Επικαιρότητα
1Με την ευκαιρία της διεθνοποίησης του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδος, τα ΜΜΕ, κυρίως της Γερμανίας και της Ισπανίας, ασχολούνται με το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης στην περίπτωση που το ελληνικό πρόβλημα προσλάβει ευρύτερες διαστάσεις. Πολλοί οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν ότι θα υπάρξει μια αναδίπλωση της ΕΕ, η οποία θα μετεξελιχθεί ενδεχομένως σε μια μεγάλη ζώνη ελευθέρου εμπορίου, όπως αυτή που έχει δημιουργηθεί μεταξύ ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικού (NAFTA). Χωρίς βέβαια κοινό προϋπολογισμό και χωρίς κοινό νόμισμα. Αυτή η μετεξέλιξη σημαίνει ενταφιασμό της Ευρωζώνης. Ασφαλώς και παραίτηση από το όραμα της πολιτικής και οικονομικής
ολοκλήρωσης της Ευρώπης. Έτσι, ευρώ και Συνθήκη του Μάαστριχτ ενταφιάζονται οριστικά. Άλλοι αναλυτές θεωρούν πιθανότερη εξέλιξη τον σχηματισμό μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Σύμφωνα με τις απόψεις των υποστηρικτών της μετεξέλιξης αυτής, θα δημιουργηθούν τρεις ζώνες μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η μία ζώνη θα αποτελεί τον σκληρό πυρήνα της Ένωσης, στον οποίο θα μετέχουν οι ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία και πιθανόν Ρωσία) και ορισμένες από τις χώρες που σήμερα ανήκουν στην Ευρωζώνη και επιθυμούν να υπάγονται στους κανόνες της νομισματικής ένωσης. Στη δεύτερη ζώνη θα υπαχθούν τα κράτη που δεν επιθυμούν ή δεν τα συμφέρει να ανήκουν σε μια ολοκληρωμένη νομισματική ένωση με κοινό νόμισμα. Οπότε θα διατηρούν τα εθνικά τους νομίσματα και την αυτόνομη χάραξη της νομισματικής τους πολιτικής. Με λίγα λόγια, τα κράτη αυτά θα επανακτήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα στον οικονομικό και νομισματικό τομέα. Στην τρίτη ζώνη θα υπαχθούν οι χώρες οι οποίες θέλουν να διατηρήσουν την οικονομική και πολιτική τους αυτοτέλεια και θα συνδεθούν με τις άλλες ευρωπαϊκές ζώνες με σχέση προνομιακής συνεργασίας, όπως πρότεινε στην Τουρκία η γερμανίδα καγκελάριος κ. Μέρκελ. Βέβαια, αυτή η μετεξέλιξη της Ευρώπης θα προέλθει μέσα από συγκρούσεις των λαών για υπεράσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων τους, αλλά και από συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνήσεων των διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών, που θα είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης συμφερόντων των κρατών της Ευρώπης. Στην περίπτωση αυτή φυσικά δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτική ένωση της Ευρώπης και διατήρηση των σημερινών θεσμών της ΕΕ. Όλα θα γίνουν εξαρχής πλέον και ίσως καταλήξουμε στην Ευρώπη των λαών, εγκαταλείποντας τη σημερινή Ευρώπη του μεγάλου κεφαλαίου.
2Την περασμένη εβδομάδα η Βουλή της Σερβίας, με οριακή πλειοψηφία 127 ψήφων υπέρ και 123 ψήφων κατά, υιοθέτησε ψήφισμα με το οποίο η Σερβία ζητάει συγγνώμη για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας το 1995. Ο Πρόεδρος της χώρας και θαυμαστής του νεοφιλελευθερισμού και των ΗΠΑ Μπόρις Τάντιτς χαρακτήρισε το ψηφισθέν κείμενο ιστορικό. Και βέβαια είναι ιστορικό, καθώς η Σερβία αναγνωρίζει ότι στη Σρεμπρένιτσα σκοτώθηκαν 8.000 βόσνιοι μουσουλμάνοι από τους Σέρβους. Ενώ μέχρι τώρα οι Σέρβοι αρνούνταν τη σφαγή αυτή. Στο μεταξύ, από τις έρευνες βρέθηκε μόνο ένας ομαδικός τάφος, όπου ήσαν θαμμένα 700 θύματα του πολέμου της Βοσνίας, στην περιοχή Ποτοτσάρι, όπου έχει ανεγερθεί και σχετικό μνημείο. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει χαρακτηρίσει γενοκτονία τη σφαγή αυτή, την οποία αρνούνταν επίμονα η Σερβία. Έτσι τώρα το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με το ψήφισμα της σερβικής Βουλής νομιμοποιείται πλέον να αρχίσει τη δίκη εναντίον του Κάρατζιτς, και του Μπλάντιτς που ήσαν επικεφαλής των Σερβοβοσνίων την εποχή εκείνη. Τώρα πλέον δεν υπάρχει κανένα νομικό κώλυμα για την έναρξη της δίκης του Κάρατζιτς που έχει συλληφθεί και κρατείται στη Χάγη. Πολλοί αναγνωρίζουν ότι ασκήθηκαν πιέσεις στη Σερβία για την έκδοση αυτού του ψηφίσματος και η σερβική κυβέρνηση πήρε ως αντάλλαγμα υπόσχεση για οικονομική βοήθεια για την ανασυγκρότησή της. Και ότι θα αρχίσει σύντομα μια διαδικασία μελλοντικής ένταξής της στους μηχανισμούς της Δύσης (ΕΕ και ΝΑΤΟ). Το συμπέρασμα απ’ όλη αυτήν την ιστορία της έκδοσης του ψηφίσματος είναι ότι τελικά επιβάλλεται και επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου. Και οι όποιες ενέργειες των μικρών και αδύναμων κρατών είναι καταδικασμένες να προκαλέσουν την καταστροφή τους, έστω και αν έχουν το δίκαιο με το μέρος τους. Αυτό διδάσκει η Ιστορία. Και τα παραδείγματα πολλά!