Πολιτικές ανατροπές θα φέρει το τσουνάμι

Τα παραπάνω αποτελούν αναλύσεις και εκτιμήσεις έμπειρων κι έγκυρων πολιτικών παραγόντων και μάλιστα διακομματικής προέλευσης.

Κατʼ αρχάς υπάρχει μια εκτίμηση, σύμφωνα με την οποία η κοινωνική έκρηξη θεωρείται αναπόφευκτη, ακόμα κι αν δεν ληφθούν άλλα μέτρα πέραν των ήδη εξαγγελθέντων. Πολύ δε περισσότερο που θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι τελικά η κυβέρνηση θα συρθεί εκ των πραγμάτων στη λήψη ακόμα σκληρότερων και πιο μονεταριστικών μέτρων.

Με δεδομένο επίσης ότι αν κάτι χαρακτηρίζει το πολιτικό σκηνικό ευρύτερα είναι η αναξιοπιστία τόσο των πολιτικών όσο και των συνδικαλιστικών ηγεσιών (με λίγες εξαιρέσεις…), θεωρείται βέβαιο και το

ανεξέλεγκτο των αντιδράσεων.

Διαφωνούν μόνο οι αναλυτές ως προς τον χρόνο εκδήλωσης αυτής της ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης. Άλλοι τον προσδιορίζουν για τώρα, μετά από 1-2 μήνες και άλλοι, οι περισσότεροι, για το φθινόπωρο, οπότε και θα έχουν γίνει πιο ορατές οι επιπτώσεις των μέτρων στην «οικονομία του νοικοκυριού».

Και αναρωτιούνται:

• Θα μπορέσει η κυβέρνηση να αντέξει το μέγεθος της κοινωνικής έκρηξης; Θα μπορέσει να το ελέγξει και να το ενσωματώσει, μέσω των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Δύσκολο, λόγω της αναξιοπιστίας τους…

• Θα μπορέσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του να μείνει ως έχει έπειτα από μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη; Ή θα καταρρεύσει υπό το βάρος των αμαρτημάτων του;

• Δεν θα διαταραχθούν οι πολιτικές ισορροπίες; Δεν θα φανερωθούν νέες δυνάμεις; Εδώ η μεγάλη πλειοψηφία των αναλυτών εκφράζει την άποψη ότι θα οδηγηθούμε σε πολιτικές ανατροπές. Υπάρχει πάντως και μια ομάδα αναλυτών που εκφράζει την πιο «αισιόδοξη» άποψη, σύμφωνα με την οποία το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, απαξιωμένο, τραυματισμένο, χρεοκοπημένο, διαθέτει ωστόσο εφεδρείες ακόμα.

Πολύ δε περισσότερο που η Αριστερά δεν έχει ακόμα πείσει ότι αποτελεί μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση-λύση. Βεβαίως εδώ υπάρχει αντίλογος, ότι σε περιόδους κοινωνικών εκρήξεων προκύπτουν νέες δυνάμεις, έξω απʼ τα υφιστάμενα πολιτικά σχήματα…

• Θα οδηγηθούμε στο «τέλος της μεταπολίτευσης»; Και τι αυτό σημαίνει για το πολιτικό σύστημα συνολικότερα; Και ποιοι θα είναι –αν είναι…– έτοιμοι για την «υποδοχή» του νέου σκηνικού;

• Πόσο και ποιο ρόλο θα διαδραματίσουν σε μια –πιθανότατη– κοινωνική έκρηξη οι μετανάστες, οι οποίοι επίσης πλήττονται και θα πληγούν ακόμα περισσότερο απʼ την οικονομική κρίση;

• Πόσο μπορεί η κυβέρνηση, οποιαδήποτε κυβέρνηση, να αντέξει το βάρος μιας έκρηξης με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που θα διαρκέσει ορισμένες εβδομάδες και θα είναι, για παράδειγμα, ανάλογη εκείνης του Δεκέμβρη του 2008, μετά τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου;

Επαναλαμβάνουμε, τα παραπάνω ερωτήματα μοιάζουν μάλλον ρητορικά.

Και σε κάθε περίπτωση περισσότερο (πρέπει να) απασχολούν την κυβέρνηση, αλλά όχι μόνο.

Και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, καθώς και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες θα πρέπει να τις απασχολήσουν.

Ειδικότερα πάντως για την κυβέρνηση, που διαχειρίζεται την οικονομική κρίση και είναι φυσιολογικό εναντίον της να στρέφεται κυρίως η λαϊκή αγανάκτηση, εκ των πραγμάτων τίθεται ένα επιπλέον ερώτημα:

• Πόσο μια κοινωνική έκρηξη θα επηρεάσει το αποτέλεσμα των επικείμενων δημοτικών εκλογών του Νοέμβρη; Τι παρενέργειες θα έχει, ακόμα και σε σημερινούς ψηφοφόρους της, οι οποίοι, όπως συνήθως συμβαίνει, βρίσκουν στις δημοτικές εκλογές ένα καλό πεδίο για ψήφο διαμαρτυρίας;

• Με τα παραπάνω δεν είναι άσχετη (ίσα-ίσα…) η πληροφορία, σύμφωνα με την οποία τελικά οι επόμενες δημοτικές εκλογές δεν θα διεξαχθούν με το νέο σύστημα του «50%+1», αλλά με τον υφιστάμενο νόμο Παυλόπουλου, σύμφωνα με τον οποίο για την εκλογή δημάρχου αρκεί το 42% για εκλογή απʼ τον πρώτο γύρο. Κι αυτό επειδή δεύτερος γύρος θα σημαίνει καταστροφή για το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με εκτιμήσεις έμπειρων στελεχών του, αφού θα είναι από εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να βρει συμμάχους για να «χτυπήσει» δήμους, μέσα σε ένα τέτοιο αρνητικό για την κυβέρνηση κλίμα.

Σενάρια…

συγκυβερνήσεων

Μέσα σʼ αυτό το άκρως εκρηκτικό όσο κι ενδιαφέρον σκηνικό είναι φυσικό να κυκλοφορούν σενάρια είτε κυβερνήσεων «ανάγκης», είτε κυβερνήσεων «εθνικής σωτηρίας», είτε ακόμα και συγκυβερνήσεων των δύο μεγάλων κομμάτων.

Τα διακινούν οικονομικοί, εκδοτικοί αλλά και πολιτικοί κύκλοι. Για παράδειγμα, ο Κ. Μητσοτάκης έχει κατʼ επανάληψιν μιλήσει δημόσια για την ανάγκη μιας κυβέρνησης «εθνικής ανάγκης».

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες μας, αυτό το σενάριο ωριμάζει πια και μέσα στο ΠΑΣΟΚ, λόγω της τραγικής οικονομικής κρίσης.

Δεν είναι δηλαδή λίγα τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που τάσσονται (προς το παρόν, παρασκηνιακά…) υπέρ μιας κυβέρνησης με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου, η οποία επίσης θα περιλαμβάνει:

• Παροπλισμένα στελέχη, όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

• Στελέχη του «παλιού ΠΑΣΟΚ», τα οποία έχουν καλύτερη και μεγαλύτερη επαφή με τη λαϊκή βάση του Κινήματος, συνεπώς και μεγαλύτερη πειθώ.

• Τεχνοκράτες, όπως ο Λουκάς Παπαδήμος.

• Άλλους εξωπολιτικούς παράγοντες.

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ των οποίων ακόμα και κυβερνητικά στελέχη, τα οποία είναι θιασώτες της παραπάνω άποψης, υπογραμμίζουν ότι ο Γ. Παπανδρέου θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι η διαχείριση της χώρας και μάλιστα εν μέσω μιας τέτοιας μεγάλης κρίσης δεν είναι προσωπική υπόθεση.

Μάλιστα ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τόνιζε χαρακτηριστικά στο «ΠΑΡΟΝ» ότι ο Γιώργος θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι «τέρμα οι μαγκιές»!

Πάντως δεν φαίνεται να περπατάνε τα σενάρια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αφού ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς τα έχει αποκλείσει και πρόσφατα σε ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες μας το ίδιο θα τονίσει και σήμερα, με την ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή της ΝΔ.

Βέβαια υπάρχουν νεοδημοκρατικά στελέχη τα οποία θέλγονται από αυτό το σενάριο.

Μάλιστα καλούν τον Αντώνη Σαμαρά να αποδεχθεί συγκυβέρνηση βάζοντας τους δικούς του όρους, όπως την αναστολή εφαρμογής του νόμου για τους μετανάστες, έναν «Καλλικράτη» διαφορετικό απʼ αυτόν που θέλει να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση, αλλαγές στο φορολογικό κ.λπ…