Κρίμα, πρόεδρε

Περί του τέως πρωθυπουργού, του Κώστα Καραμανλή, ο λόγος, για τον οποίο ουδείς, ουδέποτε, θα πιθανολογούσε ότι θα αδιαφορούσε σε τέτοιο βαθμό όχι μόνο για την υστεροφημία του -ηλικιακά, άλλωστε, είναι νέος ακόμα- αλλά και για την ίδια του την αξιοπρέπεια. Την πολιτική του, εννοείται, αξιοπρέπεια, η οποία και έχει κονιορτοποιηθεί από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ αλλά και στην αντίληψη του κόσμου.
Κι όμως! Καταχειροκροτείται, όταν «υποχρεώνεται» να εμφανιστεί, από το κομματικό ακροατήριο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ωστόσο δεν του συγχωρεί λάθη και παραλείψεις.
Προφανώς πλήρως απογοητευμένος, ούτε μπορεί αλλά ούτε και… θέλει να έχει την παραμικρή ανάμειξη, δηλαδή παρέμβαση, στα όσα μετεκλογικά εξελίσσονται.
Έχει όμως αυτό το δικαίωμα;
Και αν ναι, αν δεχθούμε επί της αρχής πως το έχει, τι τις ήθελε τις διακηρύξεις και συνεπώς τις δεσμεύσεις ότι θα είναι στην… πρώτη γραμμή της μάχης και ότι όποιος αμφισβητήσει τον νέο αρχηγό θα έχει… να κάνει μαζί του;
Κρίμα, πρόεδρε. Ειλικρινά, κρίμα. Όχι τόσο για την παράταξη ούτε και για τον νέο αρχηγό της ΝΔ.
Κρίμα γιατί δεν άξιζες -και δεν αξίζεις- τέτοια και τόση απαξίωση.
Κι εδώ οι όποιοι συνεργάτες σου -πρώην και νυν- δεν μπορούν να σου προσφέρουν έστω και… αρνητικές υπηρεσίες.
Μόνος σου πρέπει να αποφασίσεις αν θα συνεχίσεις να αφήνεις εαυτόν ανυπεράσπιστο. Για όσα -και δεν είναι λίγα- πρέπει να υπερασπιστείς και για όσα πρέπει να συνομολογήσεις ότι πήγαν λάθος.
Γιατί η σιωπή, πρόεδρε, δεν είναι πάντα χρυσός…
Που και να ήταν, δηλαδή, πάλι δεν θα έφτανε για να ανακουφίσει τη χώρα από την οικονομική, και όχι μόνο, κατρακύλα της.
Σ.