«Αθλητική» βούληση απαιτείται, τα αστυνομικά μέτρα έπονται…

Πλέον πρόσφατη, αυτή της τηλεοπτικής εκπομπής του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στο Alter, με τη συμμετοχή σημαντικών προσώπων, που άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο υποστήριξαν τις απόψεις τους.
Ο γράφων, στην ηλικία που αξιώθηκε να βρίσκεται σήμερα, προβληματίστηκε αν θα ήταν φρόνιμο να γράψει τις γραμμές που ακολουθούν, ιδίως εν όψει του «κινδύνου» ότι θα μπορούσαν να εκληφθούν ως προσπάθεια αυτοπροβολής, αφού σε δικές του πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις αναφέρονται, οι οποίες και εκδηλώθηκαν δημόσια στο απώτερο, αλλά και στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν.
Ο τολμών, ωστόσο, αν δεν νικά, πάντως ξεπερνά τις επιφυλάξεις του, αφού η επικαιρότητα το επιτρέπει και εν όψει του γεγονότος ότι η ματαιοδοξία της προβολής και της δημοσιότητας έχει υπερκορεστεί, ιδίως στο χρονικό διάστημα 1990-93, κατά την ενάσκηση των καθηκόντων του «αθλητικού δικαστή» στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Σε κάθε περίπτωση, οι εκδηλωθείσες παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να είχαν θέση σ’ έναν δημόσιο διάλογο, θεωρούμενες ως γενικότερου ενδιαφέροντος, παρατίθενται (όλως συνοπτικά) στη συνέχεια, εστιαζόμενες στα εξής:
α) Στις (καλώς νοούμενες) ευθύνες των προέδρων των ΠΑΕ.
β) Στις ευθύνες της διοργανώτριας αρχής των πρωταθλημάτων.
γ) Στην οφειλόμενη (ιδίως προληπτική) συνεργασία του συνόλου των φορέων που εμπλέκονται στις λειτουργίες του ποδοσφαίρου.
Ειδικότερα:
Επί του αʼ
Αναλαμβάνοντας, εδώ και 20 χρόνια (1990), τα καθήκοντα του αθλητικού δικαστή (αναπληρωτή του Μονομελούς Δικαιοδοτικού Οργάνου της ΕΠΑΕ, με αρμοδιότητα στις Αʼ, Βʼ και Γʼ Εθνικές Κατηγορίες) δήλωνα ευθύς εξαρχής ότι οι πρόεδροι, ιδίως των «μεγάλων» ΠΑΕ, δεν ελέγχονται κατ’ ανάγκη για το «κακό» που κάνουν, αλλά για ό,τι καλό δεν κάνουν ενώ μπορούν! Με απλά λόγια δηλαδή, είχα επισημάνει ότι, κατά τη γνώμη μου, ασφαλώς το ζήτημα δεν εξαντλείται στις όποιες «αστοχίες» κάποιων προέδρων, με δηλώσεις ή άλλες ενέργειες, αλλά στη διαπίστωση ότι παρέμενε αναξιοποίητη και ανεκμετάλλευτη η μεγάλη τους δύναμη, να «κινητροδοτήσουν» τους χιλιάδες φιλάθλους που ακολουθούν τις ομάδες τους προς την κοινά επιθυμητή κατεύθυνση. Γιατί, ιδίως αυτοί, μπορούσαν.
Επί του βʼ
Είναι, φευ, γνωστή η τραγική περίπτωση που, μοίρα κακή, άφησε νεκρό φίλαθλο στη Λάρισα. Μεταγενέστερα, όταν ανάλογα επεισόδια έδιναν κι έπαιρναν με προφανή τον κίνδυνο να θρηνήσουμε κι άλλα θύματα, είχα προτείνει την αναβολή, για μία εβδομάδα, των αγώνων όλων των πρωταθλημάτων. Όχι ως ένδειξη αδυναμίας, αλλά ως στάση «περισυλλογής», δημόσιας αυτοκριτικής και ανάληψης πρωτοβουλιών. Ασφαλώς η πρόταση δεν βρήκε θιασώτες!
Επί του γʼ
Την εποχή εκείνη, επειδή το δικαιολογούσαν οι περιστάσεις και είχε «φουντώσει» –πλην άλλων– η κουβέντα και για τις ευθύνες του αθλητικού και κύρια «οπαδικού» Τύπου, είχα προτείνει συνεννόηση των εκδοτών των ημερήσιων αθλητικών εφημερίδων, έτσι ώστε για ένα και μόνο φύλλο, αλλά την ίδια ημέρα για όλους, να έβγαιναν με τον ίδιο, ακριβώς τον ίδιο, κύριο τίτλο! Όποια εφημερίδα και να διάβαζες δηλαδή, να είχε την ίδια πρώτη σελίδα! Με τίτλο, π.χ. «Ντροπή» ή κάτι ανάλογο.
Βεβαίως αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, και ασφαλώς δεν έγιναν. Δεν επρόκειτο πάντως να δώσουν κάποια λύση. Το ζήτημα ήταν σημειολογικού χαρακτήρα και, όσο να ‘ναι, κάποιο «μήνυμα» θα εξέπεμπε μια τέτοια απόφαση.
Επί του δʼ
Το «προϊόν» στο οποίο εστιάζεται (μέχρι το 1990 αποκλειστικά, και από της εισαγωγής του Στοιχήματος κατά μέγιστο μέρος) ο κύκλος εργασιών της
ΟΠΑΠ ΑΕ είναι το ποδόσφαιρο. Σχετικά πρόσφατα επετράπη να περιλαμβάνονται αγώνες ελληνικών
ομάδων και στο παιχνίδι Πάμε Στοίχημα, υπό όρους και προϋποθέσεις αρχικά (βλ. αξιοπιστία κ.λπ.). Εύλογο λοιπόν το ενδιαφέρον της εταιρείας για την όποια «βελτίωση» αυτού του «προϊόντος», έτσι ώστε με πρωτοβουλία, ας συγχωρεθεί, του γράφοντος και τότε προέδρου της ΟΠΑΠ ΑΕ, προκλήθηκε και οργανώθηκε δημόσια εκδήλωση (ημερίδα) με συμμετοχή εκπροσώπων της νεοσύστατης Super League, της ΕΠΑΕ, της ΟΔΠΕ, του ΠΣΑΠ και του ΠΣΑΤ, από τους οποίους και υπογράφηκε σχετικό συνυποσχετικό! Αντικείμενο η κοινή προσπάθεια όλων των φορέων για τη διαμόρφωση κατάλληλων και πρόσφορων συνθηκών για τα πρωταθλήματα που θα ξεκινούσαν.
Ουδεμία βέβαια συνέχεια υπήρξε, και οι ευθύνες βαρύνουν εξ αντικειμένου εκείνους που όλως αναρμοδίως ανέλαβαν αυτήν την προσπάθεια!
Συμπέρασμα; Απέχουμε παρασάγγας από το να κάνουμε και πάλι το ποδόσφαιρο γιορτή, όπως γράφαμε σε πρόσφατο άρθρο μας, από τις φιλόξενες στήλες αυτής της εφημερίδας. Απέχουμε όμως ελάχιστα απ’ όσα μπορούσε, ή έστω από μερικά εξ αυτών. Είναι βέβαια δεδομένες οι ευθύνες του κράτους. Ωστόσο απαιτείται, και θα αρκούσε ίσως, η «αθλητική» βούληση» και ας ακολουθούσαν τα αστυνομικά μέτρα. Προοπτικά και εξελικτικά, εννοείται, γιατί στην παρούσα συγκυρία ίσως να μην αρκεί και αυτή ακόμη η αστυνόμευση.