Επικαιρότητα

1Το αποτέλεσμα της επίσκεψης του έλληνα αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ. Δρούτσα στην Άγκυρα είναι η επίσπευση της επίσημης επίσκεψης του τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, στα μέσα του επόμενου μήνα. Ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου τη χαρακτήρισε «ιστορική». Δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα αυτής της επίσκεψης, αλλά και η προηγούμενη επίσκεψη του Ερντογάν στην Ελλάδα τον Μάιο του 2004, δηλαδή τις πρώτες μέρες ανάληψης της εξουσίας από τη ΝΔ, έτσι είχε χαρακτηριστεί, «ιστορική». Χαρές και πανηγύρια τότε από την πάντα αφελή ελληνική διπλωματία, και το αποτέλεσμα μηδενικό. Οι τούρκοι παρέμειναν στην ίδια γραμμή πλεύσης. Τώρα, στην προσεχή επίσκεψη του Ερντογάν στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός Παπανδρέου εκδηλώνει τη διάθεση να εξομαλύνει τις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών και να εγκαταστήσει μηχανισμούς οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Θα βρει άραγε ανάλογη ανταπόκριση από τον τούρκο πρωθυπουργό; Επίσημη θέση της Αθήνας, όπως ισχυρίζεται ο κ. πρωθυπουργός, παραμένει η άποψη ότι η μόνη διαφορά που χωρίζει τη χώρα μας από την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Αυτό το απορρίπτει η τουρκική κυβέρνηση, η οποία μιλάει για πολλές διεκδικήσεις στο Αιγαίο από μέρους της. Μιλάει για «γκρίζες ζώνες», για διεκδικήσεις ακόμη και κατοικημένων νησιών, για αμφισβήτηση του δικαιώματος της Ελλάδας στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, και γενικά επιδιώκει την αναδιανομή του Αιγαίου σε γαιοπολιτική βάση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορεί άραγε η επίσημη επίσκεψη του Ερντογάν να χαρακτηριστεί
ιστορική; Και άραγε βάσει τίνων
μυστικών συμφωνιών ο τούρκος
υπουργός χαρακτηρίζει την επίσκεψη αυτή αποτελεσματική στην αποκατάσταση ομαλών διμερών σχέσεων; Μήπως η ανοχή που παρατηρείται το τελευταίο εξάμηνο στις συνεχείς παραβιάσεις των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων από την τουρκική αεροπορία και το ναυτικό είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για μια σειρά και άλλων ελληνικών υποχωρήσεων; Μήπως η οικονομική εξασθένηση της χώρας μας οδηγεί την κυβέρνηση σε υποχωρήσεις επί των εθνικών μας θεμάτων; Υπό την πίεση των συμμάχων μας, βέβαια, θερμών τάχα φίλων της Ελλάδος.
2Στη Βρετανία έχουμε και εκεί πρόωρες εκλογές υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης και ειδικά της κατάστασης της βρετανικής οικονομίας που βρίσκεται σε πάρα πολύ δύσκολη θέση, μετά τους άστοχους χειρισμούς του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν. Οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου έχει εξανεμιστεί, με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ντέιβιντ Κάμερον, αρχηγό του Συντηρητικού Κόμματος, να προηγείται ελάχιστα του Νικ Κλεγκ, επικεφαλής του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού, και τον Γκόρντον Μπράουν να τερματίζει μάλλον τρίτος. «Το μέλλον είναι δικό μας και θα το κερδίσουμε» είναι το σύνθημα των Εργατικών του Μπράουν, ενώ το Συντηρητικό Κόμμα του Κάμερον διάλεξε να «παλέψει για εκείνους που έχουν αγνοηθεί» και οι Φιλελεύθεροι του Κλεγκ υπόσχονται «λειτουργικές και αποτελεσματικές αλλαγές». Πάντως μέχρι πριν από λίγο καιρό οι Συντηρητικοί του Κάμερον εμφανίζονταν ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί των εκλογών, με τεράστιο προβάδισμα έναντι των Εργατικών, που έφτανε και στις 20 μονάδες περίπου. Τώρα η ψαλίδα έχει σχεδόν κλείσει. Τα προγνωστικά δείχνουν μειωμένη τη διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων και ακόμα όλα παίζονται. Στον Μπράουν και στην εργατική κυβέρνηση ο βρετανικός λαός χρεώνει τα προβλήματα της οικονομίας του και τη μεγάλη δυσοσμία του σκανδάλου των βουλευτικών δαπανών, που γίνονται σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού. Στον αρχηγό του Συντηρητικού Κόμματος, τον Κάμερον, χρεώνουν τον θαυμασμό του στο θατσερικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Έτσι, και οι δύο σοβαροί διεκδικητές της εξουσίας παρουσιάζονται με «βαρίδια» που προκαλούν δυσπιστία στο εκλογικό σώμα.
Όποιος από τους δύο καταφέρει να αποτινάξει προεκλογικά αυτά τα αρνητικά στοιχεία, εκείνος θα πρέπει να θεωρείται ο πιθανός νικητής των βρετανικών εκλογών.