Η Ελλάδα σε κρίση: η πρόκληση ως ευκαιρία

Πρόκειται προδήλως για μια πρωτοφανή εξέλιξη στην ιστορία των προηγμένων κρατών της Ευρώπης και της Δύσης ευρύτερα, αφού για πρώτη φορά μια κρατική οντότητα όπως η νεοελληνική, με 180 έτη ιστορικής παρουσίας στη διεθνή κοινότητα των κρατών, με 30 χρόνια συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα κράτος που ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ένωσης, δηλαδή στην Ευρωζώνη, εμφανίζεται ότι κινδυνεύει, ξαφνικά και αναπάντεχα, με πτώχευση.

Ο Τρικούπης το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» το ανάφερε σε μια στιγμή που η Ελλάδα δεν ανήκε πουθενά, δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή οι οργανισμοί προστασίας και στήριξης κρατών, όπως στη σύγχρονη εποχή, δεν υπήρχε ούτε η παγκοσμιοποίηση ούτε η ΕΕ.

Η Ελλάδα ήταν μόνη, εξαντλημένη από τους αγώνες, πτωχή και αβοήθητη. Σήμερα κυριαρχεί μια ψυχολογία επικείμενης κατάρρευσης, διάλυσης, ενώ η παντελής απουσία αισιοδοξίας και η απογοήτευση τούτες τις μέρες αποτελούν διάχυτα γνωρίσματα του Έλληνα, τα οποία κυρίως αφορούν ή αναφέρονται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στην πολιτική ηγεσία του τόπου εν τω συνόλω της, αλλά και στην αίσθηση του μέσου Έλληνα ότι το κράτος είναι αναξιόπιστο και ως θεσμική οντότητα απολύτως δυσλειτουργικό.

Το κράτος αποτελεί τον μέγα ασθενή της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες και οι βεβιασμένες κινήσεις εκσυγχρονισμού ή επανίδρυσής του, εντός εβδομάδων ή μηνών, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη.

Στον πανικό που καταλαμβάνει τους πολίτες, ο οποίος εκδηλώνεται καθημερινά σε μια ομίχλη ακατανόητων φημών, συμβάλλουν και τα Μέσα Ενημέρωσης που λειτουργούν πολλές φορές ανεύθυνα, καιροσκοπικά και λαϊκιστικά.

Η πολιτική ηγεσία του τόπου δεν κινείται με σιγουριά, δεν δείχνει να προχωρά με τη σταθερότητα, την αποφασιστικότητα αλλά και τη γνώση ότι ξέρει τι θέλει και βαδίζει σταθερά βάσει σχεδίου.

Ο πανικός δημιουργείται γιατί ακριβώς η ψυχολογία που διαχέεται στην κοινωνία αφορά ένα κράτος που δεν το εμπιστεύεται και μια πολιτική ηγεσία που της προκαλεί ανασφάλεια.

Αξίζει τον κόπο, ίσως, να κάνουμε έναν παραλληλισμό του ελληνικού κράτους, που ετοιμάζεται να προσφύγει πανικόβλητο σε διεθνή βοήθεια για τη σωτηρία του έθνους, με το τουρκικό κράτος, που σήμερα φιγουράρει ως ηγεμονική δύναμη στην περιοχή και το οποίο προσέφυγε από το 1961 μέχρι σήμερα 19 φορές στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για πακέτο βοήθειας!

Η τουρκική ηγεσία, η οποία από το ʼ60 εμφανίζεται ως αναθεωρητική δύναμη έναντι της Ελλάδος, εκδηλώνοντας σταδιακά και σταθερά ένα δομικό επεκτατισμό έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου, και που το 1974 πραγματοποίησε για πρώτη φορά μεταπολεμικά στρατιωτική επιθετική ενέργεια σε ευρωπαϊκό έδαφος εναντίον της Κύπρου, ουδέποτε έδωσε την αίσθηση διεθνώς και εσωτερικά του καταρρέοντος κράτους, εξαιτίας των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων που στη διάρκεια της πρόσφατης ιστορίας της όντως είχε.

Η κρατική της δομή παρέμεινε ανέπαφη και ισχυρή, η κυριαρχία της δεν αμφισβητήθηκε, η ηγεσία της χώρας εκινείτο πάντοτε βάσει σχεδίου και ξεπερνούσε κάθε φορά την κρίση χωρίς εθνικές αβαρίες, με αξιοπρέπεια και υπομονή.

Είναι επιταγή της Ιστορίας, του πολιτισμού και της παράδοσής μας ως Ελλήνων, να σταθούμε όρθιοι τούτες τις ώρες της κρίσης, κρίση που λαμβάνει χαρακτηριστικά εθνικής επιβίωσης, να αναπτύξουμε ως κοινωνία και ως άτομα τη δημιουργική μας φαντασία, να δείξουμε υπομονή, ψυχραιμία, αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση.

Μόνο εάν διατηρήσουμε την ψυχραιμία και την αυτοπεποίθηση μας ως Έλληνες, θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία ανάκαμψης. Η Τουρκία είχε κράτος και ηγεσία. Εμείς έχουμε το δαιμόνιο του Έλληνα.

Είναι η ώρα της ανάδειξης των εθνικών μας πλεονεκτημάτων, σε ταλέντα και δημιουργικότητα.