Διεθνές Οικονομικό Βαρόμετρο
1Η ναυτιλία μας, και ειδικά η ποντοπόρος ναυτιλία, αποτελεί σοβαρή πηγή εισροής συναλλάγματος για τη χώρα, καθώς και πηγή εισοδήματος για χιλιάδες ελληνικές οικογένειες. Σημειώνουμε ότι το 2009, παρά την κρίση, έφερε στη χώρα μας 13,5 δισ. ευρώ σε συνάλλαγμα και συνέβαλε κατά 5,7% στη δημιουργία του ΑΕΠ. Το 2008, που η κρίση ακόμη δεν είχε εξαπλωθεί στην ποντοπόρο ναυτιλία, οι εισροές έφτασαν στα 19 δισ. ευρώ και συνέβαλαν στη δημιουργία του ΑΕΠ κατά 7,9%. Είναι μια σημαντική πηγή πλούτου για τη χώρα μας και η δραστηριότητά της είναι σε διεθνές επίπεδο. Και η απορία μας είναι γιατί ο κ. πρωθυπουργός αποφάσισε τη διάλυση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, που επιτυχώς συντόνιζε την όλη δραστηριότητα και της ποντοπόρου ναυτιλίας και της ακτοπλοΐας. Και επιπλέον ασκούσε τον έλεγχο των λιμανιών μας και των ελληνικών θαλασσών. Για ανεξήγητους λόγους, το ΥΕΝ διελύθη και «διεμερίσαντο τα ιμάτια αυτού». Η ποντοπόρος ναυτιλία και η ακτοπλοΐα δόθηκαν στο υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας κ.λπ. Το Λιμενικό Σώμα δόθηκε στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Και οι αρμοδιότητες του τέως υπουργείου Αιγαίου πέρασαν στον κ. Σηφουνάκη. Αυτό αποδιοργάνωσε εντελώς την ενιαία εξυπηρέτηση των προβλημάτων της ναυτιλίας από έναν και μόνο φορέα. Καμία χώρα δεν θα μπορούσε να διανοηθεί να διαλύσει ένα υπουργείο που εξυπηρετούσε την πλέον προσοδοφόρο πηγή συναλλάγματος, με διεθνή δραστηριότητα και φυσικά με πολύ σοβαρά προβλήματα. Τώρα η ΕΕΕ προσπαθεί να επαναφέρει τη λογική στις κυβερνητικές πράξεις και αποφάσεις και ζητά την επανίδρυση του ΥΕΝ.
2Όλες οι μεγάλες εξαγωγικές χώρες προσπαθούν να κερδίσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, καθιστώντας τα νομίσματά τους «μαλακότερα». Το ίδιο συμβαίνει με το δολάριο, που προγραμματισμένα υποτιμάται η ισοτιμία του, και με το γιεν, το δολάριο του Καναδά και το γουάν της Κίνας. Αλλά το ευρώ συνεχίζει να είναι ένα σκληρό νόμισμα στην ισοτιμία του, γεγονός που μειώνει την ανταγωνιστικότητα των εξαγώγιμων προϊόντων των χωρών της Ευρωζώνης. Αυτή η πολιτική, την οποία καθοδηγεί η ΕΚΤ, πλήττει τις εξαγωγές της Γερμανίας κατά πρώτο λόγο και της Γαλλίας. Η κ. Μέρκελ επιθυμεί ένα ασθενέστερο ευρώ, για να έχουν τα γερμανικά προϊόντα ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Άλλωστε σε όλες τις οικονομικές και νομισματικές ενώσεις χρειάζονται οι ασθενείς οικονομίες για να συγκρατούν την ισοτιμία του κοινού νομίσματος χαμηλά. Προ ημερών οι «Financial Times» σε άρθρο τους υπογράμμιζαν ότι θα πρέπει η ισοτιμία του ευρώ να υποχωρήσει χαμηλότερα, ώστε να τονωθούν οι εξαγωγές της Ευρωζώνης. Όλα δείχνουν ότι το σκληρό ευρώ αρχίζει να αποδυναμώνεται και η Γερμανία βγαίνει κερδισμένη από το γεγονός αυτό. Και τούτο προκύπτει από το ότι η ΕΚΤ διατηρεί χαμηλά τα επιτόκια του ευρώ, και το δικαιολογεί αυτό με τον ισχυρισμό ότι επιθυμεί τάχα με τα χαμηλά επιτόκια να τονώσει την ανάπτυξη στις χώρες που διαθέτουν ασθενείς οικονομίες, με αποτέλεσμα έντονα δημοσιονομικά προβλήματα και υψηλό δημόσιο χρέος. Όμως οι άλλες κεντρικές τράπεζες ακολουθούν εντελώς αντίθετη πολιτική επιτοκίων, προσδοκώντας ότι δεν θα μειωθούν τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των εξαγώγιμων προϊόντων τους. Έχουμε δηλαδή έναν αφανή πόλεμο στο πλαίσιο της πολιτικής των επιτοκίων.
3Πολλοί οικονομολόγοι είχαν προβλέψει ότι η γύμνια της Ευρωζώνης θα φαινόταν στην πρώτη σοβαρή κρίση. Και αυτό επιβεβαιώνεται τώρα. Από το ένα μέρος υπάρχουν οι λεγόμενοι αδύναμοι κρίκοι της Ένωσης, που είναι οι χώρες του Νότου (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία). Από την άλλη, η ισχυρότερη χώρα της ζώνης του ευρώ, η Γερμανία, απαιτεί σκληρούς όρους προκειμένου να συνδράμει τις ασθενείς οικονομικά χώρες, και μη έχοντας διέξοδο οι άλλες χώρες τούς αποδέχονται. Και το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι: Πώς θα ανεχθούν οι λαοί αυτό το καινούργιο βάρος που καλούνται να σηκώσουν στους ώμους τους; Θα δείξουν υπομονή, καταπίνοντας την κινδυνολογία που σερβίρεται από τα κανάλια και τα άλλα ΜΜΕ; Θα δεχθούν να γίνουν θύματα στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Γερμανίας και των άλλων ισχυρών της ΟΝΕ ή θα διασπαστεί η κοινωνική συνοχή των λαών της Ευρωζώνης, που θα μετεξελιχθεί τελικά σε μια κοινωνική έκρηξη απροσδιόριστης έντασης και διάρκειας; Αυτή η πιθανότητα βασανίζει άραγε και τη δική μας κυβέρνηση; Τα μέτρα που θα λάβει θα το δείξουν.