Για μια Ελλάδα φτωχότερη ρε γαμώτο…
Έξι μήνες πελαγοδρομούσε ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, το πήγαινε από δω το πήγαινε από κει, στήθηκε το σκηνικό με τους ανάλγητους Ευρωπαίους, που δεν μας βοηθάνε, που δεν αφήνουν την κυβέρνηση να δώσει αυτά που είχε προεκλογικά υποσχεθεί, τους αισχρούς κερδοσκόπους που θέλουν να μας πιουν το αίμα, για να καταλήξουμε εκεί που εξ αρχής ήθελε ο Γιώργος, στο… ευαγές ίδρυμα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. (Δεν είχε περάσει από το γραφείο του τυχαία, όταν πήγε στην Αμερική να δει τον Ομπάμα… Όπως και ο υπουργός του επί των Οικονομικών).
Τα καταφέραμε επιτέλους… Θρίαμβος! Δεν είναι μικρό πράγμα να πέφτεις στις αγκάλες του διαβόλου, που ξόρκιζες εδώ και τριάντα χρόνια. Ακόμη και πριν από τις εκλογές του Οκτώβρη.
Τα καταφέραμε να υπογράψουμε την καταδίκη μας. Και μάλιστα με… κραυγή ανακούφισης… Δημιουργήσαμε τέτοιο κλίμα, που φθάσαμε ακόμα και να βλέπουμε το ΔΝΤ σαν… σωτήρα μας! Που να ξέραμε τι αφεντικό βάλαμε στο σπιτικό μας… Τι γκαουλάιτερ…
Αίμα και δάκρυα μας περιμένουν… Θα φτωχύνουμε… Το επίπεδο ζωής θα κατέβει από 25% και πάνω! Θα πάμε πίσω καμία εικοσαριά χρόνια και βάλε… Το σοκ θα είναι φοβερό… Τα θύματα πολλά. Και από τις δύο πλευρές. Εργαζόμενοι – συνταξιούχοι και επιχειρηματίες – καταστηματάρχες.
Όλα ξηλώνονται… Ήδη έχει αρχίσει η κατεδάφιση. Καμία πλέον σιγουριά. Χωρίς βεβαιότητα για το βάθος του τούνελ. Και πόσοι θα βγούμε ζωντανοί… Είναι αδιάφορο… για την εξουσία. Θα βγουν νέοι…
Ως συνήθως, ο λαός, ο μεγάλος φταίχτης… Όχι ότι δεν έχει ευθύνες… Αυτός ψηφίζει, αυτός εκλέγει κυβέρνηση και
αντιπολίτευση. Φταίει και γιατί πίστεψε… Όμως ο διευθύνων σύμβουλος στον οποίο εμπιστεύθηκες τη διαχείριση δεν φταίει; Και δεν πρέπει να πληρώσει; Ποιοι εκτίναξαν το δημόσιο χρέος. Ποιος έπαιρνε τα δάνεια. Ποιος φταίει για τα ελλείμματα; Δεν μας έλεγαν κάθε Δεκέμβρη όλες οι κυβερνήσεις από το ʼ74 και δώθε ότι οι προϋπολογισμοί είναι ισοσκελισμένοι και μάλιστα κάποιοι υπουργοί Οικονομικών επαίρονταν ότι επί των ημερών τους ήταν (κατά φαντασίαν) πλεονασματικοί;
Όλοι που κυβέρνησαν δεν πρέπει να απολογηθούν; Να κάτσουν απέναντι σε μια Επιτροπή, όπως κάθισε ο άγγλος πρώην πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ για την είσοδο της χώρας του στον πόλεμο στο Ιράκ με παραπλανητικά στοιχεία, να δώσουν δημόσια τις εξηγήσεις τους; Και όποιος εγκλημάτησε να σταλεί στο Πραιτώριο;
Κανένας δεν είναι αθώος του αίματος που θα καταβάλλουν οι πολίτες στη μέγκενη του ΔΝΤ.
Έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και ο σημερινός πρωθυπουργός. Χάθηκαν έξι πολύτιμοι μήνες, που κόστισαν τελικά πάρα πολύ ακριβά. Κανένα ελαφρυντικό δεν υπάρχει, κύριε Παπανδρέου. Αυτοί οι έξι μήνες θα μακρύνουν πολλαπλάσια το σκοτεινό τούνελ… Με την αποδοχή να γίνει η προσαρμογή σε δύο χρόνια ήταν προδιαγεγραμμένο το σημερινό τέλος…
Όλα αυτά όμως ανήκουν στο χθες. Το σήμερα είναι οδυνηρό. Με καμία ελπίδα να φτερουγίζει στον ορίζοντα. Με μόνη σιγουριά το δώσε και κόψε… Και κολύμπα χωρίς σωσίβιο, στην άγρια θάλασσα, με πολλά μποφόρ, χωρίς να φαίνεται στεριά.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μαύρη και άραχνη… Όμως πρέπει να αντέξουμε. Πρέπει να κερδίσουμε. Για τον εαυτό μας. Για τα παιδιά μας. Για τη γη μας. Με αλληλεγγύη. Και χωρίς σταμάτημα ούτε στιγμή, θα τα καταφέρουμε. Ματωμένοι, αλλά ζωντανοί. Αρκεί να το πιστέψουμε… Άλλη επιλογή δεν έχουμε. Δεν υπάρχει πλοίο για πουθενά αλλού… Θέλουμε δεν θέλουμε πρέπει να κερδίσουμε. Και εκείνοι που μας έφεραν εδώ να είστε σίγουροι ότι θα πληρώσουν… Τα χειρότερα γιʼ αυτούς έχουν έρθει ήδη… Και έρχονται και ακόμη χειρότερα.