Η χρεοκοπία της πολιτικής
Η κατάσταση που βιώνει η χώρα σήμερα είναι δραματική και όλοι εμείς που ζούμε σε αυτήν και την αγαπούμε αντιμετωπίζουμε ένα απελπιστικό αδιέξοδο.
Διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν το έθνος που γέννησε την έννοια της πολιτικής να βρίσκεται σε μια κατάσταση κατά την οποία το φαινόμενο της πολιτικής ως «γεγονός της πόλης» να έχει οδηγηθεί σε απόλυτη χρεοκοπία.
Πώς τα καταφέραμε και φθάσαμε σε μια κατάσταση όπου η κοινωνία να βρίσκεται σε συνθήκες που κυμαίνονται μεταξύ συνθηκών σοκ, απάθειας και πανικού, να έχουμε χάσει την αισιοδοξία μας, εμείς οι αισιόδοξοι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, να έχουμε χάσει την ικανότητά μας για δημιουργία και ανάπτυξη πρωτοβουλιών, για επιτυχή υπέρβαση των όποιων μικρών ή και τεραστίων δυσκολιών αντιμετωπίζαμε; Πώς καταφέραμε να χάσουμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας;
Είναι σαφές πως υπάρχει πρόβλημα διαχρονικά πολύ σοβαρό, που αφορά το κράτος και τους θεσμούς του, το πολιτικό προσωπικό της χώρας και την ανεπάρκειά του, και το συνδικαλιστικό κίνημα που λειτουργεί με μια συντεχνιακή λογική εξαιρετικά ζημιογόνο για το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.
Παντού αφουγκράζεται κανείς τον θυμό των Νεοελλήνων για την κατάσταση στην οποία οδήγησαν το κράτος που γέννησε η θυσία χιλιάδων ηρώων και αγωνιστών της Ελευθερίας του Ελληνικού Έθνους από το 1821 έως σήμερα. Αυτό το κράτος, αυτό το Έθνος, που περιπίπτει σήμερα εξαιτίας εγκληματικών χειρισμών ανεύθυνων πολιτικών και διεφθαρμένων διαχειριστών της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, να οδηγηθεί αυτό το Έθνος σε διεθνή ανυποληψία, αναξιοπρέπεια και παράδοση στα χέρια και στην καθοδήγηση, για να μην πούμε την ποδηγέτηση, γραφειοκρατών του διεθνούς συστήματος, που δεν έχουν ούτε πατρίδα ούτε ευαισθησίες ή φιλελληνικά αισθήματα.
Πολιτική σημαίνει διεργασίες και δράσεις υπηρέτησης του συμφέροντος της «πόλεως», δηλαδή της χώρας, του κράτους, σημαίνει πρωτοβουλίες και ταυτόχρονα ευθύνες, που όχι μόνο υπηρετούν το εθνικό συμφέρον, αλλά το αναδεικνύουν και το καταξιώνουν σε έναν κόσμο
ανελέητα ανταγωνιστικό σε κράτος και
έθνος που καθιστά τους πολίτες του ευτυχείς και υπερήφανους που ανήκουν σε αυτό. Τις τελευταίες δεκαετίες συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Οι «ταγοί» του κράτους και του Έθνους, με την ανευθυνότητα που τους διέκρινε, την έλλειψη σχεδίου για τη χώρα και την απουσία πολιτικής συναίνεσης, υπονόμευσαν με τις πρακτικές τους την υπόσταση του κράτους.
Ακόμα και σήμερα που η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες κατάρρευσης και που επίσημα χείλη δηλώνουν ευθαρσώς το περίφημο «δεν υπάρχει σάλιο», ημείς άδομεν.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία των Ερντογάν και Νταβούτογλου κατέχει εδώ και 35 χρόνια την Κύπρο, απειλεί το Αιγαίο, επεξεργάζεται τη δορυφοροποίηση ολόκληρης της περιοχής, στο πλαίσιο της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και οργιάζει με στρατηγικό σχέδιο και τακτικές κινήσεις που αναδεικνύουν τον ηγεμονικό χαρακτήρα της Άγκυρας.
Υπενθυμίζουμε πως, ενώ εμείς βρισκόμαστε πανικόβλητοι προ των πυλών του ΔΝΤ, η Τουρκία σε δύσκολες ώρες της οικονομίας της υπετάχθη στις σκληρές επιταγές του, 19 συνολικά φορές από το 1961 μέχρι σήμερα, και κατάφερε να ανακάμψει.
Βρισκόμαστε όντως σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές της ιστορίας μας. Η ιστορική μας συνείδηση επιβάλλει αλληλεγγύη, αγωνιστικό ελληνικό φρόνημα, υπομονή, πειθαρχία, δημιουργική συνεισφορά και προσήλωση στο εθνικό συμφέρον.
Το εθνικό μας συμφέρον επιβάλλει, για παράδειγμα, να λειτουργούμε όχι ατομοκεντρικά, μεταφέροντας βλακωδώς τις όποιες αποταμιεύσεις διαθέτει ο καθένας εκτός Ελλάδος, αλλά να κάνουμε θυσίες και κυρίως να αποβάλουμε την άκριτη προσήλωσή μας στη συντεχνιακή λογική των διαφόρων εργατοπατέρων, αφού τούτη την ώρα οι όποιες απεργίες μόνο ζημιά κάνουν στη χώρα, δεν προσφέρουν κανένα απολύτως όφελος, δεν πιέζουν κανέναν, εκφράζουν έναν ανεπίτρεπτο παραλογισμό.
Ευθύνη έχουν ακόμη τα ΜΜΕ, που πολλές φορές πρόχειρα και ανεύθυνα μεταδίδουν πληροφορίες που ενισχύουν τον πανικό, εντείνουν τους φόβους και την ανασφάλεια, ενώ πρέπει να καθοδηγούν κατευναστικά, μεταφέροντας όπου είναι δυνατόν φως και χρώμα αισιοδοξίας και προοπτικής.
Τέλος, η ηγεσία της χώρας, το πολιτικό προσωπικό, πρέπει να σχεδιάζει τα επόμενα βήματα, να κινείται γρήγορα και αποφασιστικά, να αποκαταστήσει το έλλειμμα
εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκε στις σχέσεις της κοινωνίας με την πολιτική και τους πολιτικούς.