«Φαμίλιες», εγχώριοι «χρυσοκάνθαροι» και οικονομική υποτέλεια

Και αν στις 28 Απριλίου 1898 οι τότε «δανειστές» μας έθεσαν υπό τον πλήρη και ανεξέλεγκτο έλεγχό τους τις βασικές προσόδους της Ελλάδας (μονοπώλιο άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιοχάρτων, σμύριδας Νάξου, φόρου κατανάλωσης καπνού, τέλη χαρτόσημου, δασμούς Τελωνείου Πειραιά) για την αποπληρωμή των μέχρι τότε δανείων που είχε λάβει η χώρα και μάλιστα υπό ληστρικούς όρους, στις 25 Μαρτίου 2010 η οικονομία της Ελλάδας τίθεται στις εξίσου ληστρικές δαγκάνες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και στην απομύζηση του πολυεθνικού κεφαλαίου (κυρίως γερμανικού και ΗΠΑ και κατά ήσσονα λόγο αγγλογαλλικού) και περιέρχεται η χώρα σε καθεστώς «περιορισμένης εθνικής ανεξαρτησίας»!

Επί πενήντα και πλέον χρόνια, μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα, υπό τους αποικιοκρατικούς όρους του «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου», στερήθηκε κάθε δυνατότητας να δρομολογήσει πολιτικές οικονομικής ανάπτυξης και αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, ενώ οι εγχώριοι «χρυσοκάνθαροι» εστίασαν το ενδιαφέρον τους στον ρόλο του μεταπράτη των ξένων οικονομικών συμφερόντων σε οικονομικούς τομείς (είδη τροφίμων κ.λπ., σπέκουλα στα ελληνικά χρεόγραφα κ.λπ.) και όχι στην ανάπτυξη βασικών δομών της ελληνικής οικονομίας (αξιοποίηση μέσω επενδύσεων στους τομείς του ορυκτού πλούτου, ανάπτυξη της γεωργίας και βιοτεχνίας επεξεργασίας εγχώριων πρώτων υλών).

Όπως στις 28 Απριλίου 1898 με την επιβολή του ΔΟΕ και το δάνειο των 150 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων με το ληστρικό επιτόκιο 9% (ενώ το σύνηθες στην Ευρώπη κυμαινόταν σε 2%), έτσι και στις 25 Μαρτίου 2010 τα επιτόκια δανεισμού κινούνται στο υπερδιπλάσιο εκείνων που ισχύουν για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Οι «φαμίλιες» στον πολιτικό και οικονομικό χώρο (με δακτυλοδεικτούμενες εξαιρέσεις) που διαχειρίζονται εδώ και 180 χρόνια τις τύχες της τάλαινας αυτής χώρας χρησιμοποίησαν τον εξωτερικό δανεισμό για ευτελείς ιδιοτελείς σκοπούς (πελατειακές σχέσεις, απόσπαση εύνοιας των ξένων για διαιώνιση νομής εξουσίας, χρηματισμό κομματικών ταμείων κ.λπ.) και όχι για την ορθολογική οικονομική ανάπτυξη της χώρας και την ευημερία του λαού της.

Χαρακτηριστικά ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, ένας εκ των πλέον έγκυρων μελετητών των οικονομικών μας, στο σύγγραμμά του «Οικονομικά» (Έκδοση Παπαζήση, σελ. 15) σημειώνει:

• «… Κύριο χαρακτηριστικό της ελληνικής οικονομίας είναι η εξάρτηση από το εξωτερικό. Είναι οικονομία που εξαρτάται απόλυτα από τις οικονομικές σχέσεις με την αλλοδαπή… Η ξεχωριστή αυτή θέση της Ελλάδος αποτελεί έναν βασικό παράγοντα αστάθειας της οικονομίας της. Αυτό κυρίως διαπιστώνεται σε ανώμαλες περιόδους, καθώς ήταν η οικονομική κρίση του 1929 και ιδίως ο πόλεμος 1939-1945. Στην πρώτη περίπτωση υποφέραμε από τον άμεσο αντίκτυπο της κρίσεως στις ξένες χώρες, τόσο στις εξαγωγές μας όσο και σε κάθε είδους εισοδήματα που είχαμε από το εξωτερικό (εμβάσματα, ναυτιλία κ.λπ.). Στη δεύτερη περίπτωση είχαμε την απόλυτη νέκρωση της οικονομικής ζωής του τόπου…».

Ειδικότερα ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος, σε σχόλιό του διά τη σκοπιμότητα του εξωτερικού δανεισμού, κατά τρόπο προφητικό σημειώνει:

• «Ο δανεισμός εκ του εξωτερικού είναι σκόπιμος μόνον μέχρι του σημείου που διευκολύνει την οικονομικήν ανάπτυξιν, διότι μόνον τότε δημιουργούνται αυτομάτως και οι δυνατότητες εξυπηρετήσεώς του… Η συνέχισίς του (εξωτερικού δανεισμού) δίχως να εξετάζεται και ο τρόπος χρησιμοποιήσεως των εισερχομένων κεφαλαίων θα έχει αποτέλεσμα να εκδηλωθούν, ενωρίς ή αργά, κίνδυνοι για το ισοζύγιο πληρωμών. Προς αποτροπήν των κινδύνων αυτών, παρίσταται ανάγκη ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ… ως προς τα τραπεζικά δάνεια και ιδιαιτέρως ως προς τα κρατικά δάνεια…».

Οι πολιτικές «φαμίλιες» και οι εγχώριοι «χρυσοκάνθαροι» από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι, στη διαδρομή της τελευταίας πεντηκονταετίας, σε συγχορδία με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, άλωσαν με ανεπιστήμονες υποτακτικούς τους και τον τομέα της γνώσης, κυρίως την πανεπιστημιακή. Με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ενός υπανάπτυκτου, επιστημονικώς, πανεπιστημίου, την καταστρατήγηση της νομιμότητας, υπό τα απλανή βλέμματα των «Θεματοφυλάκων της Νομιμότητας», την ηγεσία του Αρείου Πάγου. Η ηγεσία του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας αδράνησε, ακόμη και στις εξοργιστικές περιπτώσεις παραβίασης της νομιμότητας με την προώθηση σε πανεπιστημιακές έδρες ατόμων που, κατά την έγγραφη ομολογία του ΔΙΚΑΤΣΑ, «στερούνται βασικού τίτλου σπουδών», υπό την εποπτεία των οποίων η νυν υπουργός κ. Άννα Διαμαντοπούλου, αλλά και πρώην υπουργοί Παιδείας του «βαθέος κράτους», δεξιάς και «σοσιαλιστικής» απόχρωσης, έχουν θέσει τη μόρφωση των Ελληνοπαίδων!

Προφανώς στα ενδιαφέροντα της κ. Διαμαντοπούλου δεν εντάσσεται αν όχι η μελέτη τουλάχιστον η στοιχειώδης γνώση των επιστημονικών απόψεων, των πλέον ειδικών μελετητών για τη σχέση Παιδείας – Οικονομικής Ανάπτυξης – Εθνικής Ανεξαρτησίας.

Προς πληροφόρησή της η νυν υπουργός Παιδείας παραπέμπεται στην ανάγνωση της μελέτης του καθηγητή Φρέντερικ Χάρμπιζον [Φρ. Χάρμπιζον: «Εκπαίδευση για την ανάπτυξη», στη συλλογική έκδοση «Τεχνολογία και οικονομική ανάπτυξη», έκδοση «Πέλεκαν» (αγγλικά), σελ. 118], στην οποία ο διάσημος καθηγητής εκθέτει τα πορίσματά του από την ενασχόλησή του, για λογαριασμό του ΟΗΕ, με το πρόβλημα της εκπαίδευσης σε συνδυασμό με την οικονομική ανάπτυξη.

Γράφει ο Φρ. Χάρμπιζον:

• «Η πρόοδος ενός έθνους εξαρτάται πρώτα και κύρια από την πρόοδο του λαού. Αν δεν αναπτύξει το πνεύμα του και το ανθρώπινο δυναμικό του, είναι αδύνατο να προοδεύσει διαφορετικά: υλικά, οικονομικά, πολιτικά ή πολιτιστικά… Έτσι το πρωταρχικό τους καθήκον είναι να αναπτύξουν το ανθρώπινο κεφάλαιο – και με περισσότερους ανθρώπινους όρους θα πρέπει να βελτιώσουν την εκπαίδευσή τους, τις ικανότητές τους, τη φυσική και διανοητική υγεία των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών…».

Αυτά προς το παρόν, με την ελπίδα ο νέος ΔΟΕ που επιβλήθηκε στη χώρα να διεγείρει τις ζωντανές δυνάμεις τού λαού, ώστε να δρομολογήσει τις διαδικασίες αποτίναξης κυριαρχίας του από τους «Μεσσίες», τις «φαμίλιες» και τους εγχώριους «χρυσοκάνθαρους»…