Εθνικός αυτοχειριασμός

Ο κόσμος «το έχει τούμπανο»… και την ίδια ώρα η κυβέρνηση, ο υπουργός Οικονομικών, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, «προβληματίζονται» εάν τελικώς θα χρειασθούμε τη βοήθεια, και διαπραγματεύονται, σε «θεωρητικό πάντα επίπεδο», τους όρους μιας ενδεχόμενης προσφυγής μας στο «δίχτυ
ασφαλείας»… Ο κ. Γ. Παπανδρέου λίγους μήνες αφότου ανέλαβε την πρωθυπουργία αναθέτει τη διακυβέρνηση της χώρας στον «αυτόματο πιλότο» του ΔΝΤ, επικυρώνοντας –και πρακτικά και συμβολικά– το πέρας της πολιτικής αυτονομίας του πολιτικού μας συστήματος και την ανικανότητα των φορέων και των ηγετικών του ελίτ να κυβερνήσουν τη χώρα.
Ίσως, μάλιστα, από εδώ και πέρα στις εκλογές να μην ψηφίζουμε μόνο τα κόμματα του πολιτικού μας συστήματος, αλλά να δηλώνουμε την προτίμησή μας και στους διεθνείς μηχανισμούς υποστήριξης, που θα αναλάβουν «αντ’ αυτών» να μας κυβερνήσουν…
Ο πρωθυπουργός παρουσιάζει την επιλογή της προσφυγής στο ΔΝΤ –μέσω του μηχανισμού της Ευρωζώνης– ως μοναδική επιλογή, ως μονόδρομο… Βεβαίως κανένας δεν δικαιούται να αγνοεί ή να υποβαθμίζει τις δυσμενέστατες διαστάσεις της συγκυρίας. Όμως ο ρόλος της πολιτικής είναι να επεμβαίνει στις συνθήκες, να διαμορφώνει ευνοϊκότερους συσχετισμούς, να προωθεί εναλλακτικές λύσεις και όχι βεβαίως να υποτάσσεται σε μονόδρομους… Τους «μονόδρομους» τους προετοιμάζει και τους διαμορφώνει η πολιτική απραξία και ανικανότητα, η απουσία πολιτικής στρατηγικής και σφαιρικής αντίληψης για τις εξελίξεις… Οι «μονόδρομοι» δεν είναι «οδοί σωτηρίας» αλλά λεωφόροι της αποτυχίας…
Στην πολιτική και κοινωνική πράξη ισχύει συχνά η αρχή της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας». Σύμφωνα με την αρχή αυτή, εάν κάποιος (π.χ. πολιτικός) ορίσει μια κατάσταση ως πραγματική (ανεξάρτητα σε ποιο βαθμό είναι αυτή πραγματική) τότε αυτή εξελίσσεται σε πραγματική ως προς τις συνέπειές της (από τον τρόπο αντιμετώπισής της και από τη στάση των άλλων ατόμων).
Ο κ. πρωθυπουργός τήρησε με συνέπεια την αρχή αυτή. Θεώρησε εξαρχής ότι η χώρα τελεί σε κατάσταση χρεοκοπίας, ότι ψεύδεται και εξαπατά τους εταίρους για την οικονομική της κατάσταση, ότι πορεύεται στην τροχιά του «Τιτανικού», ότι έχει απολέσει την αξιοπιστία της… Μια δυσχερής κατάσταση μετατράπηκε από τον πρωθυπουργό σε αθλία και αυτή η αθλία κατάσταση χαρακτηρίσθηκε από τον ίδιο ως πραγματική…
Από εκεί και πέρα οι εταίροι μας, οι αγορές, οι κερδοσκόποι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα αναγνώρισαν αυτήν την κατάσταση ως πραγματική. Έκτοτε όσο σκληρά μέτρα κι αν πήραμε, όσες μεταρρυθμίσεις κι αν προωθούμε, οι αγορές μάς αντιμετωπίζουν ως χρεοκοπημένους και μας σπρώχνουν κυριολεκτικά στο ΔΝΤ ως το έσχατο καταφύγιο. Με μια επιπρόσθετη συνέπεια. Ότι και ο ίδιος ο «προφήτης-πρωθυπουργός» ο οποίος όρισε αρχικώς την κατάσταση, θεωρήθηκε και αυτός ως μη επαρκής για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κατάσταση, γι’ αυτό και οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας αναλαμβάνουν να μας «πιλοτάρουν» στον μακράς διαρκείας «διάδρομο» του μονόδρομου.
Οι συνέπειες βεβαίως της «αυτοεκπληρωθείσας προφητείας» είναι πραγματικές. Η χώρα τελεί πλέον υπό οικονομική και πολιτική επιτήρηση, η Ελλάδα υποβαθμίζεται και οδηγείται στην πράξη στη β΄ κατηγορία της Ευρώπης μαζί με τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, τη Λετονία. Χωρίς καν να διαφαίνεται πού θα καταλήξει αυτός ο «μονόδρομος».
Η υιοθέτηση όμως του «μονόδρομου» και η ανάθεση της διάνυσής του στον «αυτόματο πιλότο» συνεπάγεται ορισμένες «θυσίες» στις οποίες προέβη ο ίδιος ο κ. πρωθυπουργός, ο οποίος δήλωσε ότι θυσιάζει τις ιδεολογικές αρχές και τη σοσιαλιστική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ έναντι του υψίστου καθήκοντος, της προάσπισης δηλαδή του εθνικού συμφέροντος και της εθνικής σωτηρίας.
Δεν πιστεύουμε ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να μεταβληθεί σε νεοφιλελεύθερο μόρφωμα, σε χειραγωγούμενο εργαλείο του ΔΝΤ προκειμένου να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον. Αντίθετα, εάν πράγματι το ΠΑΣΟΚ διατηρούσε τη φυσιογνωμία του, τις πατριωτικές-κοινωνικές του συντεταγμένες, θα μπορούσε πράγματι να καθορίσει όρους εξόδου από την κρίση, να διαμορφώσει κοινωνικούς συσχετισμούς δράσης, να καθορίσει στόχους, να δώσει διεξόδους στην ελληνική κοινωνία.
Δυστυχώς όλες οι δυσμενέστατες αυτές εξελίξεις συμβαίνουν ακριβώς επειδή το ΠΑΣΟΚ εδώ και καιρό έχει απολέσει την πολιτικοϊδεολογική του ταυτότητα, έχει μετατραπεί σε μηχανισμό διαχείρισης της εξουσίας και η μόνη του αναφορά στις κοινωνικές δυνάμεις είναι οι μετρήσεις των δημοσκοπήσεων… Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη εισέλθει το ίδιο στον μονόδρομο της διαχείρισης της εξουσίας, γεγονός που ερμηνεύει την άνευ αντιστάσεων υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου του ΔΝΤ. Δεν χρειάζεται, συνεπώς ο κ. Παπανδρέου, ως σύγχρονος
Αγαμέμνων, να θυσιάσει καμία
«Ιφιγένεια» για να ξεκινήσει το ταξίδι του προς το ΔΝΤ και τα «χρυσοφόρα» του δάνεια… Δεν υπάρχει πια «Ιφιγένεια» αλλά «άδεια πουκαμίσα», ιδεολογικές αναμνήσεις που κυματίζουν στον «αέρα της Αγοράς».
Το τραγικό για την ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για την πορεία της μεταπολίτευσης, είναι ότι έπειτα από χρόνια η Ιστορία θα γράφει ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «έβαλε» τη χώρα στην ΕΟΚ (σήμερα Ευρωπαϊκή
Ένωση) και ύστερα από 30 χρόνια ο Γεώργιος Παπανδρέου ο νεώτερος την «ανέθεσε» στο ΔΝΤ. Μια πικρή διαπίστωση που ούτε η χώρα ούτε το ΠΑΣΟΚ την αξίζουν.