ΤΟ ΔΝΤ ΜΑΣ ΣΥΝΙΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ!

Όπως είναι γνωστό, προβλέπει τον δανεισμό της Ελλάδος από τις χώρες της ΕΕ και από το ΔΝΤ, κατά αναλογία 2/3 από χώρες κοινοτικές και 1/3 από το ΔΝΤ. Οι λεπτομέρειες του σχεδίου είναι ήδη γνωστές στον ελληνικό λαό καθώς η δημοσιονομική κρίση έγινε αφορμή όλοι
οι Έλληνες να γίνουν οικονομολόγοι.
Ο πρωθυπουργός, μόλις γνωστοποιήθηκαν οι λεπτομέρειες για την υλοποίηση του Σχεδίου Στήριξης, δήλωσε από τη Λευκωσία όπου βρισκόταν ότι «η απόφαση αυτή αποτελεί δίχτυ ασφαλείας. Και η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη πήρε σάρκα και οστά». Εξάλλου ο κ. Παπακωνσταντίνου επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι στόχος της Ελλάδος είναι να δανειζόμαστε απρόσκοπτα από τις αγορές, δηλαδή από τους κερδοσκόπους επενδυτές, και ότι ποτέ δεν θα κάνουμε χρήση του μηχανισμού στήριξης. Στην ίδια γραμμή βρέθηκε και ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης
Α. Σαμαράς, ο οποίος επεσήμανε ότι «το καλύτερο που έχει να κάνει η κυβέρνηση είναι να μη χρησιμοποιήσει τον μηχανισμό του Σχεδίου Στήριξης».

Φ αίνεται ότι η κυβέρνηση θεωρεί ως τελευταίο καταφύγιο το σχέδιο της ΕΕ – ΔΝΤ, στην περίπτωση που θα αποθρασυνθούν περισσότερο οι κερδοσκόποι επενδυτές. Σε αυτό συμφωνεί και η αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί άραγε απορρίπτουν τον δανεισμό από τις ευρωπαϊκές χώρες και προτιμούν τις κερδοσκοπικές αγορές; Εκείνο που φοβίζει είναι η συμμετοχή του ΔΝΤ και οι όροι τους οποίους θα επιβάλει εις βάρος της χώρας μας. Οι προθέσεις του ΔΝΤ έγιναν γνωστές από μια δήλωση που έκανε την περασμένη Δευτέρα ο επικεφαλής του. Ο κ. Στρος-Καν επεσήμανε ότι η μόνη διέξοδος για να βγει η Ελλάδα από την κρίση είναι να ακολουθήσει την οδυνηρή πολιτική του αποπληθωρισμού. Αν και όλοι οι Έλληνες έγιναν οικονομολόγοι, εν τούτοις δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την πολιτική αποπληθωρισμού την οποία ως μόνη διέξοδο θα ακολουθήσει το ΔΝΤ σε περίπτωση που θα δανείσει τη χώρα μας. Αυτή η πολιτική αποπληθωρισμού βασικά συνίσταται:
α) Στον περιορισμό της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών και στη δραστική μείωση της ενεργού ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών. Για να επιτευχθεί αυτό γίνονται περικοπές των
αποδοχών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, όταν δεν αρκεί για τη συγκράτηση ή τη μείωση των τιμών το πάγωμα απλώς των αμοιβών.
β) Για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων και των υπηρεσιών απαιτείται η μείωση των αποδοχών και στον ιδιωτικό τομέα, με παράλληλη αύξηση των ωρών εργασίας και της απόδοσης των εργαζομένων. Επομένως οι σχέσεις εργασίας διαταράσσονται επικίνδυνα εις βάρος των εργαζομένων και περικόπτεται ή περιορίζεται το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος.
γ) Στην περίπτωση κατά την οποία το κράτος έχει ανάγκη αύξησης των εσόδων του και προβαίνει στην αύξηση του φορολογικού βάρους, θα πρέπει οι αποδοχές των εργαζομένων να μειώνονται ώστε να μην αυξάνεται από τη φορολογία το κόστος των εμπορευμάτων και η τιμή λιανικής πώλησής τους. Επομένως η πάση θυσία διατήρηση της σταθερότητας της τιμής πώλησης των εμπορευμάτων ανάγεται μαζί με το κέρδος σε αυτοσκοπό τής εν γένει οικονομικής δραστηριότητας. Ο αποπληθωρισμός ευνοεί την
ανταγωνιστικότητα των προϊόντων, όμως υποβαθμίζει σε υψηλό ποσοστό το βιοτικό επίπεδο του εργαζόμενου λαού.
δ) Μεγάλη βαρύτητα στην αντιπληθωριστική πολιτική δίδεται και στον περιορισμό των κρατικών δαπανών. Βασικό στοιχείο της συνταγής του ΔΝΤ είναι ο περιορισμός του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων (μονίμων και επί συμβάσει). Πρώτο θύμα ο περιορισμός ή και η κατάργηση ακόμη του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) και στη συνέχεια ο περιορισμός ή και η κατάργηση των δαπανών κοινωνικής πρόνοιας. Οτιδήποτε δεν είναι απαραίτητο για τη στοιχειώδη λειτουργία του κράτος, κόβεται. Μπορεί εκ πρώτης όψεως τα μέτρα αυτά να φαίνονται ευεργετικά, αλλά όμως οδηγούν στη δημιουργία ενός ανάλγητου κράτους που δεν ενδιαφέρεται ούτε για την αύξηση της ανεργίας που θα προκληθεί με την απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων του, ούτε και με τον περιορισμό των κρατικών παροχών σε άτομα που έχουν ανάγκη, επειδή από πολλές αιτίες δεν είναι σε θέση να αντεπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες. Επιπλέον δημιουργεί ένα κράτος αδιάφορο για την εκτέλεση δημοσίων έργων ή για τη συντήρηση και ομαλή λειτουργία των ήδη υφιστάμενων υποδομών. Στην ουσία θα υπάρχει ένα κράτος ανίκανο να βρεθεί στο πλευρό του πολίτη όταν αυτός, αδύναμος, δεν θα είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Η συνταγή του ΔΝΤ δημιουργεί μεσαιωνικά κράτη κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της περιφρούρησης των συμφερόντων μιας ολιγάριθμης πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Γενικά η αντιπληθωριστική πολιτική οδηγεί σε ασφυξία την αγορά, τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και το κράτος. Όταν το κράτος αντιμετωπίζει δημοσιονομικά προβλήματα και δεν είναι σε θέση να πραγματοποιήσει τα έσοδα που έχει προϋπολογίσει, περιορίζει τις δαπάνες του και παράλληλα αυξάνει το φορολογικό βάρος των πολιτών. Επομένως θα πρέπει, αν το ΔΝΤ επιβάλει στην κυβέρνηση να ακολουθήσει αντιπληθωριστική πολιτική, να αποχαιρετήσουμε οριστικά και για πολλά χρόνια το κράτος πρόνοιας και την παροχή εκ μέρους του κράτους ορισμένων υπηρεσιών προς τους πολίτες. Το κράτος μετατρέπεται σε έναν εισπρακτικό μηχανισμό με μοναδικό στόχο την έγκαιρη εξόφληση των δανειακών του υποχρεώσεων προς το ΔΝΤ και τους λοιπούς πιστωτές του. Για την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον οι ιθύνοντες του ταμείου αυτού.
Με λίγα λόγια, η συνταγή του αντιπληθωρισμού που προτείνει το ΔΝΤ είναι: αβάσταχτη λιτότητα, ανεργία, κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας και ως επιστέγασμα όλων αυτών μια παρατεταμένη και βαθιά ύφεση. Για τον λόγο αυτόν οι κυβερνήσεις που οδήγησαν τα κράτη τους στο ευαγές αυτό ίδρυμα καταψηφίστηκαν αγρίως. Και πρόσφατο παράδειγμα έχουμε τη συντριβή του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ουγγαρία, στις εκλογές που διεξήχθησαν την προπερασμένη Κυριακή. Ο λαός της Ουγγαρίας αποδοκίμασε με αγανάκτηση τη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση που χάλκευσε τα δεσμά του με την ένταξη στο ΔΝΤ. Να γιατί και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση απορρίπτουν τον δανεισμό της χώρας μας μέσω του Σχεδίου Στήριξης της ΕΕ. Γιατί είναι δύο σε συσκευασία ενός. Όταν δανειστούμε με βάση το σχέδιο, έχουμε υπαχθεί πλέον και στο ΔΝΤ. Γιατί όμως η ΟΝΕ έβαλε στο Σχέδιο Στήριξης και το ΔΝΤ; Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα, τουλάχιστον καθόσον αφορά την Ελλάδα, που είναι κράτος μέλος της Ευρωζώνης.
Ακόμη και ο πρόεδρος του Eurogroup και πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου κ. Γιούνκερ την περασμένη Δευτέρα δήλωσε: Όχι άλλα μέτρα λιτότητας εις βάρος του ελληνικού λαού. Αρκούν αυτά που ήδη η ελληνική κυβέρνηση έλαβε για να αποκαταστήσουν τη δημοσιονομική ισορροπία στη χώρα αυτή.
Αφού λοιπόν η Ευρωζώνη αναγνωρίζει ότι η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει υπερβολική δόση λιτότητας, γιατί μας βάζουν στο ΔΝΤ; Είναι για να ικανοποιηθεί η απαίτηση της Γερμανίας και ειδικά της κ. Μέρκελ που, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και για να ικανοποιήσει τις τάσεις στο εσωτερικό της χώρας της, θέλει την επιβολή μιας σκληρής πολιτικής εις βάρος της Ελλάδας και ενδεχομένως και άλλων χωρών της Ευρωζώνης, που στο μέλλον ενδέχεται να υπαχθούν στο Σχέδιο Στήριξης.
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, η αντιπληθωριστική πολιτική δεν είναι συμβατή με κανενός είδους αναπτυξιακή πολιτική. Η αναπτυξιακή πολιτική πρέπει να σχεδιάζεται και να υλοποιείται κατά ένα ποσοστό από το κράτος. Κι αυτό σημαίνει διάθεση κρατικών πόρων, πράγμα το οποίο μάχεται η αντιπληθωριστική πολιτική. Όμως όταν δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν είναι δυνατόν να αυξάνονται και τα δημόσια έσοδα. Η ύφεση προκαλεί συνεχή συρρίκνωση των δημοσίων εσόδων. Και αναγκάζει το κράτος σε αύξηση του φορολογικού βάρους. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που οδηγεί σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση. Και η ύφεση είναι ό,τι χειρότερο για έναν λαό. Το επίπεδο διαβίωσής του υποβαθμίζεται δραματικά. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία δεν προσφέρεται για παράλληλη εφαρμογή αναπτυξιακής πολιτικής και προσπάθειας δημοσιονομικής ανόρθωσης. Η μόνη λύση είναι να επιλεγεί η αναπτυξιακή πολιτική ως βασική προτεραιότητα και να ατονήσει προσωρινά η προσπάθεια για δημοσιονομική εξισορρόπηση πάση θυσία. Αν πετύχουμε προώθηση της ανάπτυξης, γρήγορα θα ισορροπήσουμε τα δημοσιονομικά προβλήματα, καθώς θα αυξηθούν οι αντοχές της οικονομίας. Ενώ με την ύφεση οι αντοχές αυτές συνεχώς μειώνονται. Θα μπορούσε η κυβέρνηση τα φορολογικά οφέλη που θα αποκομίσει από τα φορολογικά μέτρα, να τα διαθέσει για δημοσιονομικούς σκοπούς και τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις και από τις κοινοτικές εισροές να διατίθενται για αναπτυξιακά έργα. Ως συμπέρασμα όλων των παραπάνω, το Σχέδιο Στήριξης της ΕΕ είναι εξοντωτικό για τον ελληνικό λαό και καταστροφικό για την οικονομία της χώρας μας. Με παρενέργειες αρνητικές για πολλά χρόνια.