Εργατοπατερισμός και χρεοκοπία

Και το μεν «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαριλάου Τρικούπη υπήρξε κατά ιστορική επιβεβαίωση το επακόλουθο ενός εξωτερικού δανεισμού ο οποίος χρησιμοποιήθηκε, σχεδόν μέχρι της τελευταίας δραχμής, για την εκτέλεση ενός τεραστίου προγράμματος έργων υποδομής της χώρας (σιδηροδρομικό δίκτυο από του ενός άκρου έως του άλλου της τότε Ελλάδος με τις επιμέρους διακλαδώσεις του, λιμάνια, Διώρυγα Κορίνθου, κατασκευή αμαξιτού δικτύου, δημιουργία ενός σοβαρού χρηματοπιστωτικού συστήματος, τίθενται οι βάσεις για τη βιομηχανική ανάπτυξη του τόπου κ.λπ.).

Η μικρή Ελλάδα της περιόδου αυτής κάνει το άλμα από την εποχή του Ησιόδου στη σύγχρονη εποχή του ατμού. Το πολιτικό σύστημα, με την εμπέδωση της δεδηλωμένης, εισέρχεται στον ομαλό κοινοβουλευτικό βίο, αν και ακόμη τα «Τζάκια», οι τότε «Φαμίλιες», δίδουν με πείσμα τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής για να διασώσουν τα κληρονομικά «δικαιώματά» τους, και οι «χρυσοκάνθαροι» την ασυδοσία στη διαγούμιση του δημόσιου πλούτου. Όμως έπειτα από μία δεκαπενταετία προβάλλει η Ανόρθωση της χώρας με το σωτήριο Κίνημα στο Γουδί (1909), τη ζωοποιό επιρροή Κοινωνιολόγων και Δημοτικιστών καθώς και την παρουσία του Ελευθερίου Βενιζέλου στο κυβερνητικό πηδάλιο.

Το υποκρυπτόμενο «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του 2010, η «Ιερή Συμμαχία», με τη συνηγορία των αλωμένων από το μεταπρατικό κεφάλαιο Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης, προσπαθεί να το παρουσιάσει ως το «αναγκαίο κακό» μιας σπάταλης διαχείρισης του δημόσιου πλούτου από τα λαϊκά στρώματα!

Οι «Φαμίλιες», ο βασικός άξονας της «Ιερής Συμμαχίας», την τελευταία τριακονταετία, σε αγαστή σύμπνοια με τον «Εργατοπατερισμό» –απολειφάδι του αντίστοιχου μετεμφυλιακού των Φώτη Μακρή και Θεοδώρου Πασάλογλου, με ψιμυθίωση «προοδευτισμού»– τα κοράκια του μεταπρατικού κεφαλαίου («νέους επιχειρηματίες» κατʼ ευφημισμόν, τους ονόμασαν), επιδόθηκαν, συστηματικά και εκ προμελέτης, στη μεθοδική αποβιομηχάνιση του τόπου.

Η βιομηχανική Πάτρα, με πρωταγωνιστές δύο αλήστου μνήμης προέδρους του τοπικού Εργατικού Κέντρου, ένας εκ των οποίων στη συνέχεια επιβραβεύθηκε και με το βουλευτικό αξίωμα (!), βυθίστηκε, το βιομηχανικό αυτό κέντρο της δυτικής Ελλάδας, στην ανεργία, την οικονομική μιζέρια, τη λαϊκή εξαθλίωση.

Ανθούσες και σχεδόν μονοπωλιακές για τον χώρο των Βαλκανίων βιομηχανικές μονάδες (Βιομηχανία Χάρτου, Πειραϊκή – Πατραϊκή, Πιρέλι, ΒΕΣΟ κ.λπ., με δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους), με μια τακτική του «εργατοπατερισμού», των συνεχών και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αδικαιολόγητων απεργιακών κινητοποιήσεων, καθώς και με τη συνέργεια της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος, υπήχθησαν στον περιλάλητο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), που λειτούργησε όχι ως κέντρο εξυγίανσης αυτών των επιχειρήσεων, αλλά ως λέσχη κερδοσκοπίας των κομματικών και «συνδικαλιστικών» «οικονομισάριων»!

Ο συνδικαλισμός, πλέον, δεν λειτουργεί ως θεσμός προαγωγής των συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά σαν μοχλός εκμηδένισης της βιομηχανικής παραγωγής και ο ΟΑΕ σαν χαρτοπαιχτική λέσχη υποκλοπής από τους «οικονομισάριους» του εθνικού πλούτου!

Ο συνδικαλισμός δεν κινείται πλέον με πολιτική σκέψη δείκτη το μακροχρόνιο συμφέρον των εργαζομένων, αλλά με κομματική ιδιοτέλεια.

Ο Τύπος της εποχής απογυμνώνει τους τότε και σήμερα πρωταγωνιστές των… κινητοποιήσεων, που μετέρχονται τις «μωρές παρθένες» για τη χρεοκοπία της χώρας και την απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας…

Η Πάτρα είναι ένα δείγμα… Ας μη μας διαφεύγει το Λαύριο, ο Βόλος, η Λάρισα, η Θεσσαλονίκη, η Καβάλα, η Εύβοια, η Λέσβος… Η επιμνημόσυνος αναφορά καλύπτει με το σάβανό της, σχεδόν, το σύνολο των πλουτοπαραγωγικών τομέων της οικονομίας της χώρας…

Στην ευθεία του «εργατοπατερισμού» κινήθηκε και ο «αγροτοπατερισμός»… Το συνεταιριστικό κίνημα, που συνετέλεσε αποτελεσματικά στην απολύτρωση του δουλευτή της γης, λεηλατήθηκε από το κομματικό κράτος, ανεξαρτήτως χρώματος… Και μάλιστα εδώ για τις «υπο-Φαμίλιες» του τομέα αν ζούσε ο Μπαρμπα-Γιάννης Μακρυγιάννης θα επαναλάμβανε με την καυτερή γλώσσα του εκείνο το μαστίγωμα που σημειώνει στη Βίβλο του για τα «Ουτζάκια» («Φαμίλιες») της εποχής, που αιματοκύλησαν μια ολόκληρη επαρχία, εκείνη της Κορινθίας, για τα «μάτια» μιας πολύφερνης νύφης της περιοχής, με κίνδυνο η Επανάσταση να σβήσει και μαζί της ο Αγώνας για την Ανεξαρτησία: «…Βλέπεις και τα Ουτζάκια καυλώνουνε…»! Οι σεμνότυφοι ας αναζητήσουν τις αντιστοιχίες…

Οι «συνδικαλιστές» στον τομέα της Παιδείας, και μόνο αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι πρωταγωνίστησαν να εμπεδωθεί στον καίριο αυτό τομέα το «αξίωμα» της «ήσσονος προσπάθειας», νʼ ανθήσει η αλαλία και η ανεπιστημοσύνη και οι ίδιοι να επιβραβευθούν με βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα, αρκεί να καταδείξει το μέγεθος της παρακμής και της ευτέλειας των θεσμών!

Οι «συνδικαλιστές» στον τομέα του Δημοσίου, όλη αυτήν την περίοδο των τελευταίων τριών δεκαετιών, ως εκ του αποτελέσματος προκύπτει, βάδισαν χέρι χέρι με τις πολιτικές «Φαμίλιες»… Ευλόγησαν τις πελατειακές σχέσεις, την αναξιοκρατία, διαμοιράσθηκαν με τις τελευταίες τη νομή της εξουσίας και μέσω των περιλάλητων πειθαρχικών συμβουλίων, επισφράγισαν τη διαφθορά (οι εκθέσεις του Επιτρόπου Διοίκησης είναι αποκαλυπτικές), συνυπέγραψαν την άνδρωση του κράτους-Λεβιάθαν, με μια γραφειοκρατία αναποτελεσματική, τύραννο του πολίτη, ενώ ανήγαγαν το «λάδωμα» σε κινητήριο των σχέσεων πολίτη – κράτους.

Η κραυγή αγωνίας του εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, ελάχιστες ώρες πριν το «Καύχημα της Ιωνίας» παραδοθεί στις φλόγες του Νουρεντίν Πασά, «Ο Ελληνισμός κατέρχεται εις τον Άδην…», αποκτά και σήμερα την ίδια με τότε δραματική επικαιρότητα…