Το Βατερλώ της εισαγόμενης σκέψης και των εκπροσώπων της

Οι φωτεινές ανταύγειες (προεπαναστατικός Ελληνικός Διαφωτισμός, 3η Σεπτεμβρίου 1843, περίοδος βαθιάς αυτογνωσίας και περισυλλογής 1897 – 1909, Επανάσταση στο Γουδί και Ανορθωτική περίοδος 1909 – 1914, Κατοχή – Εθνική Αντίσταση, Αντιδικτατορικό Κίνημα 1967 – 1974) επισκιάσθηκαν από την κυριαρχία «εισαγόμενων προτύπων σκέψης», που έθεταν την πνευματική και οικονομική ανάπτυξη του τόπου σε τροχιά «προστασίας» ξένων δυνάμεων.
Από το «Σύμφωνο της πωληθείσης Ελλάδος» (1825) («… Τίθεται η ελευθερία των Ελλήνων υπό την κραταιάν προστασίαν της Μεγάλης Βρεττανίας…»), τις διακηρύξεις των αρχών της δεκαετίας 1950 («… Η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονας, τον μεν Αγγλικόν, το δε Αμερικανικόν…» Γ. Παπανδρέου, Πρεσβύτερος), την Επταετία των Συνταγματαρχών υπό την άμεση καθοδήγηση του υπερατλαντικού «Μεγάλου Αδελφού» στο «Δόγμα της περιορισμένης Εθνικής Ανεξαρτησίας» 1974 – σήμερα («…Η Ελλάδα είναι μικρά χώρα να ασκεί ανεξάρτητον από την Ουάσινγκτον Εξωτερικήν Πολιτικήν…») η καθεστηκυία τάξη των 343 «οικογενειών» διαχειρίσθηκε την εξουσία και τις τύχες του ελληνικού λαού με εισαγόμενα πρότυπα σκέψης…
Την τελευταία 20ετία (1990 – 2010) τα «εισαγόμενα πρότυπα σκέψης», κυρίως αγγλοσαξονικής προέλευσης, με εισαγωγείς τις γνωστές πολιτικές «Φαμίλιες», υπό το πνεύμα της Παγκοσμιοποίησης, επιδόθηκαν στη συστηματική καλλιέργεια και διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος «ηγεμονικής κυριαρχίας των αγορών».
Ποίαν άλλη χρείαν μαρτύρων έχει η χώρα από τη σημερινή κακοδαιμονία (οικονομική, πνευματική, πολιτική);
Οι φορείς των «εισαγόμενων προτύπων σκέψης», αδαείς για τις οικονομικές και πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες αυτού του τόπου, εντυπωσιασμένοι, όπως στο παρελθόν οι «στρατιωτικές ελίτ» από το «Φαινόμενο του Πενταγωνισμού» –την παντοδυναμία δηλαδή του στρατιωτικο-βιομηχανικού κατεστημένου των ΗΠΑ και επομένως δεν υπάρχει… σωτηρία εκτός των πλαισίων αυτού του «φαινομένου»– πρωταγωνιστούν στην επιβολή «κατάλληλων θεσμικών “μεταρρυθμίσεων”, την κατάλληλη αλλαγή της κοινωνίας και των κινήτρων των ανθρώπων, ώστε η κοινωνική οργάνωση να είναι συμβατή με τις αγορές» (Σπύρος Λαπατσιώρας, Οικονομικό Τμήμα Πανεπιστημίου Κρήτης, «Αυγή» 4/10/2009 και «Αυγή» 18/4/2010)…
Στους φορείς των «εισαγόμενων προτύπων σκέψης» και διακεκριμένο στέλεχος των «Ιπποτών των Μεταρρυθμίσεων» του νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου του Νεώτερου, βουλευτής Επικρατείας του Κινήματος, κ. Έλενα Παναρίτη.
Η κ. Παναρίτη, με σπουδές στα αμερικανικά πανεπιστήμια Jonhs Hopkins και Harvard, μακρά θητεία στην Παγκόσμια Τράπεζα και επί διάστημα εκ των συμβούλων του καταδικασμένου για διαφθορά πρώην προέδρου του Περού Φουτζιμόρι, συγκαταλέγεται στις «δεξαμενές σκέψεις» στο οικονομικοπολιτικό πεδίο που συμβουλεύεται ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.
Το… δίλημμα των παλινδρομήσεων των «μεταρρυθμίσεων» της κυβέρνησης εξιχνιάζεται σε σημαντικό βαθμό αν προσφύγει όχι μόνο ο ειδικός, αλλά και ο απλός πολίτης, στην ανάγνωση του πονήματος της κ. Έλενας Παναρίτη, «Ευημερία δίχως όρια. Δημιουργώντας αγορές ακινήτων με εμπιστοσύνη». Προλεγόμενα: Φράνσις Φουκουγιάμα, Εκδόσεις Λιβάνη.
Η βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ εξαγνίζει τη δράση της Παγκόσμιας Τράπεζας –η δράση της τελευταίας είναι παράλληλη με εκείνη του «Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου»– στις χώρες της Λατινικής Αμερικής που έπεσαν στα νύχια της (Μεξικό, Αργεντινή, Περού, καθώς και χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ κ.λπ.) και κατʼ αυτήν το «πρώτο κύμα των μεταρρυθμίσεων», που επέβαλε (μακροοικονομική σταθεροποίηση, αλλαγές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, άνοιγμα στο διεθνές εμπόριο), δεν επαρκεί να… πεισθούν οι αγορές και επομένως απαιτείται ένα «δεύτερο κύμα»… μεταρρυθμίσεων ώστε η κοινωνία να καταστεί συμβατή, όπως παρατηρεί στην κριτική του ο πανεπιστημιακός κ. Λαπατσιώρας, με την αγοραία οργάνωση της οικονομίας!
Κεντρική ιδέα στο «πρότυπο της εισαγόμενης σκέψης» της κ. Παναρίτη ο εξοστρακισμός των προτάσεων για την αναδιανομή του εισοδήματος από τα άνω προς τα κάτω, με το νεοφιλελεύθερο επιχείρημα της «στρέβλωσης του ανταγωνισμού».
Οι πολιτικές «Φαμίλιες», που δυστυχώς διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας και του λαού της, περιφρόνησαν, ως εκφραστές του μεταπρατικού κεφαλαίου, τις υποδείξεις μεγάλων της ελληνικής οικονομικής σκέψης (π.χ. Αλέξανδρου Παπαναστασίου, Αριστοτέλη Σίδερη, Γεώργιου Καρτάλη, των καθηγητών Ανδρέα Ανδρεάδη, Άγγελου Αγγελόπουλου, Κυριάκου Βαρβαρέσσου και πλειάδας άλλων), οι οποίοι την επιστημονική γνώση την προσάρμοσαν στις οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της χώρας και με κοινή φωνή, παρά τη χρονική απόσταση που διακρίνει τη δράση τους, τονίζουν σε όλους τους τόνους και τους ήχους:
• «Ο εξωτερικός δανεισμός είναι σκόπιμος μόνο μέχρι του σημείου που διευκολύνει την οικονομική ανάπτυξη του τόπου, γιατί μόνον τότε δημιουργούνται αυτόματα και οι δυνατότητες εξυπηρέτησής του…».
Η χώρα μέσα από την πολυεπίπεδη κρίση που οδήγησε στη χρεοκοπία, απαιτείται να λυτρωθεί από τις «Φαμίλιες». Να αναζητήσει αναπροσανατολισμό σκέψης και δράσης. Να εξοστρακίσει τα «εισαγόμενα πρότυπα» που κινούνται μακράν των οικονομικοκοινωνικών συνθηκών που τη χαρακτηρίζουν… Στην αντίθετη περίπτωση και αυτή η γενιά θα καταστεί μάρτυρας κρίσεων και καταστροφών…
Ας ακούσει από τα βάθη του χρόνου τους αφορισμούς του «μπαρμπα-Γιάννη Μακρυγιάννη» για τις «Φαμίλιες»:
• «…Τέτοιοι είστε εσείς, τέτοιοι είναι κʼ οι οπαδοί σας. Φανήκετε όλοι τι αξίζετε και τι κάμετε στην Πατρίδα αρχή και τέλος…».