Η επιστροφή της ξενοκρατίας…

ΗΞενοκρατία και στον τομέα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης επιστρέφει μετά 180 χρόνια στα βήματα της Βαυαροκρατίας του Λουδοβίκου Μάουρερ με την επίφαση της επωνυμίας «Καλλικράτης» στη συνέχεια του αποτυχημένου πειράματος «Καποδίστριας» Ι και ΙΙ.
Η ξενόπνευστη ελίτ, αποκομμένη από την ελληνική παράδοση του Κοινοτισμού («…των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν νέους γαλαξίες…»), που διέσωσε το Γένος τους σκοτεινούς αιώνες της Οθωμανοκρατίας και το προετοίμασε για τον μακρό και πολυαίμακτο αγώνα της Ανεξαρτησίας, οδηγεί την ελληνική ύπαιθρο στην τελική ερημοποίηση, τον αστικό υδροκεφαλισμό και συνδαυλίζει το νέο καταστροφικό κύμα της αστυφιλίας καθώς και την καταστροφή και των τελευταίων παραγωγικών κυττάρων των δύο τρίτων της χώρας!
Η σημερινή οικονομική ελίτ, μετάπλαση του Μαυραγοριτισμού της Γερμανικής Κατοχής και έκτοτε παράγωγο της ξένης κηδεμονίας και των κοινοβουλευτικών ρομπότ της, ημιμαθής, ανιστόρητη και κυριαρχούμενη από αβυσσαλέο μίσος για τις λαϊκές δυνάμεις, που έγραψαν το έπος της Εθνικής Αντίστασης και το πρόσφατο του Αντιδικτατορικού Αγώνα, αποδύεται εκ νέου στην εκθεμελίωση και αυτής της ιδέας του Κοινοτισμού με τη μορφή των συνεταιρισμών και των ομάδων παραγωγών…
Οι 343 «φαμίλιες», που διαγουμίζουν εδώ και δύο σχεδόν αιώνες την οικονομική ικμάδα του τόπου, επιβάλλουν στους νέους νομείς της εξουσίας, με το πρόσχημα της «οικονομικής ευρωστίας» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τη συρρίκνωσή της σε ισάριθμους δήμους, με στόχο τη διαμόρφωση μιας νέας δύσκαμπτης γραφειοκρατίας και επέκεινα τον αποτελεσματικότερο έλεγχο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την καθυπόταξη της αυτόνομης δράσης της.
Οι ανιστόρητοι και πολιτιστικά μετέωροι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας, αγνοούν, προφανώς, ότι το βαυαρικό εξάμβλωμα του 1834 το κατάργησε, στο πλαίσιο του ανορθωτικού της έργου, η Επανάσταση του 1909 και η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1911 επανέφερε τον Κοινοτισμό στην ιστορική του κοίτη με την ανασύσταση των κοινοτήτων και την κατάργηση των υδροκεφαλικών δήμων της Ξενοκρατίας (Βαυαροκρατίας).
Η δραστική αυτή παρέμβαση του Μεγάλου Κρητικού αναζωογόνησε την παρηκμασμένη Ελλάδα του 1897 του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, δρομολόγησε τον αστικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό της χώρας και άφησε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας την «Ψωροκώσταινα» της Μελούνας!
Αλλά και στο έρεβος της Γερμανικής Κατοχής η Ελεύθερη Ελλάδα της Εθνικής Αντίστασης με τον «Κώδικα της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης» έδωσε νέα πνοή στον Κοινοτισμό, οδήγησε την ξεχασμένη Ελλάδα στο προσκήνιο της Ιστορίας και κατέστησε τον έλληνα αγρότη υπεύθυνο και αυτεξούσιο Πολίτη.
Ακόμη και στα πρώτα βήματα της Μετεμφυλιακής Ελλάδας και υπό το «κεφαλοκλείδωμα» της Αμερικάνικης Οικονομικής Αποστολής των Πολ Πόρτερ και Σία, ο Γεώργιος Καρτάλης και ο Κυριάκος Βαρβαρέσος στις κυβερνήσεις του Νικόλαου Πλαστήρα όμωσαν πίστη στην αποκέντρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η καθημαγμένη Αριστερά στη δεκαετία του 1950 και την πρώτη πενταετία της δεκαετίας του 1960, εκπροσωπούμενη από την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), με τον ανεπανάληπτο θεσμό των «Λαϊκοδημάρχων» ανήγαγε την αποκεντρωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση σε βασικό μοχλό κοινωνικής, οικονομικής, πολιτιστικής προόδου. Και κυρίως κοινωνικής αλληλεγγύης!
Η Ξενοκρατία με ανδράποδά της τους Συνταγματάρχες τον Απρίλιο του 1967 και επί μία επταετία επιδίωξε –ευτυχώς ανεπιτυχώς– να εκριζώσει από τη συνείδηση του Έλληνα την πίστη του στον θεσμό της ευρείας Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Στη μεταδικτατορική Ελλάδα και αφού στο μεταξύ το πολιτικό σύστημα επιδόθηκε συστηματικώς στον εξορκισμό των οραμάτων της Αντιδικτατορικής Αντίστασης, διαμοίρασε, από κοινού συμφέροντος ορμώμενο, τα ιμάτια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τη στέρησε των αναγκαίων οικονομικών πόρων και, εν τέλει, τη χειραγώγησε στο άρμα των επιδιώξεών του, με την επίκληση ιστορικών συμβολισμών: «Καποδίστριας» και τώρα «Καλλικράτης»!
Η κατʼ επίφαση «σοσιαλιστική κυβέρνηση» του Γ. Παπανδρέου του Νεώτερου, δίκην «παιδικής χαράς» και κατά παραγνώριση ακόμη και αυτών των διακηρύξεων του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Ουμανισμού [«…Μέσα από την ανόρθωση και την πρόοδο των μικρών Πατρίδων (Κοινοτήτων) νʼ ανυψώσουμε τη μεγάλη Πατρίδα…» (Ζαν Ζορές)], με τον κυοφορούμενο «Καλλικράτη», προετοιμάζεται να δώσει τη «χαριστική βολή» στην ψυχορραγούσα Τοπική Αυτοδιοίκηση…
Και τι ειρωνεία, ο Γ. Παπανδρέου ο Νεώτερος υποσχέθηκε προεκλογικώς ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος ευημερίας, με επενδύσεις στον κοινωνικό τομέα, την Υγεία, την Παιδεία, την αντιμετώπιση της φτώχειας, την ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Αντʼ αυτών επιδίδεται στην εκθεμελίωση του θεσμού του Κοινοτισμού, με την εκπόνηση επί αμμοδόχου σχημάτων (π.χ. «Καλλικράτης») απονέκρωσης των ζωντανών κυττάρων του Ελληνισμού…
Οι «φαμίλιες», όσο κι αν μεταμφιέζονται, δεν αποκλίνουν του στόχου τους: της χειραγώγησης, με κάθε τρόπο και μέθοδο, της τάσης των λαϊκών δυνάμεων για Ανεξαρτησία και Αυτονομία…