ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ ΣΤΑ ΤΡΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ!

Ποιος είναι ο τελικός στόχος; Αυτός που τον έχει δημόσια αποκαλύψει το 1992 ο ισχυρός τότε άνδρας της Γερμανίας, και ουσιαστικός ρυθμιστής και καγκελάριος, ο υπουργός Εξωτερικών Χανς Ντίτριχ Γκένσερ.

Μια Ευρώπη άλλη από τη σημερινή. Μια Ευρώπη ΤΡΙΩΝ περιφερειών. Όπου τα οικονομικά σύνορα δεν θα ταυτίζονται πια με τα κρατικά σύνορα!

Το σχέδιο το είχε αποκαλύψει ο Γκένσερ στις 27 Δεκεμβρίου 1992 στο έγκυρο ιταλικό περιοδικό «Espresso». Σε μια συνέντευξη που είχε δώσει με αφορμή τη γερμανική επανένωση αναφέρθηκε με περισσή σαφήνεια όχι μόνο στο πώς έβλεπε η χώρα του, το μέλλον της μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά και στο πώς κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Ο κ. Γκένσερ ανερυθρίαστα και με κυνικότητα μιλάει για την Ευρώπη των Περιφερειών (Lander), όπου η Γερμανία θα είναι ο κεντρικός άξονας-πυλώνας.

Στις τρεις περιφέρειες που αναφέρει ο κ. Γκένσερ δεν διστάζει να ενσωματώσει περιοχές όπως η βόρεια Γαλλία, η Αλσατία και η βόρεια Ιταλία, για την οποία προκλητικότατα δηλώνει ότι «η περιοχή αυτή θα ανακαλύψει ότι έχει περισσότερα κοινά συμφέροντα με τη νότια Γερμανία παρά με τη νότια Ιταλία».

Είχε πει τότε ωμά ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών:

«Η Ευρώπη των εθνικών κρατών έκρινε ότι η Γερμανία ήταν υπερβολικά ισχυρή για όλους τους γείτονές της, οι οποίοι κατά συνέπεια αισθάνονταν απειλούμενοι. Για το πρώτο ήμισυ του αιώνα μπορούμε να πούμε ότι είχαν δίκιο. Τώρα όμως έχουμε μπει όλοι μαζί σε ένα διαφορετικό δρόμο. Η ΕΟΚ, πράγματι, αυξάνει σε μεγάλο βαθμό τις εξουσίες των πιο μικρών χωρών. Παρά το γεγονός αυτό πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Γερμανία θα κυριαρχήσει οικονομικά σε μια ενωμένη Ευρώπη. Αυτό όμως πάει να πει ότι στερούνται φαντασίας και ότι έχουν ακόμη κατά νου μια κατάσταση που βασίζεται σε ξεχωριστά εθνικά οικονομικά συστήματα. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Το 2000 όλη η Βαλτική, με μόνη εξαίρεση τη Ρωσία, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα μέρος της ΕΟΚ. Θα δημιουργηθεί τότε μια τεράστια ζώνη, που θα περιλαμβάνει τη βόρεια Γερμανία, τα σκανδιναβικά κράτη και την Πολωνία, με κοινά συμφέροντα, τα οποία θα είναι ας πούμε διαφορετικά από εκείνα της νότιας Γερμανίας. Μια άλλη ζώνη θα περιλάβει τη Ρηνανία, την Μπενελούξ και τη βόρεια Γαλλία. Μια τρίτη θα περιλάβει τη Βαυαρία, την Αυστρία, την Αλσατία και τη βόρεια Ιταλία. Και ούτω καθεξής».

(Μέχρι στιγμής έγινε αυτό που πρόβλεψε για τις χώρες της Βαλτικής –μάλλον το ήξερε!– καθώς μπήκαν στην ΕΕ Λετονία, Εσθονία).

• Πλησιάζετε συνεπώς στην έννοια της Ευρώπης των Περιφερειών.

– «Ναι, αλλά πρέπει να είμαστε πολύ σαφείς για το τι εννοούμε μʼ αυτόν τον ορισμό. Υπάρχουν πρόσωπα, ιδίως στην Ιταλία, που όταν ομιλούν για περιφέρειες εννοούν αυτές που υπάρχουν σήμερα. Ενώ εγώ όταν ομιλώ για μια Ευρώπη των Περιφερειών αναφέρομαι σε οντότητες που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα εθνικά σύνορα. Μια δυτική βιομηχανική ζώνη, μια της κεντρικής Ευρώπης και μια των Άλπεων. Όσον αφορά την Ιταλία, θεωρώ ότι το βόρειο τμήμα της θα ανακαλύψει ότι έχει πιο πολλά κοινά συμφέροντα με τη νότια Γερμανία παρά με τη νότια Ιταλία».

• Θα πρόκειται συνεπώς για σχηματισμούς μεγάλων διαστάσεων!

– «Ναι, αλλά και για περιοχές πιο μικρές. Δεν είναι μόνο οι διαστάσεις που παίζουν ρόλο, αλλά η σύγκλιση των συμφερόντων. Και το γεγονός ότι τα οικονομικά σύνορα, αντίθετα από ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα, δεν θα ταυτίζονται πια με τα κρατικά σύνορα».

Κοιμόντουσαν

οι άλλοι Ευρωπαίοι

Δυστυχώς, οι ευρωπαίοι ιθύνοντες δεν έδωσαν, όπως δείχνουν σήμερα οι εξελίξεις, τη δέουσα προσοχή σʼ αυτήν τη συνέντευξη, όπως επί σειρά ετών αγνόησαν τόσο τις δηλώσεις γερμανών πολιτικών όσο και τις κινήσεις που με τη γνωστή τους μεθοδικότητα έκαναν οι Γερμανοί στην ευρωπαϊκή σκακιέρα.

Ήδη το 1989, με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Βόννη, χωρίς να συμβουλευτεί τους εταίρους της, προσθέτει στα ήδη 12 Landers της δυτικής Γερμανίας τα πέντε της ανατολικής, καθώς και αυτό του Βερολίνου. Στις 17/12/1991 η γερμανική κυβέρνηση, ασκώντας ασφυκτική πίεση στη Γαλλία και στους άλλους εταίρους της για την πρόωρη αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας, προκαλεί την πιο αιματηρή σύγκρουση στην Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προσθέτει έτσι δύο ακόμη πιστούς συμμάχους, όταν οι γερμανικές και μόνο επενδύσεις στη Σλοβενία ξεπερνούν το 40%.

Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τον Φεβρουάριο του 1992, η σιωπηρή αναφορά στην ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης θα γίνει η απαρχή για την εξαφάνιση της έννοιας κράτους έθνους στην Ευρώπη.

Αργά αλλά σταθερά η Γερμανία προχώρησε στην ισχυροποίησή της ως ο οικονομικός και βιομηχανικός γίγαντας της Ευρώπης, αφαιρώντας συγχρόνως αρμοδιότητες από τα κράτη μέλη, ώστε στο απώτερο μέλλον να επιτύχει αυτό που ξεκάθαρα είπε στη συνέντευξή του ο κ. Γκένσερ, τη δημιουργία της Ευρώπης των Περιφερειών.

Έτσι, στη συνάντηση κορυφής των Βρυξελλών το 1993 αποφασίζεται το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ινστιτούτο να έχει έδρα τη Φρανκφούρτη. Δύο χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1995, στη Μαδρίτη, οι εταίροι δέχονται να εγκαταλείψουν το ECU για χάρη του ευρώ (που θα γίνει μέρος της ζωής μας την 1/1/2002), ενώ δύο μήνες νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο του 1995, η Γερμανία επιβάλλει στους λοιπούς εταίρους το Σύμφωνο Σταθερότητας που θα επικυρωθεί στο Δουβλίνο. Στο Άμστερνταμ, τον Ιούνιο του 1997, ενισχύονται οι αρμοδιότητες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με αντίστοιχη μείωση αυτών των κρατών μελών.

Τέλος, και για να σφραγίσει τη λήξη του 20ού αιώνα, ο τότε καγκελάριος κ. Σρέντερ ανέτρεψε, στη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας, την ισορροπία στο Ευρωκοινοβούλιο, θέτοντας τέρμα στην ίση εκπροσώπηση σʼ αυτό των λοιπών κρατών μελών, αυξάνοντας τον αριθμό των γερμανών ευρωβουλευτών και μειώνοντας τον αντίστοιχο των άλλων χωρών και ιδιαίτερα των Γάλλων. Η Γερμανία κυριαρχεί πλέον στην Ευρώπη και το ευρώ είναι το επιστέγασμα των προσπαθειών της χώρας αυτής που από τα συντρίμμια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ταπεινωμένη κάτω από τετραπλή κατοχή, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει μια μεγάλη οικονομική δύναμη, η τέταρτη στον κόσμο.

Η Ευρώπη όμως δεν επαρκεί για τη γερμανική υπερδύναμη. Η βιομηχανία της έχει ανάγκη να διεισδύσει με επενδύσεις σε άλλες αγορές, αλλά γιʼ αυτό χρειάζεται απελπισμένα να βρει τις απαραίτητες πηγές ενέργειας, για να μην εξαρτάται από τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, στα οποία έχουν την απόλυτη κυριαρχία οι ΗΠΑ. Μεθοδικά, όπως έκανε με το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ τον Αύγουστο του 1939, καταστρώνει τα σχέδιά της.

Έτσι, τον Δεκέμβριο του 2004 γίνεται γνωστή η συμφωνία που υπεγράφη από τον Πρόεδρο Πούτιν της Ρωσίας και τον γερμανό καγκελάριο Σρέντερ για έναν υποθαλάσσιο αγωγό στη Βαλτική, που θα μεταφέρει σε πρώτη φάση 30 δισ. κυβικά μέτρα αερίου τον χρόνο από τη Σιβηρία κατευθείαν στη Γερμανία.

Παρακάμπτονται έτσι χώρες όπως η Ουκρανία, η Πολωνία και τα βαλτικά κράτη που έφερναν συνεχώς προσκόμματα στη λειτουργία του αγωγού που έφερνε το ρωσικό αέριο στην Ευρώπη.

Έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους και αφού αιματοκύλισε την Ευρώπη, η Γερμανία πραγματοποιεί το σχέδιο για την προς ανατολάς επέκτασή της, όχι πια με τα Πάντσερ και τα Στούκας, αλλά ειρηνικά, με την οικονομική, τεχνική και βιομηχανική της δύναμη. Έτσι δικαιώνεται ο Μπίσμαρκ, που έλεγε ότι οι δύο χώρες έχουν ανάγκη η μία την άλλη. Αυτή είναι άλλωστε η μεγάλη αλλαγή στην εξωτερική της Γερμανίας.

Από την άλλη πλευρά και η Ρωσία του Πούτιν έχει ανάγκη όχι μόνο το γερμανικό κεφάλαιο αλλά και την προχωρημένη γερμανική τεχνογνωσία και τις γερμανικές επενδύσεις στη βιομηχανία της.

Έτσι, δύο χρόνια μετά τη συμφωνία Πούτιν – Σρέντερ, η κ. Μέρκελ συναντά, στις 26 και 27 Απριλίου του 2006, τον ρώσο ομόλογό της στο Τομσκ της Κεντρικής Σιβηρίας, όπου συνάπτουν νέες συμφωνίες για έρευνα, εξόρυξη, εκμετάλλευση και διανομή των σιβηρικών υδρογονανθράκων. Η γερμανική BASF, που κατέχει πλέον το 65% στην εταιρεία Wingas, στην οποία συμμετέχει και η Gazprom, κατέχει και το 25% στην εκμετάλλευση από τη ρωσική Yuzhno-Russkoye των κοιτασμάτων, που υπολογίζονται σε 600 δισ. κυβικά μέτρα. Μια άλλη μεγάλη γερμανική εταιρεία, η Ruhrgas, συνεργάζεται ήδη με την Gazprom και άλλες ρωσικές εταιρείες στον τομέα της ενέργειας.

Και με την Κίνα

Η κυρία Μέρκελ δεν αρκείται πλέον στις συμφωνίες με τη Ρωσία.

Ένα μήνα μετά τη συνάντηση στο Τομσκ βρίσκεται στη Σαγκάη όταν η κυβέρνηση του Πεκίνου κάνει γνωστή τη συμφωνία με τις γερμανικές εταιρείες Siemens και Thyssen-Krupp για την κατασκευή ενός εναέριου μαγνητικού τρένου που θα συνδέει τη Σαγκάη με το Χανγκτσού, ενώ διαπραγματεύεται με τις ίδιες εταιρείες τη σιδηροδρομική σύνδεση Πεκίνου – Σαγκάης μήκους 1.520 χιλιομέτρων, με ένα υπερσύγχρονο τρένο που θα διανύει την απόσταση σε 5 ώρες. Στα 10.000 χιλιόμετρα που η Κίνα θέλει να προσθέσει στο ήδη υπάρχον σιδηροδρομικό της δίκτυο υπάρχει πολύς χώρος για τον γερμανικό γίγαντα με τα ατσάλινα και όχι με «τα πήλινα πόδια».

Το Δ΄ Ράιχ είναι πια ζήτημα χρόνου. Η Γερμανία δεν έχει πλέον ανάγκη τις χώρες της νότιας Ευρώπης με τις καταχρεωμένες οικονομίες τους.

Τα «PIGS» δεν την ενδιαφέρουν πλέον. Ιδιαίτερα η Ελλάδα, την οποία απομύζησε με την ενσυνείδητη ανικανότητα των πολιτικών της (αεροδρόμια, υποβρύχια που γέρνουν, Panzer χωρίς οβίδες, Siemens και τόσα άλλα), όχι μόνο δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον από οικονομική άποψη, αλλά επιπλέον ζητάει από τη Γερμανία να στηρίξει με δανεικά την υπό πτώχευση οικονομία της. Η κ. Μέρκελ, αλλά και ο κ. Πούτιν, μας έδειξαν την πόρτα του ΔΝΤ.

Ας προσέχαμε, που θα έλεγε και ο γερμανοτραφής πρώην πρωθυπουργός μας Κώστας Σημίτης.

Ο Ρωμιός