάμε τώρα και στα μαντάτα που μας έστειλε ο κ. Γερουλάνος και όχι ο ίδιος προσωπικά, αλλά μέσω της γραμματέως του, της κ. Μενδωνή, επίσης άγνωστής μας μέχρι στιγμής. Μέτρο πρώτο: Καταργείται και το κατασυκοφαντημένο Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού, για το οποίο, χωρίς βέβαια να παίρνω όρκο, αλλά από τις ενδείξεις που έχω και πάνω απ’ όλα την πλήρη αδιαφορία του να μας καλέσει έστω και μια φορά σαν διοικητικό του συμβούλιο, στο οποίο ήμουν μέλος από την ίδρυσή του ή ακόμα και τον πρόεδρό του, τον κ. Γιώργο Δραγώνα, για να του ζητήσει εξηγήσεις για όλα αυτά τα δυσμενή που καταμαρτυρούσε μια ελάχιστη δημοσιογραφική ομάδα που κατά κανόνα η στάση της είναι εχθρική στο καθετί που δεν συμφωνεί, δεν το ελέγχει και δεν το κηδεμονεύει.

Έτσι απλά και σχεδόν τελεσιγραφικά με μια δήλωση ότι «το καταργώ επειδή στοιχίζει πολλά λεφτά για να μοιράζει 4 εκατομμύρια σε επιχορηγούμενος θιάσους»! Τόσο υποτιμητικά, τόσο ανάγωγα, τόσο απαράδεκτα και δεσποτικά για έναν υπουργό που έχει την ευθύνη για έναν από τους πιο ευαίσθητους τομείς της εξουσίας και σε ποιους; Σε ανθρώπους που σίγουρα είναι απληροφόρητος για το ιστορικό του καθενός και που δεν πρόκειται βέβαια να τον ενημερώσω εγώ. Είναι δικό του καθήκον και υποχρέωση και προϋπόθεση να το γνωρίζει.

Ειλικρινώς το καταθέτω ότι δεν έχω ακούσει άλλη περισσότερο λαϊκίστικη υπουργική δήλωση και μάλιστα από στόματος υπουργού με αριστοκρατική προέλευση και πανεπιστημιακή μαθητεία, αμερικανικού επιπέδου, εκτός από μια αντίστοιχη άλλου αλησμόνητου υπουργού, πάλι Πολιτισμού, αλλά αντίθετης κομματικής παράταξης, που είχε χαρακτηρίσει τους ποιητές «λαπάδες» και ήταν και «Μακεδονάρχης»!

Και να προσθέσω εδώ ότι οι επιχορηγήσεις δεν ήταν εφεύρημα του ΕΚΕΘΕΧ, αλλά κληρονομιά προηγουμένων υπουργικών αποφάσεων και των δύο κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ κατά μέγιστον, για χαρακτηρισμένους ως «ιστορικούς» θιάσους που έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος, ενώ οι γνωμοδοτικές επιτροπές προσπαθούσαν κάθε χρόνο από τα ελάχιστα που απομένουν για να παίρνουν και οι «πιονιέροι» του θεατρικού όνειρου, με τη βεβαιότητα ότι από αυτές τις θεατρικές μικρομονάδες στο τέλος κάτι καλό θα προκύψει.

Ποιο λοιπόν το αξιόμεμπτο της ύπαρξης του ΕΚΕΘΕΧ; Το ότι οργανώθηκε μια υπεύθυνη μονάδα φροντίδας της θεατρικής λειτουργίας, της οποίας το έργο της πρώτης διετίας θα μπορούσε να το πληροφορηθεί ο κ. Γερουλάνος αν διάβαζε τα πολυσέλιδα πρακτικά των συνεδριάσεων του διοικητικού συμβουλίου και που αν είχε φροντίσει μέσα στους έξι μήνες της ενημέρωσής του να είχε μια επικοινωνία μαζί του, ασφαλώς δεν θα προχωρούσε στην απόφασή του και μάλιστα με τον απαξιωτικό τρόπο που διάλεξε να την κάνει. Όσο για την υποψία του οποιουδήποτε παρασκήνιου (συνηθισμένο φαινόμενο της κρατικής λειτουργίας) τον πληροφορώ ότι όλα τα μέλη του ΔΣ πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους χωρίς την παραμικρή αποζημίωση ή αμοιβή εκτός των 180 ευρώ για τα έξοδα κινήσεως μια φορά τον μήνα και χωρίς ούτε κι αυτά για τις επιπλέον συνεδριάσεις.

ΚΑΙ ΕΠΙ ΑΛΛΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ…

Δεν ξέρω αν το γνωρίζει ή τουλάχιστον αν το έχει μελετήσει κι αυτό μέσα στους κενούς αποφάσεων έξι πρώτους μήνες της υπουργίας του, ότι στο επί της οδού Ακαδημίας Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Αθήνας και σε ένα τρισάθλιο υπόγειο στεγάζεται (που κανονικά θα έπρεπε να πω «ενταφιάζεται») ένα από τα πιο σπουδαία μουσεία του κόσμου, το Ελληνικό Θεατρικό Μουσείο και Κέντρο Θεατρικής Μελέτης και Έρευνας και εκεί μέσα εργάζονται, και με φανατισμό θα έλεγα, υπό τη διεύθυνση και τη φροντίδα του σοφού περί τα θεατρικά Κώστα Γεωργουσόπουλου, παρόντος και του ίδιου σε καθημερινή βάση παρά τα προβλήματα της υγείας που αντιμετωπίζει, γύρω στους 30 ανθρώπους. Κι αυτή η ηρωική ομάδα, που δουλεύει εκεί μέσα για να συντηρήσει και να διαφυλάξει έναν θεατρικό θησαυρό, μοναδικό στο παγκόσμιο θεατρικό «γίγνεσθαι», ζει κάθε ημέρα μέσα σ’ αυτό το θλιβερό υπόγειο που καθώς μπαίνεις πιάνεις τη μύτη σου από την υγρασία και τις δυσάρεστες οσμές που έρχονται από τους υπονόμους, τους μουχλιασμένους τοίχους και τα σαπισμένα καλώδια, αν όχι και από τον κίνδυνο ανάφλεξης χρεοκοπημένων ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων, όπως έγινε πέρυσι με μια και μοναδική έξοδο, χωρίς καμιά άλλη βοηθητική έξοδο με κίνδυνο να καούν ζωντανοί εκεί μέσα οι εργαζόμενοι.

Κι αυτοί οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από τον περασμένο Ιανουάριο, ενώ για οφειλή 60.000 ευρώ στο ΙΚΑ ο Κώστας Γεωργουσόπουλος κινδυνεύει να πάει φυλακή ως υπεύθυνος διαχειριστής των οικονομικών του Μουσείου που κάθε τόσο περιμένει ως επαίτης να του δώσουν κάποια ελάχιστα. Ενώ κινδυνεύει με έξωση και ένα άλλο διαμέρισμα στην οδό Πατησίων που είναι η θεατρική βιβλιοθήκη των χιλιάδων τόμων της θεατρικής μας κληρονομιάς. Και όλα αυτά τη στιγμή που αμέτρητα είναι τα κτίρια του ελληνικού Δημόσιου που παραμένουν ακατοίκητα και που ρημάζουν μέρα με την ημέρα, ακόμα και από εκείνα τα πολυτελέστατα που έγιναν στην εποχή των Ολυμπιακών για να τρέξει πανευτυχέστατη με το αθλητικό της σορτσάκι η πρόσκαιρη κοσμική θριαμβεύτρια κυρία Αγγελοπούλου, ενώ ο σύζυγος δεν χάνει ευκαιρία να πλουτίζει τον στόλο του με νέα σκάφη! Και με δυο λόγια, αυτό είναι το χάλι μας!

Έχει ποτέ του επισκεφθεί ο κ. Γερουλάνος το Θεατρικό μας Μουσείο για να το συγκρίνει με την απαστράπτουσα πολυτέλεια του Μουσείου Μπενάκη, με το οποίο έχει, αν δεν κάνω λάθος, και συγγενικούς δεσμούς, γεγονός που τον κάνει περισσότερο υπεύθυνο, χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσουμε και τους λόγους ευαισθησίας.

ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ…

Να προχωρήσουμε και σε μερικές ακόμα από τις δραστηριότητες του σημερινού υπουργείου Πολιτισμού;

Καταργείται το «Ακροπόλ» για το οποίο δεν ήταν μικρή η δαπάνη που χρειάστηκε για να είναι μουσική στέγη μεγάλων μουσικών παραστάσεων και που ήταν μια από τις πιο επιτυχημένες επιλογές του Λουκά Καρυτινού, επιβεβαιώνοντας την άποψη του «κατάλληλου ανθρώπου στην κατάλληλη θέση». Μαζί με την κατάργηση του «Ακροπόλ» ανακοινώθηκε και η απόλυση μεγάλου αριθμού εργαζομένων στην Εθνική Λυρική Σκηνή, ενώ στη θέση του προηγούμενου βιομηχάνου διευθυντή που την οδήγησε σε οικονομικό αδιέξοδο, η επιλογή για τον διάδοχό του είναι ένας αντιπρόσωπος διαπραγματευτής των F-16 ως να πρόκειται το «Ακροπόλ» της οδού Ιπποκράτους να μετατραπεί σε πολεμικό αεροδρόμιο!

Να θυμηθούμε ακόμα ότι το νομοσχέδιο για την ανάπτυξη του Ελληνικού Κινηματογράφου συνεχίζει την περιφορά του από αναρμόδια χέρια σε άλλα πιο αναρμόδια, την ώρα που η ελληνική ταινία έχει κάνει αισθητή την παρουσία της σε διεθνή φεστιβάλ και διακρίσεις και είναι προτιμότερο να μη θυμηθούμε τις εκκρεμότητες του υπουργείου Πολιτισμού στην Εταιρεία των Θεατρικών Συγγραφέων για αποφάσεις προηγούμενων υπουργών, όπως για την οργάνωση Έτους Ελληνικού Έργου για το 2011, με ελάχιστη δαπάνη μπροστά στο χρήμα που ασυλλόγιστα τρέχει για τη Eurovision και τις πολυπρόσωπες αποστολές στο εξωτερικό για την ποδοσφαιρική μας ενημέρωση.

Θα πείτε «σ’ αυτό το γενικό ξεχαρβάλωμα και τον ξεσηκωμό του κόσμου, ποιος θα κάτσει τώρα να σκεφτεί τον Πολιτισμό, που σε τελευταία ανάλυση είναι και είδος πολυτελείας;».

Για «άρτον και θέαμα» επέμεναν οι αρχαίοι και εντάξει, ας πούμε ότι κάνοντας το σκατό μας παξιμάδι εξασφαλίζουμε τον άρτο μας. Με το θέαμα όμως τι γίνεται; Θα πούμε «άσ’ το να βράζει»; Με τη διαφορά ότι ο κ. Γερουλάνος, έχοντας αναλάβει και την ευθύνη του Τουρισμού, τμήμα του οποίου είναι και το θέαμα, θα πρέπει κάποια στιγμή να μετρήσει πιο υπεύθυνα τις αποφάσεις του, περισσότερο πιο κοντά στα χνότα μας και λιγότερο με εκείνα που σπούδασε στα υπερατλαντικά πανεπιστήμια.

Κατά τα άλλα, με όλη μας τη συμπάθεια.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ