Τα εθνικά ζητήματα στη σκιά του ΔΝΤ
Η χώρα, η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, βρίσκεται «υπό κηδεμονία» επαιτώντας σχεδόν δανειακή στήριξη, φαίνεται να επιζητά να προχωρήσει σε διαβουλεύσεις με τους γείτονές της.
Η κυβέρνηση, εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων 60 ετών, εμφανίζεται πρόθυμη να «κλείσει» μέτωπα όπως όπως τόσο με την Τουρκία όσο και με τα Σκόπια.
Είναι, νομίζω, δύσκολο να διαφωνήσει κανείς ότι πρόκειται για πρωτοφανή στάση στα διεθνή διπλωματικά χρονικά.
Να είσαι για μήνες αρνητικό πρωτοσέλιδο στον παγκόσμιο Τύπο, η αξιοπιστία σου να έχει φθάσει στο ναδίρ, να αναζητάς εναγωνίως κάποιες ειλικρινείς συμμαχίες και να επιθυμείς τώρα, σχεδόν με ανυπομονησία, να διαπραγματευτείς και για τα υπόλοιπα.
Ενώ ταυτοχρόνως δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να παραπέμπει στην παραμικρή ευμενή για την Ελλάδα εξέλιξη.
Όλα τα δεδομένα για τα εθνικά μας συμφέροντα συνιστούν δυστυχώς μια αρνητική αλληλουχία.
Αιωρείται μονάχα, ως αίνιγμα για εμάς τους αμύητους, η ακατανόητη αισιοδοξία του πρωθυπουργού και του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών.
Πρέπει, όμως, να δοθούν πειστικές απαντήσεις στον ελληνικό λαό:
Ποιος ο λόγος στην παρούσα φάση της επίσκεψης του πρωθυπουργού της Τουρκίας, συνοδευόμενου μάλιστα από 10 υπουργούς του (!), και της συνεδρίασης «μεικτού υπουργικού συμβουλίου»; (!)
Υπάρχει βάση στις διαρροές για κοινή επίσκεψη στη Θράκη του Ερντογάν με τον έλληνα πρωθυπουργό, κίνηση που θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση συνδιαχείρισης της περιοχής;
Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι ο κ. Ερντογάν, αγνοώντας προκλητικά τη συνθήκη της Λωζάννης, που μιλά για θρησκευτική μειονότητα, είχε δηλώσει στον αμερικανό Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, κατά την επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον, ότι «στη Θράκη ζουν 130.000 Τούρκοι, οι οποίοι υποφέρουν» (8.12.09).
Έχει υπ’ όψιν του ο κ. Παπανδρέου κάποιες ενδείξεις μεταστροφής της τουρκικής πολιτικής;
Δεν είναι ο πολυπράγμων τούρκος υπουργός Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου που μας διαμήνυσε ότι «μακάρι η μόνη διαφορά μας να ήταν η υφαλοκρηπίδα»; («ΒΗΜΑ» 7.4.10).
Και, τέλος πάντων, τι λέει η κοινή λογική: Οι εκατοντάδες παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, οι αναχαιτίσεις των αεροπλάνων της Frontex, οι προκλητικότατες «αβλαβείς διελεύσεις» των τουρκικών πολεμικών πλοίων έξω από το Σούνιο, δείχνουν διάθεση συμβιβασμού ή στυγνό εκβιασμό;
Δεν αποτελεί μυστικό, φροντίζει η ίδια η Άγκυρα γι’ αυτό, ότι η τουρκική διπλωματία στοχεύει στη γεωπολιτική της αναβάθμιση, που ανταποκρίνεται σε νεοοθωμανικά οράματα.
Την ίδια τακτική ακολουθούν οι Τούρκοι και στο Κυπριακό. Ιδιαίτερα τώρα, μετά την εκλογή Έρογλου, που απειλεί να δημιουργήσει αρνητικά τετελεσμένα.
Ανάλογη κινητικότητα βλέπουμε και στο Σκοπιανό, παρά την απαράδεκτη συνεχιζόμενη στάση αδιαλλαξίας του Γκρούεφσκι.
Η κυβέρνηση οφείλει, τουλάχιστον την ύστατη ώρα, να επιδείξει σύνεση και σθένος ώστε να μη βιώσουμε δυσμενείς συνέπειες, δυσβάστακτες για τον Ελληνισμό.
Να πάρει τα μαθήματά της από τον χειρισμό της στην οικονομική κρίση και να επανεξετάσει εκ νέου τη χρησιμότητα συνομιλιών τέτοιου βάθους σε αυτήν τη φάση.
Εφόσον, όμως, προχωρήσει, να διαβεβαιώσει τον ελληνικό λαό εκ των προτέρων για τις «κόκκινες γραμμές» που θα θέσει, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές.