«Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.»

Η πανδήμου χαρακτήρα αντίδραση και αποδοκιμασία της ελληνικής κοινωνίας απέναντι όχι μόνο στα σκληρά μέτρα που ελήφθησαν αλλά και στους ίδιους τους φορείς του πολιτικού συστήματος αποδεικνύει το ιστορικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η χώρα. Δυστυχώς η εν ψυχρώ δολοφονία των τριών αθώων εργαζομένων έθεσε βαριά τη σφραγίδα της στις εξελίξεις. Για ορισμένους τουλάχιστον από τους αυτοαποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές» η βία συνιστά αυτοσκοπό. Δεν είναι μέσον για την ανατροπή του συστήματος, αλλά ο τελικός σκοπός, οπότε η απώλεια της ανθρώπινης ζωής ανήκει κατ’ αυτούς στις λοιπές «υλικές απώλειες»…
Η κοινωνία μας δέχεται ασφυκτική πίεση και δημιουργούνται, εγγενώς, ακραίες εντάσεις, η οργή και η αγανάκτηση κυριαρχούν, γι’ αυτό απαιτείται ψυχραιμία και σύνεση, υψηλό αίσθημα ευθύνης από όλους. Δυστυχώς όμως σ’ αυτήν την κρίσιμη φάση για την πορεία της χώρας μας οι πολιτικές μας ηγεσίες δεν φαίνεται ότι μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.
Πώς να μην αντιδρά με τον τρόπο αυτό ο ελληνικός λαός, όταν αισθάνεται απροστάτευτος από την πολιτική του ηγεσία, όταν υφίσταται ένα ανελέητο σφυροκόπημα από τα σκληρά μέτρα που αλλάζουν προς το χειρότερο όχι μόνο τη δική του ζωή αλλά ακυρώνουν το μέλλον των παιδιών του;
Ένα βήμα χωρίζει, πολλές φορές, στην πολιτική την «κόλαση» από τον «παράδεισο». Ο Γ. Παπανδρέου διάλεξε τον δρόμο της κόλασης για τη χώρα και την ελληνική κοινωνία. Στις 4 Οκτωβρίου κυριάρχησε το κόμμα του, το αντίπαλο κόμμα καταβαραθρώθηκε και τότε έπρεπε να αποκαλύψει την πλήρη αλήθεια στον ελληνικό λαό, την οποία γνώριζε σ’ όλη της την έκταση, και να πάρει τότε κάποια σοβαρά μέτρα για τον έλεγχο και τον περιορισμό των ελλειμμάτων. Όμως ο μικροκομματισμός, η ανικανότητα ανάλυσης και κατανόησης των κινδύνων της συγκυρίας, οι λανθασμένες επικοινωνιακές κινήσεις, αφού επέφεραν τον ευτελισμό και την στοχοποίηση της χώρας μας, μας οδηγούν σήμερα σε μια κρίση χωρίς διέξοδο. Το «σιδερένιο κλουβί» του ΔΝΤ και των μηχανισμών της αγοράς έχει μόνο είσοδο και όχι έξοδο…
Τον «μονόδρομο» που οδήγησε στην κατάσταση υποτέλειας, στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και στην κηδεμόνευση της χώρας τον διαμόρφωσε δυστυχώς ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η «ηγετική ομάδα» η οποία τον συμβουλεύει, με τους χειρισμούς και τις επιλογές τους.
Δύο είναι οι κρίσιμοι άξονες αντιμετώπισης της κρίσης σε πολιτικό-κυβερνητικό επίπεδο: Αφενός απαιτούνται κατάλληλοι χειρισμοί ώστε να επιτευχθεί ένα μίνιμουμ αν όχι συναίνεσης, τουλάχιστον κοινωνικής ανοχής στα όσα θα επακολουθήσουν και αφετέρου η δυνατότητα του κρατικού-πολιτικού μηχανισμού να λειτουργήσει με τέτοιους ρυθμούς και διαδικασίες ώστε να έχουν απόδοση τα μέτρα, τουλάχιστον στο επίπεδο των ελλειμμάτων.
Οι ρεαλιστικές εκτιμήσεις σ’ αυτούς τους δύο άξονες είναι απογοητευτικές. Τόσο η πολιτική ανεπάρκεια της κυβέρνησης όσο και το γεγονός ότι ολόκληρος σχεδόν ο κρατικός μηχανισμός κατέστη «εχθρικός» με τα μέτρα που ελήφθησαν προδιαγράφουν την αποτυχία. Η «λευκή απεργία» στους εφοριακούς, οι μαζικές αποχωρήσεις των πλέον εμπείρων στελεχών, η γενικευμένη δυσαρέσκεια, συνιστούν ήδη τα πρώτα δείγματα των όσων θα επακολουθήσουν.
Ακραία νεοφιλελεύθερη επιδρομή
Ποιος είναι όμως ο πραγματικός χαρακτήρας των μέτρων που ελήφθησαν; Η «λογική» των μέτρων, όπως μας παρουσιάσθηκαν από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών, δεν εκφράζει παρά μια αριθμητική-λογιστική πράξη που αποβλέπει στην άγρια περικοπή εισοδήματος και συντάξεων των γνωστών, καταγεγραμμένων, «θυμάτων»… «Αντίπαλος» είναι κάθε έκφραση και λειτουργία που αφορά το Δημόσιο και το κράτος, πεδία που δαιμονοποιούνται και αφορίζονται ως υπεύθυνα για τη σημερινή κρίση…
Βρισκόμαστε ήδη στην «καρδιά», στον πυρήνα του νεοφιλελεύθερου επιχειρήματος. Το κράτος, το Δημόσιο, δηλαδή οι αρχές και οι αξίες της συλλογικότητας, του δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος θα πρέπει να παύσουν να λειτουργούν όχι μόνο ως παρεμβατικοί λειτουργικοί – παραγωγικοί μηχανισμοί, αλλά και ως στοιχεία συλλογικής ταυτότητας και συνείδησης της κοινωνίας.
Η λύση είναι απλή: Μεταφορά πόρων και αρμοδιοτήτων από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, με μια επιπλέον βασική προϋπόθεση: Τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την πλήρη αποδυνάμωση ή και κατάργηση των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία θα αυξηθεί το κέρδος του κεφαλαίου, θα γίνουν επενδύσεις, θα «ανοίξουν» οι δουλειές… Το ίδιο γνωστό νεοφιλελεύθερο τροπάριο που έχει οδηγήσει σε διάλυση ένα σοβαρό τμήμα των δυτικών κοινωνιών και έχει εντείνει την οικονομική κρίση.
Έχει δίκιο ο πρωθυπουργός όταν αναφέρεται στην κηδεμονία της χώρας και της κοινωνίας από τους μηχανισμούς αυτούς, έστω κι αν δεν συνειδητοποιεί ο ίδιος το «βάθος» της κηδεμονίας αυτής. Δεν επιχειρείται μόνο η βίαιη μετεξέλιξη των οικονομικών / εργασιακών σχέσεων μέσα από τις «μυλόπετρες» των μηχανισμών της αγοράς. Ένας δεύτερος εξίσου, ή και περισσότερο, σημαντικός στόχος είναι η απαξίωση, η ισοπέδωση της κοινωνίας, η πλήρης υποταγή της ώστε ο καθένας να αγωνίζεται απλώς για την επιβίωση, για να διατηρήσει με όποιους όρους τη δουλειά του, για να μπορεί να μορφώσει στοιχειωδώς τα παιδιά του. Το «σύνθημα» του ανταγωνισμού της αγοράς, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», στοχεύει σε μια κοινωνία όπου υπάρχει ένας διαρκής «πόλεμος όλων εναντίον όλων» (όπως τον περιγράφει ο T. Hobbes).
Η κοινωνία στο στόχαστρο
Όλη η κοινωνία «υποδεικνύεται» από τους κυβερνώντες να στραφεί κατά των δημοσίων υπαλλήλων, οι δημόσιοι υπάλληλοι κατά των ιδιωτικών, όλοι μαζί εναντίων των ελευθέρων επαγγελματιών, των κλειστών επαγγελμάτων… Ο καθένας οδηγείται σε μια λογική αναζήτησης του αντιπάλου στον «άλλο», ενώ το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, οι μεγάλοι φοροφυγάδες, οι φορείς της διαπλοκής θα παραμένουν στο απυρόβλητο. Άλλωστε η δομική διαφθορά, η ασύδοτη κερδοσκοπία, η μαύρη οικονομία, η διαπλοκή, αποτελούν «νόμιμα», οργανικά, στοιχεία του συστήματος, συνιστούν τους βασικούς όρους αναπαραγωγής του.
Οι επιλογές που έγιναν διαμορφώνουν έναν αυτοκαταστροφικό μηχανισμό, μια «αρνητική σπείρα» που οδηγεί, στην εξέλιξή της, στον «πάτο». Ο ρυθμός ανάπτυξης -σύμφωνα με αξιόπιστους αναλυτές- θα πέσει στο -7% έως -8%. Η ανεργία θα εκτιναχθεί στο 15% έως 16%, ενώ ταυτόχρονα ο πληθωρισμός θα παγιωθεί, λόγω των συνεχών αυξήσεων του ΦΠΑ, και ιδιαίτερα της τιμής των καυσίμων, στο επίπεδο του 5% (ήδη τον Απρίλιο υπολογίζεται γύρω στο 4,3%).
Είναι συνεπώς αμφίβολο έως αδύνατο να εισπραχθούν οι υπολογιζόμενοι σήμερα φόροι, αλλά και έσοδα από «ιδιωτικοποιήσεις» και διαδικασίες «αποκρατικοποίησης».
Είναι πολύ πιθανό, συνεπώς, στις αρχές του 2011 ή ακόμα και το φθινόπωρο του 2010, να αντιμετωπίσουμε το σημερινό «δίλημμα» σε μεγεθυμένη μορφή, έχοντας απολέσει ταυτόχρονα ένα σοβαρό τμήμα των σημερινών ψευδαισθήσεων και αυταπατών… Ίσως τότε πάλι ο σημερινός πρωθυπουργός (αν υποθέσουμε ότι στο μεταξύ δεν έχουν σημειωθεί δραματικές αλλαγές στο πολιτικό-κομματικό σύστημα) να μας υποδείξει ως μοναδική λύση, ως «νέο μονόδρομο», την αναδιαπραγμάτευση του χρέους και πιθανώς την έξοδό μας από την Ευρωζώνη… Πάντως το σημερινό, καθημερινό, πρόβλημα των πολιτικών μας είναι να εμφανισθούν σε δημόσιο χώρο, να περπατήσουν στον δρόμο, όπου μόνο τα ΜΑΤ φαίνεται ότι είναι ικανά να τους προστατεύσουν από την «αγάπη του λαού»…