Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια…

Μας πλάνεψε η καλοπέραση, η σύγχρονη Κίρκη. Πανάκριβο το αντάλλαγμα. Παραδώσαμε τον αγώνα. Κάτσαμε στον καναπέ… Και τώρα ξανά από την αρχή…

Έχουμε ευθύνες. Γιατί ξεφύγαμε από το μέτρο. Ξεπεράσαμε τα όριά μας. Το πάρτι όμως δεν το οργανώσαμε εμείς. Αυτοί που κυβέρνησαν όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια το έστησαν. Μας κάλεσαν κι εμάς… Κάποια κοκαλάκια από τον μόσχο τον σιτευτό άφησαν στο πιάτο μας…

Τώρα τα ζητάνε όλα πίσω. Πολλαπλάσια. Με ληστρικό τόκο. Λες και ήμασταν συμμέτοχοι. Με το ίδιο ποσοστό στο μοίρασμα…

Μας κόβουν το οξυγόνο. Καρφάκι δεν τους καίγεται, αν σταματήσεις να αναπνέεις…

Μήπως έχουν τίποτα να χάσουν;

Ξεχνούν κάτι βασικό. Ότι ο τελευταίος πληρώνει τον λογαριασμό… Πολύ περισσότερο όταν είναι αυτός που τράβηξε το σχοινί της γκιλοτίνας… Που δεν θα… ενεργοποιείτο, αν από τον Οκτώβρη είχαμε δανεισθεί… Και δεν θα ήταν σήμερα τόσο βαρύς ο φόρος του αίματος… Θα μας στραγγίξουν μέχρι και την τελευταία σταγόνα… Στα πέντε (και βάλε…) χρόνια που θα κάτσουν στον λαιμό μας τα νέα αφεντικά, στα οποία παρέδωσε η… σοσιαλιστική μας κυβέρνηση. Κι αυτό θα καταγράψει η Ιστορία, Γιώργο. Ο μόνος από τους Παπανδρέου με μελανή, κατάμαυρη σελίδα… Αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει τον λαό. Εσάς πρέπει να ανησυχεί…

Ο κόσμος σάς εμπιστεύτηκε, σας πίστεψε. Όμως εσείς άλλα υποσχεθήκατε, γιʼ αυτά υπογράψατε συμβόλαιο, και άλλα κάνετε…

Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια, Γιώργο…

Όμως ο ελληνικός λαός είναι εδώ… Σταυρωμένος… Πελαγωμένος… Πάνω σε μια βόμβα που κάθε στιγμή μπορεί να εκραγεί. Και να τα τινάξει όλα στον αέρα. Και την πατρίδα μαζί… Για άλλη μια φορά μόνος του στο κακοτράχαλο μονοπάτι… Είναι η μοίρα μας. Μοίρα μας και να βρίσκουμε τον δρόμο. Άλλη επιλογή δεν έχουμε…