ΕΝΑΣ ΤΥΧΕΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ

Ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Τον πάει η δημόσια ζωή. Ή του πάει η θέση. Παλιότερα η τύχη έκατσε με την υπόθεση σύλληψης-εξάρθρωσης της 17 Νοέμβρη. Τώρα έκατσε με τον Επαναστατικό Αγώνα, τους Πυρήνες, ό,τι είναι τέλος πάντων η οργάνωση αυτή που τα μέλη της (;) πιάστηκαν τις τελευταίες μέρες. Η τύχη μάλιστα του κ. Χρυσοχοΐδη εμφανίζεται στο σωστό «τάιμινγκ», όχι έτσι άσχετα! Εμφανίζεται τη στιγμή που η κυβέρνηση περνάει δύσκολες ώρες και μέρες υποχρεωμένη να ομολογεί ότι δέχεται όλο και περισσότερες πιέσεις από ποικιλώνυμες δανειστικές ομάδες τη στιγμή που αδυνατεί να συνοδεύσει την αναγκαστική εξάρτηση με ένα όραμα, με μια (τουλάχιστον…) υπόσχεση: Κάνουμε αυτό αλλά έχουμε στόχο να πετύχουμε εκείνο… Κάτι. Όχι. Αυτό απουσιάζει, και πρόκειται για απουσία, όπως έχουμε ξαναπεί, καθοριστική για την ψυχοσύνθεση και την καθημερινότητα των πολιτών. Όλοι είναι πρόθυμοι να συνεισφέρουν στην κοινή προσπάθεια αρκεί αυτή να έχει αρχή, μέση και τέλος. Προσδιορισμένα μάλιστα χρονικά, ώστε να ξέρουν οι πολίτες πού πάει το πράγμα και πόσο καιρό θα κρατήσει. Είναι λάθος που δεν μιλάει κανείς στον κόσμο για το βάθος της κρίσης, την ταυτότητά της, τον ρόλο μας σʼ αυτήν και τη διάρκεια που πιστεύουμε ως χώρα ότι θα έχει. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, λιγότερο ή περισσότερο, όλοι οι υπουργοί συμμετέχουν σʼ αυτήν την κρίση. Άλλοι αμεσότερα, όπως οι επί της οικονομίας, και στη συνέχεια οι υπόλοιποι, με πρώτους στη σειρά τους έχοντες τις ευθύνες για την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, τον αγροτικό κόσμο.
Όλοι; Όχι ακριβώς! Κατά τη γνωστή στους αναγνώστες του Αστερίξ εναρκτήρια έκφραση των δημιουργών του, Ουντερζό και Γκοσινί, «Όλοι; Όχι ακριβώς!» (διότι υπάρχει το μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται…), έτσι και στην κυβέρνηση υπάρχει ο θύλακας Χρυσοχοΐδη που αντιστέκεται στην οικονομική κρίση-λαίλαπα! Δεν υποφέρει, δεν υποτάσσεται, δεν συνομιλεί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν συναλλάσσεται με την αντιπαθή Μέρκελ, δεν πρήζει τον κόσμο με τον Γιούνγκερ, τον Τρισέ, τα σπρεντ, τα επιτόκια, την Γκόλντμαν Ζακς. Δεν ανακατεύεται σε αυτό που ονομάζεται (μοντέρνος) δημόσιος βίος και είναι στις μέρες μας εξαιρετικά πληκτικός, καταθλιπτικός, χωρίς προοπτική και χωρίς χρώματα. Αντιθέτως, προσφέρει συλλήψεις, τρομοκράτες, υπόπτους, συμβάλλει στην αναβάθμιση μιας κοινωνίας όπου λείπει το θέαμα και δεν έχει άλλες διεξόδους πλην της ανακύκλωσης της καθημερινής μιζέριας και του φόβου για το αύριο. Οι συλλήψεις έρχονται το βράδυ ως επιβράβευση μιας μισοάθλιας μέρας με απώλειες εισοδήματος, συνοδευόμενες από εκρήξεις βομβών τυφλών και ορφανών, θύματα, αίμα, τραυματίες, απʼ όλα. Είναι το βραδινό τηλεοπτικό ημίωρο (ή και ώρα) πριν ή μετά το φαγητό στο σπίτι (μαγειρεμένο ή ντιλίβερι) που αποτελεί ένα δωρεάν σόου σε έναν πληθυσμό πληττόμενο από τα νέα μέτρα και τη βαθιά οικονομική κρίση. Ένα σόου-ευγενική προσφορά της Ελληνικής Αστυνομίας και της πολιτικής ηγεσίας της, που φιλοξενείται ευχαρίστως από τα κανάλια, διότι ως γνωστόν πρόκειται για τζάμπα τηλεοπτικό χρόνο.
Ο καθʼ ύλην αρμόδιος υπουργός επιβραβεύεται τόσο από τον πρωθυπουργό όσο και από εκπροσώπους ξένων χωρών για τη συμβολή του στην εξάρθρωση της τρομοκρατίας, ενώ εσωτερικά εισπράττει τα κέρδη των επενδύσεών του στην υπόθεση της εγχώριας τρομοκρατίας. Σίγουρες μετοχές, όπως τα μπλου τσιπς του χρηματιστηρίου, οι είκοσι μεγάλοι, που παίζοντάς τους «δεν έχασε κανείς». Πώς ήταν το παλιό σλόγκαν, «ποτέ κανείς δεν έχασε αγοράζοντας γη»; Έτσι και τώρα ο υπουργός εφαρμόζει σταθερές αξίες της πολιτικής και δεν χάνει ποτέ. Θα έλεγε κανείς ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης πρέπει να στενοχωρήθηκε όταν και αυτός ο πρωθυπουργός τού ανέθεσε (και πάλι) το ίδιο υπουργείο, απʼ όπου πέρασε για χρόνια, είχε επιτυχίες, αλλά θα ήθελε να δοκιμάσει και κάτι άλλο. Πρόσκαιρη στενοχώρια που δεν έγινε υπουργός Υγείας, Οικονομικών, Παιδείας ή κάτι άλλο. Διότι πώς θα είχε τόσες επιτυχίες αλλού; Ενώ εδώ; Μια χαρά. Τον ξέρουμε τον χώρο, αποδίδει το πράγμα, δουλεύουν τα συστήματα και δεν έχουμε και κόστος, όπως έχουν όλοι οι άλλοι. Έναν κίνδυνο διατρέχει ο κ. Χρυσοχοΐδης και οι συνεργάτες του: Να εξαντληθούν οι υπό εξάρθρωση οργανώσεις και να τελειώσουν τα μέλη. Έ, δεν πειράζει, στη ζωή κάποια στιγμή όλα τελειώνουν. Κι αν προσέξουμε μπορεί να αργήσει το τέλος. Όσο χρειάζεται…